Συνέντευξη – Μαρία Μαραγκουδάκη
Η Μαρία Μαραγκουδάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977 και είναι ηθοποιός, απόφοιτη της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Ίασμος. Έχει παρακολουθήσει εργαστήρια υποκριτικής με τον Θεόδωρο Τερζόπουλο, τον Σάββα Στρούμπο, τον Θωμά Μοσχόπουλο και τον Περικλή Μουστάκη και κατέχει επάρκεια μεταγλώττισης από το εργαστήριο του Ακίνδυνου Γκίκα. Επίσης είναι απόφοιτη της Οδοντιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών.
– Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς για να σας γνωρίσουμε καλύτερα.
Όπως όλοι μας, προσπαθώ να αντιμετωπίζω τις καθημερινές προκλήσεις. Κάθε μέρα με ειρήνη και αγάπη μέσα μας κι έξω μας είναι μια κερδισμένη μέρα.
– Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στο θέατρο και να αλλάξετε επαγγελματική ρότα σε σχέση με τις αρχικές σας σπουδές;
Δεν άλλαξα, πρόσθεσα, διατηρώ δύο ιδιότητες, μία στον τομέα της επιστήμης, και μία στον τομέα της τέχνης. Το θέατρο απευθύνεται σε όλες τις αισθήσεις, επίσης είναι άμεσα συσχετισμένο με το όνειρο και την φαντασία, στοιχεία που κυρίως με μάγεψαν.
– Στην αρχή της πορείας σας αντιμετωπίσατε δυσκολίες και αν ναι πως τις διαχειριστήκατε;
Οι δυσκολίες δεν σταματούν, αλλάζουν μορφή, στην πορεία. Στην αρχή, αλλά και μετά με τον εαυτό μου, κυρίως. Όσο μπόρεσα και μπορώ ακολουθώ το μονοπάτι της αποδοχής, της υπομονής και της ευελιξίας.
– Πόσο εύκολο είναι για έναν καλλιτέχνη να παίζει, να σκηνοθετεί και να υπογράφει και το ίδιο το κείμενο;
Εμένα πάντως με ξεκούρασε, με την έννοια ότι ταίριαζε και στα τρία επίπεδα η φαντασίωση του θεάματος. Οι καλλιτεχνικοί συνεργάτες μου βεβαίως πλουτίζουν το αποτέλεσμα.
– Στους ήρωες του έργου “Αγάπη μου” βρίσκεται κοινά στοιχεία με τους χαρακτήρες;
Ναι, στην Ελένη το φοβισμένο καμουφλάζ και στην Αλίκη την δύναμη και την διεκδίκηση της καλλιτεχνικής ελευθερίας.
– Πόσο επηρέασαν τα τελευταία χρόνια τα γεγονότα τη ζωή των καλλιτεχνών;
Έχω την αίσθηση ότι γίνεται ολοένα περισσότερο ζητούμενο το κουράγιο και η χαρά. Από την άλλη, η επιβίωση από μια πανδημία είναι μια νίκη, με όλο τον απολογισμό, φυσικά να την συντροφεύει. Οπότε, η ζωή μας οδηγεί.
– Πρόκειται για ένα σύγχρονο κείμενο, πιστεύετε ότι το θέατρο έχει ανάγκη από νέους καλλιτέχνες και νέα κείμενα;
Η νεότητα είναι κάτι πολύ σχετικό, τελικά. Σαν στοιχεία περιέχει την ορμή, το αψήφισμα του θανάτου, το θάρρος, την δόξα. Κι αυτά είναι πράγματα που τα βρίσκεις ή δεν τα βρίσκεις σε κάθε ηλικία, και ίσως κάποτε τα κατακτάς ως χρήσιμα. Οπότε σας ευχαριστώ για τον χαρακτηρισμό.
– Ποιο είναι το κεντρικό μήνυμα του έργου; Και τι θα θέλατε να κρατήσει το κοινό φεύγοντας;
Να γίνουμε όλοι πιο ανθρώπινοι, να αποδεχόμαστε τον διαφορετικό, τον αδύναμο, τον πιο δυνατό, να σεβόμαστε την ανάγκη και την φύση του άλλου.
– Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να κάνετε πολύ στο θέατρο και δεν το έχετε κάνει ακόμη;
Ακόμα περισσότερα καλλιτεχνικά ανταμώματα με χαρά και δημιουργία.
Της Κατερίνας Μπουκάλα, 11/10/22
Θεατρολόγος