Συνέντευξη με τους Παναγιώτη Λέκκα και Πένυ Σακελλαριάδη, για το As Above So Below

Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Καλλέργη
19/05/25

Το “As Above So Below” είναι μια ανατρεπτική θεατρική παράσταση που εξετάζει τη δυναμική και τις αντιφάσεις μιας απλής πτήσης, η οποία σύντομα μετατρέπεται σε αγώνα επιβίωσης για δύο επιβάτες. Τρελές καταστάσεις, απρόοπτα και μια σειρά από ατυχή γεγονότα συνδέουν το παζλ μιας αφήγησης όπου η πλέον παλαβή απόφαση φαντάζει η μόνη σωτηρία.

Ο Παναγιώτης (Παναγιώτης Λέκκας) και η Πένυ (Πένυ Σακελλαριάδη) είναι οι δύο επιβάτες που μοιράζονται τον ίδιο προορισμό αλλά κουβαλούν διαφορετικές αποσκευές- κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Με αφορμή αυτή την παράσταση μοιράστηκαν μαζί μας αυτό το ταξίδι.

– Ένα ταξίδι, μία πτήση, και μια σχέση που αναπτύσσεται. Πείτε μας δυο λόγια για τη συνθήκη που διαμορφώνεται μέσα στην παράσταση, τι να περιμένει ένας θεατής;
Πένυ Σακελλαριάδη: Δυο ανυποψίαστοι άγνωστοι συναντιούνται για πρώτη φορά στα καθίσματα ενός αεροπλάνου που οδεύει προς το Λονδίνο. Η συνάντηση τους, αν και τυχαία, θα αποδειχθεί πως είναι η κατάλληλη ευκαιρία για να αναλογιστούν ποιες αποφάσεις τους οδήγησαν εκεί, τι εικόνα έχουν για τον εαυτό τους και πόσο απεγνωσμένα προσπαθούν να ξεφύγουν από αυτήν. Παρότι βρίσκονται εν πτήσει, θα καταφέρουν άραγε να ανυψωθούν πάνω από τα δεσμά που οι ίδιοι έχουν θέσει στους εαυτούς τους; Την ιστορία και την συνάντηση αυτή, ξεκλειδώνει το τρίτο πρόσωπο του έργου, για το οποίο φυσικά δεν μπορώ να σας μιλήσω, είναι καλύτερο να το ανακαλύψετε βλέποντας την παράσταση.
Παναγιώτης Λέκκας: Δυο φαινομενικά απλοί άνθρωποι, πτήση σαν όλες τις άλλες. Μέχρι να συμβεί το αναπάντεχο. Από εκεί και πέρα οι πιθανότητες είναι άπειρες. Μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε.

– Το κείμενο της παράστασης είναι βασισμένο σε μία ιδέα της Βασιλικής Μπούρα, αλλά και σε δικούς σας αυτοσχεδιασμούς, υπό την καθοδήγηση του Δημήτρη Μπούρα. Με ποιον τρόπο δουλέψατε οι συντελεστές για το τελικό αποτέλεσμα και τι προκλήσεις είχε αυτό;
Πένυ Σακελλαριάδη: Δουλέψαμε σε μεγάλο βαθμό αυτοσχεδιαστικά, οι πρόβες μας ήταν ένας ελεύθερος χώρος στον οποίο μπορούσαμε να δοκιμάσουμε, να «παίξουμε» και να γνωρίσουμε τα όρια της παράστασης που θέλαμε να δημιουργήσουμε. Ασφαλώς, όσο πιο πολύ ανοίγει μια συνθήκη μέσω των αυτοσχεδιασμών, άλλο τόσο δύσκολο είναι μετά να αποφασίσεις τι θα κρατηθεί μέχρι το τέλος και τι χρειάζεται να αποχωριστούμε. Θα έλεγα πως ακόμη και τώρα, κάθε παράσταση αποτελεί την συνέχεια των προβών μας, είναι μια δοκιμή, δεν υπάρχει εξάλλου και δεν θα θέλαμε να υπάρχει κάποιο τελικό αποτέλεσμα, γνωρίζοντας βέβαια πολύ καθαρά τι θέλουμε να κάνουμε, παρά μόνο μια διαδρομή που μας οδηγεί και την εμπιστευόμαστε.
Παναγιώτης Λέκκας: Είχαμε συγκεκριμένο στόχο το που θέλουμε να καταλήξει η ιστορία , αλλά και πως και γιατί θέλουμε να ειπωθεί μια τέτοια ιστορία. Οπότε οι δυσκολίες ήταν στο να επαληθεύουμε συνέχεια την ιστορία που φτιάχνουμε.

– Σε τι βαθμό εμπνευστήκατε από συνθήκες της πραγματικότητας και αληθινά περιστατικά, και τι πιστεύετε ότι δίνει αυτό στο τελικό αποτέλεσμα της δουλειάς σας;
Πένυ Σακελλαριάδη: Εμπνευστήκαμε σε μεγάλο βαθμό, αρχικά από το υλικό που εμείς οι ίδιοι φέραμε ως άνθρωποι και έπειτα από τις συνθήκες που όσο έξω από εμάς φαντάζουν άλλο τόσο μέσα μας βρίσκονται. Ανιχνεύσαμε και ακούσαμε ιστορίες και καταλάβαμε πως όσα πιστεύουμε πως βρίσκονται μακριά και πέρα από εμάς, τα φοβόμαστε ή γελάμε με την παραδοξότητα τους, στην ουσία μας έχουν ήδη συμβεί, είτε επειδή μας αφορούν πυρηνικά, είτε επειδή η φαντασία μας, μας οδηγούσε προς αυτά οπότε πραγματοποιούνταν σε ένα βαθμό στο μυαλό μας. Εξάλλου αυτή είναι και μια από τις μαγείες του θεάτρου, η πραγματοποίηση του αδύνατου.
Παναγιώτης Λέκκας: Νομίζω πως το καύσιμο μας ήταν και τα γεγονότα που έχουμε ζήσει η ακούσει αλλά κυρίως ήταν η φαντασία μας που έφτιαξε την ιστορία. Οπότε το αποτέλεσμα που βγαίνει είναι το να έχουμε μια παράσταση απλή λιτή και ανθρώπινη.

– Εσείς πιστεύετε σε αυτό το αναπάντεχο, που πραγματεύεται το έργο; Μια απρόοπτη κατάσταση, που μπορεί να γεννήσει κάτι εντελώς καινούριο;
Πένυ Σακελλαριάδη: Πιστεύω απόλυτα στο αναπάντεχο, στο κομμάτι της ζωής που δεν μπορεί να εξηγηθεί παρά μόνο να βιωθεί. Αισθάνομαι πως αν χάσω την πίστη μου στο απρόοπτο δεν θα βρίσκω καμία δύναμη στη καθημερινότητα μου, αλλά το αναπάντεχο βρίσκεται και πέρα από εμάς οπότε ευτυχώς, δεν μπορώ να μην το πιστέψω. Μια απρόοπτη κατάσταση, θεωρώ, μας υπενθυμίζει την ευθραυστότητα μας, αναγεννά τις ευαισθησίες μας και για αυτό έπειτα μπορεί να γίνει κινητήρια δύναμη.
Παναγιώτης Λέκκας: Ναι μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω ,μια μικρή αλλαγή μπορεί να φέρει το χάος

– Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σας, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του χαρακτήρα που υποδύεστε, αυτό που θεωρείτε ότι δίνει κάτι ξεχωριστό στο έργο;
Πένυ Σακελλαριάδη: Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο, το οποίο δεν θα έλεγα πως είναι ακριβώς ενδιαφέρον, εμένα όμως με κινητοποιεί και με ωθεί να αγαπώ περισσότερο αυτόν τον χαρακτήρα, είναι η ανάγκη της να υπερασπιστεί, να αγκαλιάσει την πλευρά του εαυτού της που ξέρει πως έχει σφάλλει. Θα έλεγα πως αυτό που βρίσκω ενδιαφέρον και για τους δυο ήρωες του έργου, είναι η επικοινωνία τους, η ανάγκη τους να ακούσουν και να καταλάβουν μέσα σε λίγο χρόνο έναν άγνωστο άνθρωπο, όσο μπορούν και αν μπορούν. Αλλά αυτή η ανάγκη, όταν προκύπτει πραγματικά, σε ξεγυμνώνει, βρίσκεσαι στα χέρια του άλλου, όχι αβοήθητος αλλά απόλυτα συμφιλιωμένος με όσα βιώνεις.
Παναγιώτης Λέκκας: Ο χαρακτήρας μου βασίζεται πολύ στις πιθανότητες είναι κάπως υπολογιστικός θα λέγαμε. Οπότε ναι το χαρακτηριστικό του αυτό, ίσως επηρεάσει πολύ την ιστορία

– Όλα ξεκινούν με δυο αγνώστους, που κάθονται πλάι πλάι σε μια πτήση. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι συχνά, είμαστε πιο ειλικρινείς και αληθινοί απέναντι σε ανθρώπους που ξέρουμε – ή πιστεύουμε – ότι δε θα τους ξαναδούμε. Πώς φωτίζει αυτή η άποψη τη δική σας δουλειά και τον τρόπο που εξελίσσεται το έργο;
Πένυ Σακελλαριάδη: Μπορεί συχνά να είμαστε πιο ειλικρινείς, λιγότερο φοβισμένοι με ανθρώπους που πιστεύουμε πως δεν θα συναντήσουμε ξανά στη ζωή μας. Θυμάμαι κάποτε στα Γιάννενα, πρέπει να ήμουν 10 χρονών και βρέθηκα στην πόρτα μιας ηλικιωμένης κυρίας μαζί με την φίλη μου για να της ζητήσουμε λίγο νερό. Μέσα σε λίγα λεπτά με δάκρυα στα μάτια, μας είχε πει για τον χαμό του γιου της, όλη του την ζωή και την πορεία που είχε ακολουθήσει, μας έδωσε νερό και φύγαμε. Είχα μείνει άναυδη. Δεν την συνάντησα ποτέ ξανά αυτή τη κυρία αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω την συνάντηση μας, την κρατάω σαν φυλαχτό. Όσον αφορά τη δική μας δουλειά θα έλεγα πως ο πυρήνας του έργου βρίσκεται σε αυτό το μοίρασμα, σε αυτό το μετέωρο βήμα προς το άγνωστο και την ανάγκη να συνυπάρξεις, να βρεθείς στα μάτια του άλλου και να καταλάβεις πως η ιστορία σου είναι αρκετή. Κάθε ιστορία είναι αρκετή αρκεί να βρεθεί κάποιος άνθρωπος να την ακούσει.
Παναγιώτης Λέκκας: Η αλήθεια είναι ότι όντως είμαστε πιο ανοιχτοί με κάποιον άγνωστο, μπορεί μέσα σε πέντε λεπτά να του μιλήσουμε για όλη μας την ζωή, ακόμα και για τα μυστικά μας ορισμένες φορές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το γεγονός ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι μόλις έχουν γνωριστεί και έχουν πει κάποια πράγματα για τον εαυτό τους οδηγεί σε ένα μονοπάτι που δεν υπάρχει επιστροφή

– Τέλος, έτσι για να μπούμε στο κλίμα της πτήσης, ποιος είναι ο δικός σας πιο συχνός φόβος, σχετικά με τους συνεπιβάτες σας σε ένα αεροπορικό ταξίδι;
Πένυ Σακελλαριάδη: Θα έλεγα ότι ο φόβος μου σχετίζεται περισσότερο με το ίδιο το ταξίδι και όχι τόσο με τους συνεπιβάτες. Αλλά αν κάτι με αγχώνει είναι όταν ο συνεπιβάτης μου έχει όρεξη για κουβέντα και εγώ δεν έχω διάθεση να ακούσω και να μιλήσω καθόλου… μου συμβαίνει συχνά, κυρίως γιατί κινούμαι με τα μέσα μαζικής μεταφοράς σε καθημερινή βάση. Θα ήθελα να έχω κέφι και να είμαι εξίσου ομιλητική ή να μπορώ να ακούσω την ιστορία του εκάστοτε συνεπιβάτη μου χωρίς να σκέφτομαι τις δικές μου φουρτούνες αλλά δεν το καταφέρνω πολύ συχνά.
Παναγιώτης Λέκκας: Το να μυρίζει και το να μου επιτεθεί.