Συνέντευξη – Παναγιώτα Αβραμοπούλου

Συνέντευξη στον Περικλή Μπίκο
28/03/24

Το DARKNET πραγματεύεται τη σύγχρονη κοινωνία στο κόσμο των δεδομένων και των πληροφοριών που μοιράζουμε απλόχερα, στο κόσμο της τεχνολογίας και των εικονικών σχέσεων όπου ο κάθε ένας μπορεί να εκφέρει ελέυθερα την άποψη του και να είναι όποιος θέλει, στο κόσμο όπου η παρακολούθηση είναι αναπόσπαστο κομμάτι όλων μας. Τι είναι αυτά όμως που επιλέγουμε να μοιράσουμε, πως επιλέγουμε να χρησιμοποιούμε την ελευθερία μας, τι ανταλάσσουμε για την ασφάλεια μας, για την αυτονομία μας, και τέλος τι είναι αυτά που θέλουμε να κρύψουμε και γιατί;

– Πως αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;
Δε θυμάμαι να το αποφασίζω, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτό έλεγα οτι θέλω να κάνω. Μεγαλώνοντας έγινε συνειδητή επιλογή.

– Θυμάστε την πρώτη σας παράσταση; Τον πρώτο σας ρόλο;
Η πρώτη φορά που ανέβηκα πάνω στη σκηνή δεν ήταν σε επαγγελματική παράσταση αλλά με μία ομάδα ερασιτεχνική που ανέβαζε musical στα αγγλικά. Ήταν το Grease, ήμουν δεκατριών χρονών και έκανα μια φίλη της Sandy.

– Πως κάνετε τις επιλογές σας; Στηρίζεστε περισσότερο στο ένστικτο ή στη λογική;
Είμαι εκατό τοις εκατό συναισθηματικός χαρακτήρας και κινούμαι πάντα με αυτό που νιώθω. Αυτό φυσικά δεν φέρνει πάντα θετικά αποτελέσματα γιατί είμαι παρορμητική, χρειάζεται μία ισορροπία για αυτό και προσπαθώ να δουλεύω και αυτό το κομμάτι μου για να μην πληγώνομαι στο τέλος.

– Σας συναντάμε στην παράσταση “Darknet” της Ρόουζ Λεβενστάιν στο Θέατρο 104. Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος στην παράσταση; Πείτε μας 2 λόγια για αυτόν;
Στο «Darknet» επέλεξα να κρατήσω τους ρόλους που συναντάμε λιγότερο για να μπορώ να βρίσκομαι περισσότερο στο σύνολο καθώς είχα και το ρόλο του καθοδηγητή στη παράσταση. Υποδύομαι μία τοξιμανή μητέρα που έχει μείνει μόνη της με τη κόρη της Κάιλα, και που δε μπορεί να πάρει συνατγογραφημένη μεθαδόνη γιατί της μειώνει το «σκορ», μία φοιτήτρια από την Ολλανδία που δουλεύει σε porn site γιατί βγάζει ‘εύκολο’ χρήμα, το Avatar του deep web, Ηλέκτρα και έναν δικηγόρο που διψάει μόνο για τη νίκη και τη προβολή.

– Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε στο ανέβασμα του Darknet;
Το Darknet είναι ένα έργο που και μόνο διαβάζοντας το χαώνεσαι. Λόγω των πολλαπλών εναλλαγών, τα ‘μπρος-πίσω΄στις σκηνές και τους σαράντα περίπου χαρακτήρες που έχει, η δυσκολία ήταν να βρούμε το τρόπο να πούμε την ιστορία έχοντας καθαρές αναφορές ούτως ώστε ο θεατής παρά τις πολλές πληροφορίες να ακολουθεί τη ροή. Αυτό απαιτεί εκατό τοις εκατό την ενέργεια και τη συγκέντρωση μας και πιστεύω πως το καταφέραμε.

– Ποιο ήταν το στοιχείο εκείνο στο Darknet που σας ώθησε στο ανέβασμά του;
Η ωμή πραγματικότητα για το πως είναι διαμορφωμένη η ζωή μας πλέον γύρω από τη τεχνολογία και τα μέσα μαζικής δικτύωσης. Το θέατρο για μένα είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας και έχει ως στόχο να αφυπνίσει, να προβληματίσει, να (συν)κινήσει. Το έργο της Rose Lewenstein πιστεύω οτι τα καταφέρνει όλα αυτά.

– Ποια σημεία του έργου θέλατε να “φωτίσετε” ιδιαίτερα στο δικό σας ανέβασμα;
Όπως αναφέρει και η ίδια η συγγραφέας σε μία από τις συνεντεύξεις της, το έργο δε μιλάει για υπολογιστές, μιλάει για τους ανθρώπους. Έτσι και εμείς αυτό που θέλαμε να φωτίσουμε δεν είναι παρά οι επιλογές που κάνουμε καθημερινά. Η επιλογή του πως να εκφραστούμε, η επιλογή του πως να χρησιμοποιήσουμε τα μέσα μαζικής δικτύωσης, η επιλογή του τι κρύβουμε και του τι μοιραζόμαστε και γιατί. Η επιλογή του πως ζούμε.

– Το έργο “σπάει” την ιστορία σε επιμέρους χαρακτήρες. Ποιος από αυτούς τους χαρακτήρες σας ιντριγκάρει περισσότερο;
Για να είμαι ειλικρινής πάντα με ιντριγκάρουν οι χαρακτήρες που δε φαίνονται να είναι εκ πρώτης όψεως οι ‘πρωταγωνιστές’ γιατί είναι εκείνοι που πλαισιώνουν την ιστορία, προσδίδουν στους βασικούς χαρακτήρες τα ‘γιατί’ και τα ‘πως’. Αν δεν έχεις για παράδειγμα τον Στιβ ( τον πατέρα του Τζέιμι, του βασικού χάκερ) δε καταλαβαίνεις γιατί ο Τζέιμι αισθάνεται τόσο μόνος και τόσο θυμωμένος. Αν δεν έχεις τη Κάντι (τη κοπέλα στο porn site) δε βλέπεις οτι η Ιμογένη ( η κεντρική χαρακτήρας της Οκταπους) έχει ανθρώπινη πλευρά και προσπαθεί να συνδεθεί με τους ανθρώπους. Αν δεν έχεις τη Στέισι ( μητέρα της Κάιλα) ή τις Φωνές Κοριτσιών δε μπορείς να δεις γιατί η Κάιλα ζει στο περιθώριο και αν δεν υπάρχει η Ντάνι Ντι ( δημοσιογράφος – παρουσιάστρια) δε μπορείς να δεις οτι οι άνθρωποι τρεφόμαστε από τη δυστυχία των άλλων γιατί έτσι αισθανόμαστε καλύτερα που δεν είμαστε εμείς στη χειρότερη θέση.

– Πιστεύετε ότι η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας έχει εγκλωβίσει τον άνθρωπο ή τον έχει βοηθήσει να εξελιχθεί;
Πιστεύω (πλέον) οτι η αλήθεια κρύβεται κάπου στη μέση. Η τεχνολογία είναι ένα εργαλείο που αν το χρησιμοποιήσεις σωστά σίγουρα μπορεί να σε βοηθήσει και επαγγελματικά και προσωπικά. Πολλά πράγματα έχουν γίνει πιο εύκολα. Όπως η γνώση. Σήμερα πληκτρολογείς σε μια μηχανή αναζήτησης οτιδήποτε και μπορείς να μάθεις πράγματα σε πολύ λίγο χρόνο. Μπορείς να επικοινωνήσεις με κάποιον που βρίσκεται στην άλλη άκρη της Γης και να τον βλέπεις σαν να είναι δίπλα σου. Μπορείς να ανεβάσεις το αγοραστικό σου κοινό αν έχεις μια εταιρεία σε λίγα βήματα. Αν χρησιμοποιήσεις λανθασμένα όμως το εργαλείο αυτό μπορεί να εθιστείς, ζώντας μόνο από ένα εικονικό κύκλωμα, προσπαθώντας να αρέσεις και να γίνεις αποδεκτός από όλους, ζώντας δυστυχισμένος.

– Ποια είναι η σχέση σας με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Τα χρησιμοποιώ καθαρά για να προβάλλω τη δουλειά μου και να επικοινωνώ με τους ανθρώπους στο περιβάλλον μου. Φυσικά θα ήταν ψέμα να πω οτι και εγώ δεν έχω κάτσει με τις ώρες μπροστά στο κινητό μου χωρίς να καταλάβω πως έφυγε ο χρόνος αλλά επιλέγω να μην συμβαίνει συχνά αυτό. Προτιμώ να είναι εργαλείο και όχι τρόπος ζωής.

– Θα θυσιάζατε την προσωπική σας ζωή για μία πιο “‘άνετη” ζωή;
Δε ξέρω τι είναι για τον καθένα ‘άνετη’ ζωή. Προσωπικά έχω κάνει θυσίες (επίσης αυτό που εγώ θεωρώ ΄θυσίες΄) για να κατακτήσω ένα στόχο μου. Πάντα κάτι χάνεις κάτι κερδίζεις αλλά είμαι επίσης άνθρωπος που συχνά επιλέγει να ξεβολευτεί γιατί έτσι μόνο πιστεύω οτι έρχεται η οποιαδήποτε αλλαγή.

– Πως φαντάζεστε το μέλλον;
Προσπαθώ να ζω στο τώρα, τη κάθε στιγμή. Δε τα καταφέρνω φυσικά πάντα. Αλλά όταν το φαντάζομαι κοιτάω μόνο όμορφα πράγματα και πως αυτά μπορούν να υλοποιηθούν. Μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα αρκεί να το θέλουμε.

– Τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα του MeToo πιστεύετε ότι τα πράγματα έχουν βελτιωθεί ή η αλλαγή βραδυπορεί;
Θεωρώ κάποιες φορές οτι έχουμε καταφύγει και στο άλλο άκρο. Μπορεί να σε φλερτάρει κάποιος και να του πεις θα σε καταγγείλω. Δε συμφωνώ. Δεν είναι κακό να αρέσουμε σε κάποιον. Είναι κακό άπαξ και ξεκαθαρίσεις τη θέση σου ο άλλος να επιμένει. Ως άνθρωπος που έχω δεχθεί και σωματική και ψυχολογική βία το να εκμεταλλεύεται ένα κίνημα, μία κατάσταση, ένα ξέσπασμα, δε μου αρέσει αλλά θεωρώ επίσης οτι μόνο αφού περάσουμε και από τα δύο άκρα βρίσκουμε την ισοσσοπία, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να βρεθούν έτσι τα όρια.