Συνέντευξη – Πηνελόπη Σεργουνιώτη
Η ενασχόληση της μητέρας της ως ερασιτέχνης ηθοποιός και χορωδός αποτέλεσε το εφαλτήριο για την Πηνελόπη Σεργουνιώτη για να ασχοληθεί με την υποκριτική. Από την Άμφισσα βρέθηκε στην Αθήνα και τη Δραματική Σχολή του Δήμου Αγίας Βαρβάρας, Ιάκωβος Καμπανέλλης. Έκτοτε το βιογραφικό της περιλαμβάνει συνεργασίες με Πίτερ Στάιν και Ανατόλι Βασίλιεφ, σε «Ηλέκτρα» και «Μήδεια» αντίστοιχα μεταξύ πολλών άλλων και τηλεοπτικές εμφανίσεις σε πετυχημένα σήριαλ όπως το “Μάλιστα Σεφ” και η “Αγγελική”. Φέτος την συναντάμε στην παράσταση “Ο Πίθηκος Ξουθ” του Ιάκωβου Πιτσιπίου στο Θέατρο Σταθμός. Με αφορμή αυτή την παράσταση μιλήσε για την πανδημία, για την υποκριτική γενικά και για την παράσταση ειδικά.
– Ποια ήταν η αφορμή για να ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Το μικρόβιο εισήλθε από παιδική ηλικία όταν η μητέρα μου ως ερασιτέχνης ηθοποιός και χορωδός με έπαιρνε μαζί στις πρόβες του θιάσου και της χορωδίας αντίστοιχα. Πάντα ήμουν στη μικρή τοπική κοινωνία το μήλο κάτω από τη μηλιά. Οπότε, σαν να είχα προγραμματίσει από νωρίς ασυνείδητα να αποδείξω στον εαυτό μου ότι όταν έρθει η ευκαιρία δεν θα είμαι μήλο καμιάς μηλιάς.
– Τι θυμάστε από τα φοιτητικά σας χρόνια στη Δραματική Σχολή Δήμου Αγίας Βαρβάρας;
Μεγάλοι όγκοι πληροφορίας, μωσαϊκό ανθρώπων και “σχολών”, ανεμελιά… για λίγο.
– Έχετε συνεργαστεί με σημαντικούς ανθρώπους στον χώρο του θεάτρου. Τι έχετε αποκομίσει από αυτούς;
Θαυμασμό και Αποκαθήλωση παράλληλα.
– Πόσο δύσκολο είναι να βιοπορίζεται ένας νέος ηθοποιός μόνο από το θέατρο;
Επί πανδημίας πια και ελλείψει στήριξης ή παράλληλων δραστηριοτήτων, γενικά μιλώντας, είναι ακροβασία σε τεντωμένο σχοινί. Χωρίς το δίχτυ ασφαλείας των συλλογικών συμβάσεων ειδικά, καταντά αστείο. Προσωπικά, προ πανδημίας και τώρα που γίνεται μια σχετική επανεκκίνηση έχω σε παράλληλη τροχιά το τραγούδι και οραματίζομαι καλύτερες μέρες.
– Σκεφτήκατε ποτέ να εγκαταλείψετε την ηθοποιία; Η περίοδος της πανδημίας και η κρίση στον χώρο του θεάτρου με το #metoo ίσως λειτούργησε αποτρεπτικά για εσάς;
Η πανδημία μάς έβαλε σε κατάσταση συναγερμού και συνειδητοποίησης μιας εξαιρετικά θλιβερής και ζοφερής κατάστασης: ότι οι καλλιτέχνες αντιμετωπίστηκαν ως πάρεργο και πολίτες τρίτης κατηγορίας, πράγμα εξαιρετικά επικίνδυνο για τον κοινωνικό ιστό, πέρα και πάνω από το προσωπικό δράμα που διαπερνά τον καθένα σε μια τέτοια συνθήκη. Το metoo το αντιμετωπίζω ως τη μόνη ευκαιρία να υπάρξει ένα πιο υγιές αύριο στο χώρο και αυτό να φέρει το ντόμινο ανακατατάξεων σε όλους τους επαγγελματικούς κι όχι μόνο στίβους της κοινωνίας. Είναι πια ανάγκη συλλογική να λέγεται η αλήθεια και να ζητάμε κάθαρση. Δεν το σηκώνει η εποχή το αμπαλάρισμα και τον καλλωπισμό, το φτιασίδωμα για να μην χαλάσει το γλυκό. Ανοιχτά στόματα η μόνη οδός για το σήμερα και το αύριο που αξίζουμε.
– Είχατε την τύχη να δουλέψετε σε αρκετές παραγωγές και στην τηλεόραση. Τι κερδίσατε από εκει; Πως βλέπετε τις φετινές παραγωγές;
Θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου γιατί είχα την ευκαιρία να αναπτυχθώ και να εξελιχθώ ως ηθοποιός μέσα από συνεργασίες ΥΓΙΕΙΣ στην πλειοψηφία τους στον χώρο της τηλεόρασης. Το ότι δίνεται περισσότερος χώρος και χρόνος στην ελληνική μυθοπλασία συνεπάγεται τη συρρίκνωση εκπομπών ευτελούς περιεχομένου.
– Αυτή την περίοδο σας συναντάμε στο έργο “Ο Πίθηκος Ξουθ” του Ιάκωβου Πιτσιπίου. Τι σας έκανε να επιλέξετε το συγκεκριμένο έργο για ανέβασμα;
Το εξαιρετικά ενδιαφέρον και επίκαιρο κείμενο, καθώς και η συγκεκριμένη συνάντηση- συνεργασία.
– Τι είναι αυτό που κάνει τον “Πίθηκο Ξουθ” μια σπουδαία ιστορία που αξίζει να ειπωθεί;
Η ιδέας της δικαιοσύνης και η νομοτελειακά κινούμενη αποκατάσταση της ισορροπίας κάθε φορά που διαταράσσεται η αρμονία, σε προσωπικό ή ευρύτερο επίπεδο.
– Ποιές οι δυσκολίες που συναντήσατε στο ανέβασμα της παράστασης;
Η σκηνική απόδοση ενός έργου-υβριδίου που ακροβατεί μεταξύ υπαρξιακού δράματος και σάτιρας ήταν μια πρόκληση άξια να ασχοληθείς.
– Πείτε μας για την ηρωίδα σας δύο λόγια.
Έχω διπλό ρόλο. Η μια ηρωίδα, ούσα προικισμένη με πλήρη επίγνωση των όπλων της ως γυναίκα της εποχής, χειρίζεται πρόσωπα και καταστάσεις προκειμένου να ανελιχθεί κοινωνικά και οικονομικά. Η άλλη φέρεται ως επαγγελματίας απατεώνισσα που επιβιώνει καταχρώμενη την αφέλεια των θυμάτων της. Και οι δυο προσπαθούν να επιβιώσουν με θεμιτά και αθέμιτα μέσα.
– Έχετε κοινά χαρακτηριστικά με την ηρωίδα σας;
Με καμία…τίποτα!
– Πόσο έχει αλλάξει ο Έλληνας αλλά και η κοινωνία μας μέσα σε αυτά τα χρόνια; Πόσο επίκαιρο είναι ένα έργο γραμμένο το 1848 την σημερινή εποχή;
Δυστυχώς, θεωρώ ότι η νοοτροπία ως έθνος δεν έχεις αλλάξει σε πολλά βασικά σημεία από τότε. Το «ο,τι δηλώσεις είσαι ” στην Ελλάδα είναι μια φράση που εμείς οι ίδιοι την αναγνωρίσαμε και την ονοματίσαμε ως μια εκ των παθογενειών μας. Παρόλα αυτά βιώνουμε το παράδοξο ότι ενώ έχουμε συνείδηση του προβλήματος και αυτό από μόνο του θα μπορούσε να σηματοδοτήσει τη διαδικασία αντίστροφής του στο συλλογικό συνειδητό μας, να τα λύσουμε δηλαδή σιγά-σιγά, αυτό συνεχίζει και αναπαράγεται με διάφορες μορφές. Αρκεί μια ματιά στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας αυτής. Τηλεπωλητές βιβλίων αμφιβόλου περιεχομένου σκαρφαλώνουν σε νευραλγικές θέσεις, μαφιόζοι αυτοπροσδιορίζονται ως δημοσιογράφοι και κινούν νήματα και ούτω καθεξής. Ζουμε μια κατάπτωση…
Επίκαιρος ο Πιτσιπίος τόσο που όταν το διάβασα άρχισα να ταυτίζω τα πρόσωπα του σήμερα με τους ήρωες του. Κατηγορούσε τους Έλληνες για αναλφαβητισμό και αδιαφορία ως προς νέες ιδέες. Βρέθηκε δολοφονημένος. Μια σημαντική προσωπικότητα που αξίζει να ψάξει κανείς.
– Πέστε μου κάτι που σας έμαθε η ζωή και δεν πρέπει να ξεχάσω κι εγώ ποτέ στη δική μου;
Αυτοπροσδιορίζομαι ως μαθήτρια στα θρανία της ζωής εσαεί. Αν κάτι δεν θέλω να παραβιάσω ποτέ πια είναι να ακούω και να εναρμονίζομαι με την αλήθεια μου. Να την σέβομαι. Να μην αφήσω κανέναν πια να την φιμώσει με όποιο κόστος … είναι μικρό σε σχέση με αυτό που θα υποστώ αν δεν το κάνω.
Του Περικλή Μπίκου, 16/03/22