Η Άποψή μας για την παράσταση “Αίθουσα αναμονής” στο Σ.Ο.Τ.Α. – Σωματείο Οδηγών Ταξί Αττικής

Γράφει η Κωνσταντίνα Καλλέργη
20/02/25

«Αίθουσα αναμονής ή το κόστος του να είσαι γυναίκα»

«Θεωρώ το θέατρο τη μεγαλύτερη τέχνη όλων, τον πιο άμεσο τρόπο με τον οποίο ένας άνθρωπος μπορεί να μοιραστεί με κάποιον άλλον την αίσθηση του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος»
Oscar Wilde

Ένας (ου)τόπος, ένας (α)χρόνος, και μια αναμονή, τόσο μακρά και ατέρμονη, που γίνεται καθεστώς. Τι δουλειά έχουν εκεί μια υστερική, φιλάσθενη «ευγενής», μια πληθωρική λαϊκή τραγουδίστρια, μια παραδοσιακή νοικοκυρά και μια ναρκοληπτική δικηγόρος υπεράσπισης γυναικών;

Σε έναν χώρο που πράγματι παραπέμπει σε αίθουσα αναμονής, τόσο για τις ηθοποιούς, όσο και για τους θεατές, στο Σωματείο Οδηγών Ταξί Αττικής (Σ.Ο.Τ.Α.), «συμβαίνει» θέατρο, με έναν καναπέ, μια καρέκλα, ένα τάπερ και τέσσερις γυναίκες.

Τέσσερις άγνωστες μεταξύ τους γυναίκες, συναντώνται σε έναν μεταιχμιακό χώρο, που γίνεται αφ’ ενός μια νέα φυλακή, και αφ’ ετέρου το ύστατο καταφύγιό τους. Η Αμέλια, η Φωτεινή, η Χαρά και η Μάγδα μιλούν, γελούν, κλαίνε, εκφράζονται, ξεδιπλώνουν τα ταλέντα και τα τραύματά τους, σε μια παράσταση που εστιάζει στα έμφυλα στερεότυπα, την καταπίεση, και τη βία που παράγουν και αναπαράγουν. Η καθεμιά τους και μια διαφορετική κοινωνική ομάδα, ένα διαφορετικό background, μια διαφορετική ψύχωση, όλες μέσα από το ίδιο πρίσμα, με τις ιστορίες να διαπερνώνται από την ίδια γραμμή: αυτή της έμφυλης βίας και της καταπίεσης κάθε γυναίκας από τα στερεότυπα.

Οικογένεια, σύντροφοι, φίλοι, συγγενείς, ακόμα και ξένοι, γίνονται στην ιστορία της καθεμίας, φερέφωνα όλων των καταπιεστικών αξιών, των αναχρονιστικών, περιοριστικών προτύπων και των συμπεριφορών, που περιχαρακώνουν διαχρονικά τα όρια της ύπαρξης κάθε γυναίκας. Πρώτη θέση στην ιστορία και το βίωμα κάθε ηρωίδας, παίζει η πολυσύνθετη γυναικεία φύση, η θέλησή της για απελευθέρωση, και η βία σε κάθε μορφή της, στην οποία εκτίθεται άμα τη εμφανίσει της.

Σε αυτό το υπαρξιακό «κατώφλι», οι τέσσερις ηρωίδες φτάνουν στα όριά τους και ωθούν η μια την άλλη στα άκρα, φανερώνουν τις πτυχές και τις πληγές τους, και φτάνουν τελικά σε μια εξιλέωση, μια αυτοσυγχώρεση, μια λύτρωση, την οποία προσφέρει η αποδέσμευση από το κοινωνικό «κατηγορώ», που σκιάζει τις πράξεις και τις αποφάσεις μιας γυναίκας. Κι έχοντας πετάξει πια από πάνω τους όλα όσα τις βάραιναν και τις τραβούσαν προς τα κάτω, είναι πλέον έτοιμες να διαβούν σε μια νέα κατάσταση.

Όλα αυτά, ανάμεσα σε μουσικές που ξεσηκώνουν, συγκινούν ή συμπληρώνουν το αφήγημα, και σε φωτισμούς που καλλιεργούν την ατμόσφαιρα ενός πλασματικού, φαντασιακού χώρου, και χρωματίζουν το περιβάλλον συνοδεύοντας τις μεταπτώσεις, τα ξεσπάσματα και τις κορυφώσεις των πρωταγωνιστριών, οι οποίες πλάθουν μαεστρικά τις διαφορετικές τους προσωπικότητες, με ερμηνείες που εμπλέκουν το θεατή και εντυπώνονται στη μνήμη του.

Ένα έργο ύμνος στη γυναίκα και στα προβλήματα που αντιμετωπίζει στη σημερινή κοινωνία, με διαφορετική «επικάλυψη», αλλά πάντα την ίδια βαθύτερη αιτία: τα έμφυλα στερεότυπα. Ένα έργο από γυναίκες για γυναίκες, που δημιουργήθηκε από τους συντελεστές της παράστασης, Ειρήνη Καράογλου, Μυρτώ Ναούμ, Μυρτώ Στράμπη, Μαίρη Βούλγαρη και Δήμητρα Τάμπαση. Για γυναίκες που γλεντάνε, που γελάνε, που διαλύονται, που επαναστατούν, που πονάνε, καθώς σύμφωνα με τη σκηνοθέτιδα Δήμητρα Τάμπαση, «ο πόνος είναι ο κοινός τόπος και η κλωστή που ενώνει όλες τις γυναίκες».