Η Άποψή μας για την παράσταση «Ου Φονεύσεις» της Άντζελας Μπρούσκου

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
09/12/24

Η performance Ου Φονεύσεις της Άντζελας Μπρούσκου είναι μία καθαρά εσωτερική δική της ανάγκη να μιλήσει για τη σύγχρονη κατάσταση του ανθρώπου, που ενώ έχει όλα τα αγαθά και μπορεί να τα απολαύσει ανά πάσα στιγμή, καταφεύγει στη βία, όχι σε οποιαδήποτε μορφή βίας, αλλά παραβαίνοντας κατά επανάληψη μία από τις Δέκα Εντολές, αφαιρώντας τη ζωή του συνανθρώπου του.

Η αρχέγονη πατριαρχία και η θέση της γυναίκας διαφωτίζεται μέσα από αποσπάσματα των Ευαγγγελίων και των Επιστολών του Αποστόλου Παύλου. Μέσα από τα κείμενα της Μπρούσκου από τότε που εξαιτίας της Εύας οι Πρωτόπλαστοι εκδιώχθηκαν από τον Κήπο της Εδέμ έως σήμερα, που οι γυναικοκτονίες γίνονται όλο και περισσότερες, όλο και πιο επώδυνες, υπογραμμίζεται πως η Εύα αποτελεί θύμα βίας, κακομεταχείρισης, εξευτελισμού. Η Εύα δεν πρέπει να επιθυμεί, δεν πρέπει να ονειρεύεται, δεν πρέπει να απολαμβάνει τη ζωή.

Η Εύα οφείλει να υπακούει στις «ερωτικές» διαθέσεις του άντρα, οι δικές της δεν έχουν καμία σημασία. Οφείλει να τον υπηρετεί, να τον φροντίζει, να σκύβει το κεφάλι στις προσβολές, να τεκνοποιεί ακόμη και όταν δεν θέλει.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης γίνονται αχόρταγα ζώα μπροστά στον πόνο και τη δυστυχία. Δεν τους ενδιαφέρει η ουσία του κοινωνικού ζητήματος που πνίγει την καθημερινότητα του σύγχρονου ανθρώπου αλλά η ακροαματικότητα, τα views και τα likes. Αυτές τις εικόνες εξαθλίωσης σχολιάζει η Μπρούσκου μέσα από τις βιντεοπροβολές, που η μεγάλη διάρκεια τους μπορεί να κουράζει, όμως είναι μία πικρή αλήθεια.

Οι πρωταγωνιστές Κωνσταντίνος Γιουρνάς, Ανδριανή Κυλάφη, Άλκηστις Πολυχρόνη και Δήμητρα Χατούπη θα αποδώσουν τους ρόλους τους με εντιμότητα, άψογη κίνηση, καθαρότητα λόγου. Όλοι τους μας έδωσαν την εντύπωση ότι εκτελούσαν ένα τελετουργικό που απομυθοποιεί τις ετικέττες «έγκλημα πάθους», «έγκλημα τιμής».

Ευχάριστη ήταν η πινελιά ψυχαγωγίας του ζεϊμπέκικου σε πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Τάσου Μελετόπουλου. Δυστυχώς, όμως, ο άντρας, ο σωστός, ο κιμπάρης, έχει σχεδόν εξαφανιστεί.

Η ηχητική επένδυση της performance που υπογράφει η Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου προσδίδει μία απόκοσμη αίσθηση σε κάποιες στιγμές της εξέλιξης της δράσης, τις οποίες οι φωτιστικές επιλογές της Στέβης Κουτσοθανάση όχι μόνο ενδυναμώνουν, αλλά ενισχύσουν το μυστηριακό στοιχείο.

Παρακολουθήσαμε μία παράσταση με ηχηρό μήνυμα εναντίον των γυναικοκτονιών και αφού είμαστε χριστιανικός λάος, και η θρησκεία μας απαγορεύει και τιμωρεί τον φόνο, σύμφωνα με τις Εντολές, γιατί σε ένα κράτος δικαίου το αδύναμο φύλο να είναι ένα ανελεύθερο θύμα σεξισμού και αδικίας; Ας θυμηθούμε τα λόγια του Εμμάνουελ Καντ και ας τα κάνουμε πράξη: «Η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζουν να θίγονται τα όρια της ελευθερίας των άλλων». Καλή θέαση!

Περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ