Η Άποψή μας για την παράσταση “Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.” της Λένας Κιτσοπούλου στο Θέατρο Μικρό Χορν
Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
17/03/25
«Μην Αντιστέκεσαι, Ισοπεδώσου, Ρίξε Ολοκληρωτικό Ύπνο, Λυτρώσου, Αυτοκτόνα.» Έτσι ονομάζεται το χαπάκι, που θέλει να καταπιεί η 37χρόνη γυναίκα, η οποία μας εκμυστηρεύεται πως δεν είναι στα καλά της, εδώ και καιρό, έχει πέσει σε μία μορφή κατάθλιψης, δικού της τύπου, όχι αυτή των γιατρών. «Περιέργη γυναίκα.» Θέλει να αφήσει πίσω της ότι τη βαραίνει και τη βασανίζει, τα προβλήματα, τις ανησυχίες, τους ανεκπλήρωτους έρωτες, τους αποτυχημένους και τους χαμένους έρωτες. Θέλει να αλλάξει ρότα. Αλήθεια, τώρα, «Γραμμή Πειραιάς-Ιθάκη, με πόσα βήματα φτάνεις στον Πάτο-Παράδεισο;» Το θεατρικό ταξίδι του έργου ξεκίνησε το 2009 ως παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου στη σκηνή Β του Σύγχρονου στο Γκάζι και από τότε έχει παρασταθεί σε ευρωπαϊκές πόλεις, όπως Βαρκελώνη, Λεμεσό, Λαβάλ Γαλλίας, Μαδρίτη και διάφορες άλλες, καθώς και στα πλαίσια φεστιβάλ μονολόγων.
Η Λένα Κιτσοπούλου γράφει μία «κωμικοτραγική φιλοσοφία της ζωής» η οποία μπορεί και προσαρμόζεται στα δεδομένα της εποχής του κάθε θεατρικού ανεβάσματος. Αφουγκράζεται τον άνθρωπο που έχει πλέον εξαντληθεί να αναζητά ένα καλύτερο αύριο και παρόλο που οι κοινωνικές-οικονομικές-περιβαλλοντικές-πολιτικές συνθήκες δεν βοηθούν, συνεχίζει να προσπαθεί και να παλεύει. «Υγεία … υγεία να υπάρχει κι όλα τα άλλα γίνονται», λέει ο σοφός λαός, αλλά η πρωταγωνίστρια αντιστρέφει αυτή τη λαϊκή ρήση «υγεία να μην υπάρχει, μπας και γίνει και κάτι». Η συγγραφέας δεν αρκείται σε σοφιστίες και πετά διακριτικά το γάντι. Εμείς τί κάνουμε; Πάμε σαν αθώα προβατάκια στη σφαγή; Δημιουργούμε τον δικό μας ονειρόκοσμο και χανόμαστε μέσα σε αυτόν; Δίνουμε ένα οριστικό τέλος σε όλα; Επειδή και η αυτοχειρία χρειάζεται σθένος ψυχής δεν είναι μία επιπόλαια και ανώδυνη απόφαση. Η καταιγιστική γραφή της Κιτσοπούλου συναντά τη Φρόσω Λύτρα που δημιουργεί παραστάσεις μέσα από την έντονα διεισδυτική εικαστική της ματιά και τη Μαρία Σολωμού, τη δυναμική και αθυρόστομη ηθοποιό που μιλούσε σχεδόν απνευστί για να προλάβει να τα πει όλα, όσα την έκαναν να επιλέξει αυτή τη διαδρομή στη ζωή της, πριν ξεκινήσει το μεγάλο της ταξίδι.
Η σκηνική σύνθεση των Στέλιου Γαβαλά και Βασίλη Πέρρου είναι ένα μικρό σύγχρονο διαμέρισμα, λειτουργικότατο, όμως, ενώ επιτρέπει στην ηρωίδα να ζήσει, δεν την αφήνει να «αναπνεύσει». Ο Νίκος Χαρλαύτης με τις ενδυματολικές του επιλογές τονίζει το καλλίγραμμο σώμα της πρωταγωνίστριας, το οποίο, καθώς «λούζεται» από τα φωτιστικά εφέ της Στέλλας Κάλτσου φαίνεται να πάλλεται από την ένταση και την αγωνία. Η μουσική των DNA (Μιχάλης Νιβολιανίτης και Αλέξανδρος Χρηστάρας) επιτρέπει κάποιες ανάσες στον χειμαρώδη λόγο της ηρωίδας και στιγμές κεφιού στον θεατή. Ιδιαίτερα στο φινάλε με το τραγούδι Άλα! του Τάκη Σκούταρη, το οποίο τραγούδησε στην ταινία Ένα βότσαλο στη λίμνη (1952) : «Άλα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα / και την κοινωνία τώρα τηνε παίζω ένα παρά / Βίβα, τα φαρμάκια που ’ταν στοίβα / Ποτηράκι-ποτηράκι λες και κάνανε φτερά / Βάνε, κι όσα έρθουν κι όσα πάνε / πού θα τύχει τέτοιο βράδυ στη ζωή μας τη ρηχή / Δώσε, το τραπέζι αναστρώσε / βάλε καθαρά ποτήρια κι άντε φτου κι απ’ την αρχή».
Θα μπορούσαμε να εικάσουμε ότι το έργο αναζητά την απάντηση στο ερώτημα του Άμλετ «να ζει κανείς ή να μη ζει;» Η ηρωίδα που δεν σταματά λεπτό να αυτοσαρκάζεται έχει δώσει την απάντησή της και κάνει πράξη την απόφασή της. Εμείς, ας προσπαθήσουμε να δούμε την άλλη όψη του νομίσματος, επειδή η ζωή είναι ωραία και μας αρέσει, παρά τα δύσκολα που μας βάζει σε κάθε μας βήμα. Καλή θέαση!
Περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ