To EΜΣΤ υποδέχεται τους διεθνώς αναγνωρισμένους καλλιτέχνες Τζάνις Ράφα, Sammy Baloji, Kasper Bosmans, Emma Talbot

Η υποβλητική και εμβυθιστική ατομική έκθεση της Τζάνις Ράφα «Εμείς που Προδώσαμε τα Άλογα» διερευνά θέματα ελέγχου, οικειότητας και εκμετάλλευσης των ζώων αυτών, ενώ η πρώτη ατομική έκθεση του Sammy Baloji στην Ελλάδα «Απόηχοι της Ιστορίας, σκιές της προόδου» αποτελεί μια έντονη κριτική ματιά στο θέμα της αποικιακής κληρονομιάς και της εκμετάλλευσης των πόρων. Η νέα καλειδοσκοπική τοιχογραφία 30 μέτρων του Kasper Bosmans «Το θολό βλέμμα» (2025) εξετάζει την εργαλειοποιήση των ζώων από τους ανθρώπους, ενώ η νέα μνημειώδης ζωγραφική εγκατάσταση από μετάξι, ύψους 9 μέτρων, «Human/Nature» (2025) της Emma Talbot μας προσκαλεί να φανταστούμε ένα καλύτερο μέλλον με πιο αρμονικές σχέσεις ανθρώπων και φύσης.

Μαζί, αυτές οι εκθέσεις, με έργα που διεγείρουν τη συνείδηση, μας προσκαλούν να αναλογιστούμε την καταλυτική επιρροή του ανθρώπου στην γη, τα οικοσυστήματα της και την μη-ανθρώπινη ζωή γενικότερα.

Janis Rafa: We Betrayed the Horses / Εμείς που προδώσαμε τα άλογα

Έως 5 Οκτωβρίου 2025
2ος όροφος
Επιμέλεια: Δάφνη Βιτάλη

Η πρώτη ατομική έκθεση της Τζάνις Ράφα σε ελληνικό μουσείο, με τίτλο We Betrayed the Horses / Εμείς που προδώσαμε τα άλογα, περιλαμβάνει μια σειρά από νέες παραγωγές που έχουν δημιουργηθεί ειδικά για το EMΣΤ, ως συνέχεια πάνω στην έρευνά της με αντικείμενο τη σχέση ανθρώπινου και ζωικού κόσμου και πιο συγκεκριμένα τη σχέση του ανθρώπου με τα άλογα. Η έκθεση, μέσω μιας πολυμεσικής αφήγησης, εστιάζει στην ιδέα της επιθυμίας για το σώμα του αλόγου και της ανάγκης για κυριαρχία και υποταγή. H καλλιτέχνιδα μεταμορφώνει δύο από τους εκθεσιακούς χώρους του Μουσείου σε μια υποβλητική και εμβυθιστική εγκατάσταση εντός της οποίας συναντούμε νέα γλυπτικά έργα, έργα με κείμενο, καθώς και ένα νέο δικάναλο φιλμ που έχει γυριστεί στις άδειες εγκαταστάσεις ενός ιππόδρομου και στο οποίο εμπεριέχεται αρχειακό υλικό κινούμενης εικόνας των αρχών του εικοστού αιώνα.

Η καλλιτέχνις στρέφει και εδώ το διεισδυτικό της βλέμμα στην εικόνα του αλόγου, ενός πλάσματος που επιστρέφει ξανά και ξανά στο έργο της, αυτή τη φορά μέσα από το πρίσμα αυτού που η ίδια ονομάζει επιτελεσμένο (performed) άλογο – όρος που αναδεικνύει την έννοια του αλόγου ως ανθρώπινης κατασκευής, σαφώς απομακρυσμένης από τα ένστικτα, την υλική υπόσταση και τις επιθυμίες του ίδιου του ζώου, ως εργαλείου κατ’ επέκταση για την εξυπηρέτηση ανθρώπινων αναγκών και απολαύσεων. Τα έργα εξετάζουν επίσης τον έμφυλο, ελιτίστικο και ιστορικό χαρακτήρα της ιππασίας.

Η έκθεση αποτελεί συνέχεια της έρευνας της Ράφα πάνω στις έννοιες της φροντίδας και της προδοσίας, της αισθησιακότητας και της κυριαρχίας, της αγάπης και του ελέγχου, και συγχρόνως εξερευνά την ιδέα μιας «αποικιοποίησης» της μη ανθρώπινης ζωής, της σωματικής υποταγής και των μη συναινετικών σχέσεων. Μολονότι πολλά από τα προηγούμενα έργα της εστιάζουν στο σώμα του ζώου, στα νέα της έργα η Ράφα καταπιάνεται με την απουσία αυτού του σώματος. Στην έκθεση το άλογο είναι απόν. Η παρουσία του υποδηλώνεται μόνο μέσα από τις ανθρώπινες επινοήσεις, τους μηχανισμούς και τον ειδικό εξοπλισμό, που, στο σύνολό τους, αντλούν το σχήμα και τη μορφή τους από τη φυσιολογία του ζώου και διαμορφώνονται με σκοπό να το ελέγξουν, να το δαμάσουν, να εκφράσουν τη λατρεία και τη φροντίδα προς αυτό, παρερμηνεύοντας την έννοια της αγάπης.

Αντιμετωπίζοντας το άλογο ως υπόδειγμα του κατασκευασμένου σώματος και της απολεσθείσας ταυτότητας, η Ράφα προτείνει ένα εικαστικό λεξιλόγιο που επιχειρεί να καταδείξει την τάση μας να ταξινομούμε καθετί το μη ανθρώπινο με όρους συμβατότητας, παραγωγικότητας και αποτελεσματικότητας, αναδεικνύοντας έτσι τον σαγηνευτικό αλλά συχνά κακόβουλο και σαδιστικό δεσμό που βρίσκεται στην καρδιά αυτής της πανάρχαιας σχέσης.

Τα έργα και η διάχυτη αισθησιακή ατμόσφαιρα του πρώτου χώρου της έκθεσης μας προτρέπουν να σκεφτούμε περαιτέρω γύρω από το ερωτικό στοιχείο που υποφώσκει στη σχέση αλόγου και ιππευτή. Μια σωματική σχέση που αναπτύσσεται, η οποία όμως είναι τόσο πραγματική όσο και φαντασιακή, φορτισμένη από την ανθρώπινη οπτική και επιθυμία. Ο δεύτερος χώρος της έκθεσης καταπιάνεται με την ιστορία της ιππασίας, της ιπποδρομίας, του πρωταθλητισμού, της εμπορευματοποίησης του ζώου και της τιθάσευσής του. Οι γοητευτικές και δυστοπικές εικόνες του κλειστού ιππόδρομου που καταγράφει η καλλιτέχνις στη βιντεο-εγκατάσταση Η απουσία του σώματός σου διαμόρφωσε τα θεάματα του παρελθόντος μας, μας ενθαρρύνουν επιπλέον να σκεφτούμε γύρω από έννοιες όπως ο τζόγος, η ψυχαγωγία, η δόξα και ο θρίαμβος εις βάρος του ζώου. Ο τρόπος που έχει γυριστεί το έργο, το σκοτάδι, η απουσία ανθρώπων και ζώων, ο κινούμενος φωτισμός και η οπτική γωνία της κινηματογράφησης που προσφέρει μια μη ανθρώπινη προοπτική στα αντικείμενα και τους άδειους χώρους, όπως και το ηχητικό περιβάλλον που συνοδεύει το έργο, παραπέμπουν συγχρόνως σε έναν απόκοσμο, εγκαταλελειμμένο και ξεχασμένο τόπο, αλλά και σε ένα σκηνικό που μοιάζει να αποτελεί ρέκβιεμ για την προβληματική σχέση του ανθρώπου με το ζώο και την καταπιεσμένη άγρια φύση του αλόγου. Μέσα από το εικαστικό της έργο η καλλιτέχνις δημιουργεί έναν χώρο περισυλλογής, διαμαρτυρίας και θρήνου για την αξιοπρέπεια, την ηθική και τα δικαιώματα των ζώων, τη σχέση υπεροχής που οι άνθρωποι θεωρούμε δεδομένη, την αμφισβήτηση, τέλος, των παραδοχών μας περί αμοιβαίας αγάπης και υπεροχής έναντι του μη ανθρώπινου άλλου.

Sammy Baloji: Echoes of Progress, Shadows of History / Απόηχοι της ιστορίας, σκιές της προόδου

Έως 2 Νοεμβρίου 2025
Εκθεσιακός χώρος Ισογείου
Επιμέλεια: Ιόλη Τζανετάκη

Το ΕΜΣΤ παρουσιάζει με χαρά την πρώτη ατομική έκθεση στην Ελλάδα του διεθνώς αναγνωρισμένου καλλιτέχνη Sammy Baloji.

Επί είκοσι και πλέον χρόνια, ο Baloji διερευνά τις περίπλοκες σχέσεις μεταξύ πολιτισμικής ταυτότητας, ιστορίας της αποικιοκρατίας και βιομηχανικής εκμετάλλευσης στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Ειδικότερα, το έργο του εστιάζει στην πολιτισμική, αρχιτεκτονική και βιομηχανική κληρονομιά της διαφιλονικούμενης και πλούσιας σε ορυκτά μέταλλα επαρχίας της Κατάνγκα (στα νοτιοανατολικά της χώρας), εξετάζοντας κριτικά τον αντίκτυπο της βελγικής αποικιοκρατίας.

Η ατομική έκθεση του Baloji που παρουσιάζεται στο ΕΜΣΤ με τίτλο Echoes of History, Shadows of Progress | Απόηχοι της ιστορίας, σκιές της προόδου περιλαμβάνει εγκαταστάσεις, έργα βίντεο και φωτογραφικές σειρές από τα τελευταία δώδεκα χρόνια της καλλιτεχνικής δραστηριότητάς του, αλλά και το Meandering (2025), καινούριο έργο που είναι ανάθεση και παραγωγή του ΕΜΣΤ. Η έκθεση επικεντρώνεται στην καλλιτεχνική έρευνα του Baloji στην ιστορία, τη σύγχρονη πραγματικότητα και τις εγγενείς αντιφάσεις της συγκρότησης του Κονγκό. Τα έργα εξετάζουν τις αμφίδρομες σχέσεις μεταξύ της προ-αποικιακής Αυτοκρατορίας του Κονγκό και της Ευρώπης, καθώς και τις συνέπειες που είχε στη φύση και στον πολιτισμό η βίαιη εκμετάλλευση του λαού και των φυσικών πόρων που υπέστη η χώρα του υπό το βελγικό αποικιοκρατικό καθεστώς. Τέλος, στρέφει την προσοχή της στις σύγχρονες μορφές εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου της περιοχής από τις μεγάλες εταιρίες και στην οικολογική καταστροφή που επιφέρουν.

Το The Meandering, είναι μια επιτόπια εγκατάσταση που βασίζεται στην έρευνα του Baloji σχετικά με τις ανταλλαγές μεταξύ του Βασιλείου του Κονγκό (1390-1914) και της Ευρώπης, καθώς και για τα συνακόλουθα αποικιοκρατικά ευρωπαϊκά συστήματα ταξινόμησης και δημιουργίας γνώσης. Το έργο αμφισβητεί τις ευρωκεντρικές ιεραρχίες στην ιστορία της τέχνης και υπενθυμίζει πως η Δυτική Ευρώπη οικειοποιήθηκε την ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα, από την Αναγέννηση και μετά, για να κατασκευάσει συνέχειες με ένα υποτιθέμενα ένδοξο παρελθόν. Αντίθετα, αντικείμενα από αποικιακές περιοχές, όπως το βασίλειο του Κονγκό, αποκλείστηκαν από την αφήγηση, επειδή δεν εξυπηρετούσαν αυτή τη λειτουργία συμβολικής καταξίωσης. Ίχνη αυτής της οικειοποίησης διακρίνονται επίσης στον τρόπο με τον οποίο η σύγχρονη Ελλάδα, με την επικουρία φιλολόγων και αρχαιολόγων, επανερμήνευσε την αφρικανική παρουσία στην περιοχή, ενισχύοντας αποικιοκρατικές αφηγήσεις.

Ο τίτλος της έκθεσης Απόηχοι της ιστορίας, σκιές της προόδου αναφέρεται στην αποικιοκρατική κληρονομιά που είναι ακόμη παρούσα και στοιχειώνει το σύγχρονο Κονγκό, καθώς η οικονομική εκμετάλλευση συνεχίζεται. Η κριτική ματιά του Baloji φωτίζει αριστοτεχνικά τις σύγχρονες κοινωνίες, δείχνοντάς μας πως τα κοινωνικά στερεότυπα διαμορφώνουν ακόμη τις συλλογικές μνήμες.
Ο Sammy Baloji γεννήθηκε το 1978 στο Λουμπουμπάσι της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό και σήμερα μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ της γενέτειράς του και των Βρυξελλών. Έργο του Baloji περιλαμβάνεται επίσης στη μεγάλη ομαδική έκθεση Γιατί να κοιτάμε τα ζώα; Δικαιοσύνη για τις μη ανθρώπινες ζωές, που παρουσιάζεται στο EMΣΤ από τις 15 Μαΐου 2025 και 15 Φεβρουαρίου 2026.

Kasper Bosmans
The Fuzzy Gaze

Έως 15 Φεβρουαρίου 2026
EMΣΤ In Situ – ΦΟΥΑΓΙΕ

O Kasper Bosmans συνδυάζει στην πρακτική του τη γλυπτική και τις εγκαταστάσεις με τη ζωγραφική και το σχέδιο. Τα έργα του αποτελούν περίπλοκες συνθέσεις που βρίθουν αναφορών στα πεδία της υψηλής τέχνης και της λογοτεχνίας, της λαϊκής ή ποπ κουλτούρας, της εραλδικής, της μυθολογίας και της ανθρωπολογίας – πεδία τα οποία ο καλλιτέχνης πραγματεύεται μέσα από παιγνιώδεις, κουίρ αναγνώσεις και αναδιατυπώσεις των αφηγημάτων που πηγάζουν από τον γύρω μας κόσμο. Ο Bosmans συλλέγει ιστορίες και ανεκδοτολογικές αφηγήσεις διαφόρων πολιτισμικών και κοινωνικών καταβολών, επισημαίνοντας το παράδοξο και το ιδιοσυγκρασιακό σε πρακτικές και τελετουργικές διαδικασίες. Μεταφράζει το υλικό του προσεγγίζοντάς το μέσα από έναν σύγχρονο φακό, αναδεικνύοντας συνάμα τα κατάλοιπα τοπικών παραδόσεων και μυθολογικής εικονογραφίας στο τοπίο της σύγχρονης ζωής.

Το νέο έργο του Kasper Bosmans για το ΕΜΣΤ με τίτλο The Fuzzy Gaze (Το Θολό Βλέμμα, 2025) εξετάζει τη μεταλλαγή των ρόλων που κατείχαν τα ζώα στον κόσμο του ανθρώπου διαμέσου του χρόνου. Πρόκειται για μια μεγάλης κλίμακας τοιχογραφία που εξερευνά σε αδρές γραμμές την ιστορία και εξέλιξη του αμφίδρομου βλέμματος μεταξύ ανθρώπου και ζώου υπό τη μορφή μιας πομπής. Φέρνει στο προσκήνιο τους διάφορους ρόλους που αναθέτουμε ή αποδίδουμε στα ζώα – της συντροφιάς, του ψυχαγωγού, του εμπορεύσιμου προϊόντος – ρόλους που διαμορφώνονται ώστε να εκπληρώνουν τις χρηστικές μας ανάγκες ή την επιθυμία μας για θέαμα και θαλπωρή. Άλογα, λούτρινα αρκουδάκια κι αιλουροειδή εμφανίζονται στην παρέλαση που παραπέμπει στο τσίρκο αλλά και στον ζωολογικό κήπο.

Οι εικόνες του Bosmans, ένα είδος υποβλητικού ρέμπους, αποκαλύπτουν ζωολογικές λεπτομέρειες και θραύσματα τοπικών παραδόσεων επενδύοντας το τοπικό με μια υπερτοπική, καθολική σημασία. Το έργο αναπαράγει την αίσθηση μιας περιδιάβασης σε ένα κλειστό σύμπαν υπό το απαθές βλέμμα των ζώων, ή την εμπειρία του θεατή ενός τσίρκου, μπροστά από τα μάτια του οποίου περνά αστραπιαία μια συναρπαστική διαδοχή εξασκημένων χειρονομιών και στιγμιοτύπων προβαρισμένης μανιέρας. Το εραλδικό ύφος και η χρήση του στοιχείου του διακοσμητικού υφάσματος που τοποθετείται πάνω από τη σαγή του αλόγου αποτελούν μια επαναλαμβανόμενη αναφορά σε μια μορφή αισθητικής εμπορευματοποίησης των ζώων από τον άνθρωπο στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ιστορίας. Αξίζει επίσης να σημειώσουμε το κενό βλέμμα και την ανία των ζώων σε μια σειρά από τεχνητά περιβάλλοντα, ειδικά κατασκευασμένα από τον άνθρωπο για κείνα: στον ζωολογικό κήπο, το τσίρκο, τη φάρμα.

Το έργο δημιουργήθηκε κατόπιν ανάθεσης για την έκθεσης Γιατί να Κοιτάμε τα Ζώα; Δικαιοσύνη για την μη-ανθρώπινη ζωή / Why Look at Animals? A Case for the Rights of Non-Human Lives, ΕΜΣΤ, 15 Μαΐου 2025 – 15 Φεβρουαρίου 2026.

Emma Talbot
Human/Nature

Έως 15 Φεβρουαρίου 2026
Εκθεσιακός χώρος 2ου Ορόφου

[…] διερρήχθη κάθε παράδοση που διαμεσολαβούσε μέχρι πρότινος ανάμεσα στον άνθρωπο και στη φύση. Πριν από αυτό τον διαχωρισμό, τα ζώα αποτελούσαν τον πρώτο κύκλο γύρω από τον άνθρωπο.
John Berger

Η Emma Talbot έχει γίνει γνωστή για τις μεγάλης κλίμακας εγκαταστάσεις της που στηρίζονται στη ζωγραφική σε μετάξι, ένα μέσο στα φορμαλιστικά χαρακτηριστικά του οποίου η ίδια βρίσκει τα ιδανικά εργαλεία για τη διατύπωση ενός φεμινιστικού λόγου. Η Talbot συνδυάζει τη ζωγραφική, το σχέδιο, τα κινούμενα σχέδια και τη γλυπτική σε μεγάλη κλίμακα με μια ιδιοσυγκρασιακή εικονογραφία που αποτελεί σύνθεση μυθολογικών και ρυθμικών μοτίβων, έντονων χρωμάτων και καλλιγραφίας, για να προσεγγίσει ζητήματα που σχετίζονται με την οικοπολιτική και το περιβάλλον. Στο έργο της καταπιάνεται με ερωτήματα όπως «τι είναι η φύση;» και πώς – ή εάν – είναι δυνατή μια ηθική «επιστροφή» σε αυτή.

Το δημιουργημένο ειδικά για το ΕΜΣΤ νέο έργο της με τίτλο Human/Nature (Άνθρωπος/Φύση, 2025) είναι μια μνημειώδης υφαντουργική εγκατάσταση από ζωγραφισμένο μετάξι που συνοδεύεται από την ταινία κινουμένων σχεδίων με τίτλο You Are Not the Centre (Inside the Animal Mind) [∆εν είσαι το Κέντρο (Μέσα στο Μυαλό των Ζώων)]. Στο έργο αυτό – όπως και σε πολλά άλλα έργα της Talbot – η θηλυκού γένους πρωταγωνίστρια, ένα alter ego της ίδιας της καλλιτέχνιδας, βρίσκεται σε μια συνεχή διαδικασία αναζήτησης και έρευνας στην προσπάθειά της να κατανοήσει τον κόσμο γύρω της. Εδώ τη βλέπουμε να εγκαταλείπει τη σφαίρα της ανθρώπινης εμπειρίας για να εισέλθει στο μυαλό των ζώων, επιζητώντας μια κατανόηση του κόσμου από τη σκοπιά ενός μη ανθρώπινου βλέμματος.

Η φιγούρα αυτή συλλέγει διάφορες αισθητηριακές εμπειρίες καθώς έρχεται σε επαφή με το οσφρητικό σύμπαν ενός σκύλου, με το μυαλό μιας αράχνης που σχεδιάζει να υφάνει περίπλοκους ιστούς ή με την οπτική αντίληψη του ελαφιού και τις αγχώδεις αντιδράσεις πουλιών σε κατάσταση αιχμαλωσίας. Η εγκατάσταση από ζωγραφισμένο μετάξι φέρει επίσης Χίμαιρες: τέρατα επινοημένα από τον άνθρωπο στη μορφή των οποίων συνυπάρχουν διάφορα ζώα. Αντλώντας το υλικό της από μεσαιωνικές απεικονίσεις ζώων και γλυπτά της κλασικής αρχαιότητας με τη μορφή της Χίμαιρας, η εικονογραφία της Talbot είναι μια αλληγορία για τις ανθρώπινες φαντασιώσεις και τους σύμπλοκους δεσμούς μεταξύ ανθρώπων, ζώων και φυσικού κόσμου. Η Χίμαιρα λειτουργεί ως μεταφορά για το ανθρώπινο Εγώ, για το πώς η φαντασία μας αντιλαμβάνεται το άγνωστο και για τους συχνά τερατώδεις τρόπους με τους οποίους συνδεόμαστε με τον φυσικό κόσμο.

Στην εγκατάσταση υπάρχει επίσης ένα τρισδιάστατο έργο από ύφασμα που ανακαλεί τη φυσική παρουσία μιας Χίμαιρας: από τη μια του πλευρά συγκεντρώνεται ένας σωρός από διακριτά ανθρώπινα και ζωώδη στοιχεία – λύκος, γυναίκα, πουλί και φίδι αναπτύσσονται μέσα στον φυσικό χώρο της έκθεσης. Από την άλλη, οι μαύρες σκιές τους υποδηλώνουν πως όλα τους μοιράζονται την ίδια φυσική υπόσταση, την ίδια ενέργεια – πως είναι όλα κομμάτια του ίδιου ζωντανού σχήματος.

Συνδυαστικά τα έργα αυτά επιδιώκουν να λύσουν τον γόρδιο δεσμό ανθρώπου-φύσης και να οραματιστούν ένα πιο μέλλον με περισσότερη φροντίδα για την μη-ανθρώπινη ζωή και πιθανές εναλλακτικές κατευθύνσεις του.

Το έργο δημιουργήθηκε κατόπιν ανάθεσης για την έκθεση Γιατί να Κοιτάμε τα Ζώα; Δικαιοσύνη για την μη-ανθρώπινη ζωή /Why Look at Animals? A Case for the Rights of Non-Human Lives, ΕΜΣΤ, 15 Μαΐου 2025 – 15 Φεβρουαρίου 2026.

Αυτές οι 4 εκθέσεις αποτελούν μέρος του ευρύτερου προγράμματος του ΕΜΣΤ για το 2025, το οποίο εστιάζει στη διερεύνηση των σύνθετων δυναμικών μεταξύ ζώων και ανθρώπων και τον κομβικό τους ρόλο στην πλανητική ευημερία.

Πυρήνας αυτού του προγράμματος είναι η μεγάλη ομαδική διεθνής έκθεση Why Look at Animals: A Case for the Rights of Non-Human Lives / «Γιατί να κοιτάμε τα ζώα; Δικαιοσύνη για την μη-ανθρώπινη ζωή» σε επιμέλεια της Κατερίνας Γρέγου, καλλιτεχνικής διευθύντριας του ΕΜΣΤ, ενώ οι υπόλοιπες ατομικές εκθέσεις και εγκαταστάσεις συμβάλουν στη διεύρυνση αυτού του οικολογικού προβληματισμού σε ολόκληρο το μουσείο και στην πραγμάτωση ενός διαλόγου σε σχέση με ηθικά και οικολογικά ζητήματα αναφορικά με τα δικαιώματα των ζώων και τη δικαιοσύνη, αλλά και ζητήματα φροντίδας της χλωρίδας και πανίδας του πλανήτη.

Η έκθεση «Γιατί να κοιτάμε τα ζώα; Δικαιοσύνη για την μη ανθρώπινη ζωή», στην οποία συμμετέχουν πάνω από 60 καλλιτέχνες, θα εγκαινιαστεί στις 15 Μαΐου του 2025.

Το ΕΜΣΤ είναι ένα από τα μοναδικά εθνικά ιδρύματα τέχνης στον κόσμο που επιτρέπει την είσοδο στα κατοικίδια ζώα.
Τα κατοικίδια ζώα και οι ιδιοκτήτες τους είναι ευπρόσδεκτοι στους χώρους και τις εκθέσεις του Μουσείου.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ

Τζάνις Ράφα
Η Τζάνις Ράφα χρησιμοποιεί μια ποικιλία μέσων στο πλαίσιο των καλλιτεχνικών διερευνήσεών της, από τον κινηματογράφο και το βίντεο ως τη γλυπτική, το σχέδιο και την τέχνη που βασίζεται στο κείμενο. Το έργο της καταπιάνεται με τη σχέση ανθρώπων και ζώων, εστιάζοντας σε φαινομενικά ανταγωνιστικά δίπολα όπως η αγάπη και η κυριαρχία, η αποπλάνηση και η συναίνεση, καθώς και σε θέματα όπως η θνητότητα και η απώλεια. Η πολυεπίπεδη πρακτική της τοποθετεί στο προσκήνιο τα ζωώδη ένστικτα, τα ανεξημέρωτα ήθη, το κληροδότημα της βίας, παρατάσσοντάς τα δίπλα στον ανθρώπινο φόβο, την επιθυμία, τη ματαίωση. Κεντρική θέση στα κινηματογραφικά έργα και τις εγκαταστάσεις της έχει η σιωπηλή παρουσία των ζώων, που αναδεικνύεται τελικά σε βασική κινητήρια δύναμη των ποιητικών και άχρονων συνθέσεών της. Η Ράφα συχνά τοποθετεί τα θέματά της στο αστικό περιθώριο, σε τόπους που μαραζώνουν, όπου η μυθοπλασία εναγκαλίζεται την πεζότητα.

Η Τζάνις Ράφα (Ελλάδα, 1984) ζει και εργάζεται στο Άμστερνταμ και την Αθήνα. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Leeds (ΒΑ, ΜΑ) απ’ όπου πήρε και το διδακτορικό της στις Εικαστικές Τέχνες και τη Φιλοσοφία. Κατά τη διετία 2013-2014 ήταν μέλος του προγράμματος φιλοξενίας της Σχολής Rijksakademie του Άμστερνταμ, ενώ έχει συμμετάσχει και σε άλλα προγράμματα φιλοξενίας συμπεριλαμβανομένων του ARTWORKS του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (2020) και του Onassis Air (2023/24). To 2022 πήρε μέρος στην 59η Μπιενάλε της Βενετίας.

Πρόσφατες ατομικές εκθέσεις: Janis Rafa – Landscape Depressions, VOX Centre de l’image contemporaine, Μόντρεαλ (2025), Copri Caduti, Artdate Bergamo, Μπέργκαμο (2024), Janis Rafa – Feed me. Cheat me. Eat me, Eye Filmmuseum, Άμστερνταμ (2023), Riddles for resilient tongues, opbo studio, Πειραιάς (2023), Lacerate, Turku Art Museum, Τούρκου, Φινλανδία (2023), Eaten by Non-Humans, Centraal Museum, Ουτρέχτη (2019).

Επιλεγμένες ομαδικές εκθέσεις: Το συλλογικό γουργουρητό, Κτήριο Νόμπελ, Αθήνα (2024), Lantern With No Walls, Εκθεσιακός χώρος Tarmak 22, Γκστάαντ (2024), The Lives of Animals, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης MUHKA, Αμβέρσα (2024), The Parliament of Marmots, Γκαλερί Biennale Gherdëina, Μπολτσάνο, Ιταλία (2024), The Milk of Dreams, 59η Διεθνής Έκθεση La Biennale di Venezia, Βενετία (2022), Mascarilla-19 Codes of Domestic Violence, Fundació Antoni Tàpies, Βαρκελώνη (2021), Everything Is in a State of Change, Ινστιτούτο Goethe, Αθήνα (2021), Silence and Rituals, MAXXI-Εθνικό Μουσείο Καλών Τεχνών του 21ου Αιώνα, Ρώμη (2022 και 2020), Utters excess in between, Ίδρυμα Σύγχρονης Τέχνης State of Concept, Αθήνα (2020), Directing the Real: Artist’s Film & Video in the 2010s, Palazzo Medici Riccardi, Φλωρεντία (2018), Beyond Words, Μπιενάλε του Μαρντίν, Τουρκία (2018), Close-Up: A New Generation of Film & Video Artists in the Netherlands, Eye Filmmuseum, Άμστερνταμ (2021 και 2016).

Sammy Baloji

Ο Sammy Baloji (γεν. 1978, Λουμπουμπάσι, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό) ζει και εργάζεται μεταξύ Λουμπουμπάσι και Βρυξελλών. Από τον Σεπτέμβριο του 2019 είναι υποψήφιος διδάκτωρ του πανεπιστημίου Sint Lucas της Αμβέρσας όπου εκπονεί καλλιτεχνική έρευνα με θέμα «Σύγχρονες μορφές των Kasala και Lukasa: προς μια ανασύνθεση της ταυτότητας και της γεωπολιτικής».

Ως μέλος του γαλλικού Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων, έχει λάβει πολυάριθμες υποτροφίες, βραβεία και διακρίσεις, ιδιαίτερα στις Συναντήσεις Αφρικανικής Φωτογραφίας του Μπαμακό και στην Μπιενάλε του Ντακάρ, ενώ υπήρξε και υπότροφος της πρωτοβουλίας Rolex Mentor and Protégé Arts Initiative. Το διάστημα 2019-2020 φιλοξενήθηκε στη Γαλλική Ακαδημία της Ρώμης – Villa Medici. Από το 2018 διδάσκει στη Διεθνή Καλοκαιρινή Ακαδημία Καλών Τεχνών του Σάλτσμπουργκ. Tο 2008 υπήρξε συνιδρυτής των Rencontres Picha / Μπιενάλε του Λουμπουμπάσι.

Στις πρόσφατες ατομικές του εκθέσεις περιλαμβάνονται οι: K(C)ongo, Fragments of Interlaced Dialogues, Palazzo Pitti, Φλωρεντία (2022) και Beaux-Arts de Paris (2021); Sammy Baloji, Other Tales, Lund Konsthall και Aarhus Kunsthal (2020); Congo, Fragments d’une histoire, Le Point du Jour, Χερβούργο (2019); A Blueprint for Toads and Snakes, Framer Framed, Άμστερνταμ (2018); Sven Augustijnen & Sammy Baloji, Museumcultuur Strombeek, Βέλγιο (2018); Urban Now: City Life in Congo, Sammy Baloji and Filip de Boeck, The Power Plant, Τορόντο και WIELS, Βρυξέλλες (2016-2017), και Hunting and Collecting, Mu.ZEE Kunstmuseum aan zee, Οστάνδη (2014). Συμμετείχε στην 35η Μπιενάλε του Σάο Πάολο (2023), στην Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας (2023), στην 15η Μπιενάλε της Σάρτζα (2023), στην Μπιενάλε του Σίδνεϊ (2020), στην documenta 14 (Κάσελ/Αθήνα, 2017), στην Μπιενάλε της Λυών (2015), στην Μπιενάλε της Βενετίας (2015), στο Φεστιβάλ Photoquai του Musée du Quai Branly, Παρίσι (2015). Το 2023, κατέλαβε την 11η θέση στο Power 100, την ετήσια κατάταξη του βρετανικού περιοδικού ArtReview με τους «πιο επιδραστικούς ανθρώπους στον κόσμο της τέχνης».

Η πρώτη του ατομική έκθεση στην Γκαλερί Imane Farès, Παρίσι με τίτλο 802. That is where, as you heard, the elephant danced the malinga. The place where they now grow flowers ανήκει πλέον στη μόνιμη συλλογή της Πινακοθήκης Tate του Λονδίνου.

Kasper Bosmans

Ο Kasper Bosmans φημίζεται για το πολυσχιδές έργο του που περιλαμβάνει γλυπτική, ζωγραφική, εγκαταστάσεις και σχέδιο. Τα έργα του είναι περίπλοκες συνθέσεις ζωγραφικές γεμάτες αναφορές στην υψηλή τέχνη, τη λογοτεχνία, τη λαογραφία, τη μυθολογία, και την ανθρωπολογία, με παιχνιδιάρικη προσέγγιση και queer πρίσμα. Στην τελευταία δουλειά του ο Kasper Bosmans προσκαλεί το κοινό να εξετάσει τους μεταβαλλόμενους ρόλους των ζώων στην ανθρώπινη κοινωνία μέσα από μια πλούσια οπτική αφήγηση.

Το έργο του στο ΕΜΣΤ, μια τοιχογραφία 30 μέτρων στο ισόγειο, απεικονίζει την ιστορία και την εξέλιξη της σχέσης ζώων-ανθρώπων με τη μορφή μιας πομπής. Άλογα, αρκουδάκια, σκαντζόχοιροι, βάτραχοι και μάτια αιλουροειδών συνθέτουν ποικίλες σκηνές σε διάφορες συνθήκες (από οικιακούς χώρους έως αρένες τσίρκου) αποκαλύπτοντας ζώα ως συντρόφους, διασκεδαστές και εμπορεύματα υποταγμένα και προσαρμοσμένα στην ανθρώπινη χρησιμότητα και επιθυμία.

Emma Talbot

Η Emma Talbot γεννήθηκε το 1969 στο Stourbridge της Αγγλίας. Σπόυδασε στο Royal College of Art, στο Λονδίνο, ενώ στη συνέχεια ήταν υπότροφος της Ρώμης στη Βρετανική Σχολή της Ρώμης.

Ατομικές εκθέσεις (επιλογή: Centraal Museum, Oyυτρέχτη (2025), Louiziana Museum of Modern Art, Δανία, Κesslhaus Kindl, Βερολίνο (2023-24), In the End, the Beginning, KINDL – Centre for Contemporary Art, Βερολίνο (2023), Emma Talbot: The Age/L’Età – Collezione Maramotti, Reggio Emilia, Ιταλία (2023), Kunsthaus Biel, Ελβετία (2023), Whitechapel Art Gallery, Λονδίνο (2022), DCA Dundee (2021), Εast Side Projects, Μπέρμινγχαμ, (2020), Gemeentemuseum, Χάγη (2019), Freud Museum, Λονδίνο (2016). Oμαδικές εκθέσεις (επιλογή): Talking To Nature, Kunst Haus Wien, Bιέννη, (2024-25), True Colors, Kunstmuseum Den Haag, Χάγη, Drawing Biennial 2024, Drawing Room Λονδίνο, The Cosmos Within, ARoS Aarhus Kunstmuseum, Δανία, We Is Future: Visions of New Communities, Museum Folkwang Essen, Έσσεν, Poly. A Fluid Show, KINDL – Centre for Contemporary Art, Βερολίνο, Dawn of Humanity. Art in Periods of Upheavel, Kunstmuseum Bonn, Βόννη (όλα 2024) Art Display, Art Gallery of Western Australia, Περθ, The Inescapable Intertwining of All Lives, Kunsthalle Düsseldorf, Ντύσσελντορφ, The Ecstatic Being. Between Knowing and Understanding, STUK Leuven, Βέλγιο (2023), The Milk of Dreams, κεντρική έκθεση, 59η Μπιενάλε Βενετίας (2022), Winter Light, Hayward Λονδίνο (2021).
Το 2020 της απονείμαν το Max Mara Art Prize for Women, το σημαντικότερο βραβείο διεθνώς για γυναίκες εικαστικούς.

Μέρες & Ώρες Λειτουργίας ΕΜΣΤ:
Τρίτη, Τετάρτη, Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή: 11.00 – 19:00
Πέμπτη:11.00 – 22.00

Εισιτήρια:
Γενική είσοδος: 8 ευρώ
Μειωμένο: 4 ευρώ
Ηλεκτρονική κράτηση εισιτηρίων: emst.gr

Για περισσότερες πληροφορίες:
Μαρία Τσολάκη
Σύμβουλος Επικοινωνίας ΕΜΣΤ
media@emst.gr, mtsolaki@gmail.com