Είδαμε τον Υοussou N Dour στο Ηρώδειο
Γράφει η Στεφανία Τσουπάκη
13/07/25
Με ξεσηκωτικά παραδοσιακά κρουστά, ένα φλάουτο που χαϊδευε τ’αυτιά σαν αεράκι, έναν απίστευτο χορευτή επί σκηνής και μια γνήσια αφρικάνα καλλονή back vocalist με κίνηση όλο χάρη ένωσε χθες βράδυ τη μοναδική φωνή του ο Σενεγαλέζος σουπερστάρ Υοussou N Dour.
Μια φωνή που μας πρωτογνώρισε ο Peter Gabriel τη δεκαετία του 80, δυνατή και γεμάτη συναίσθημα και που, μόνη της ή μέσα από συνεργασίες, έλαμψε μέσα στα χρόνια κι ανέδειξε τον 66 χρόνο σήμερα μουσικό στους κορυφαίους εκπροσώπους της αφροπόπ παγκοσμίως.
Υπήρξε εμπνευστής του mbalax, δηλαδή της ανανέωσης της σενεγαλέζικης μουσικής παράδοσης σ ένα σύγχρονο πλαίσιο. To σχήμα που τον περιβάλλει, πάντα με το όνομα Le Super Etoile de Dakar, αποτελείται από εξαιρετικούς μουσικούς τόσο στα παραδοσιακά όργανα, μελωδικά και κρουστά, όσο και στα κλασσικά δυτικά: ηλεκτρική κιθάρα, ηλεκτρικό μπάσο, σαξόφωνο, ντραμς.
Ο ίδιος, πέρα από την ανέμελη μουσική που φέρνει στο νου την ελεύθερη και αυθεντική ζωή σε μια ήπειρο που δυστυχώς γνωρίζουμε λίγο, είναι υπέρμαχος και υποστηρικτής κάθε ανθρωπιστικού σκοπού που αφορά την Αφρική. Δεν έχει εγκαταλείψει ποτέ τη χώρα του και υπήρξαν περίοδοι που οι περιοδείες μπήκαν για λίγο στην άκρη λόγω της στράτευσής του στην πολιτική ζωή του τόπου του.
Αυτή την περίοδο, περιοδεύει για την προώθηση του «Εclairer le Monde», ένα σαγηνευτικό χορευτικό άλμπουμ και πάλι μείγμα παράδοσης και νεωτερικότητας.
Στο Ηρώδειο λοιπόν, κάτω απ’το φεγγάρι, μ’ένα Ωδείο γεμάτο κατά τα 3/4 αλλά με φαν αποφασισμένους να ενωθούν με τους ρυθμούς του σπουδαίου μουσικού, το «αηδόνι του Ντακάρ» μας έπεισε ότι μπορούμε να επαναλάβουμε μαζί του μικρές μουσικές φράσεις στα σενεγαλέζικα – γιατί όχι, υπολόγισε, και πολύ σωστά!, στη λατρεία μας για το “7 seconds” και γύρισε το μικρόφωνο στο κοινό, ζήτησε “ατμόσφαιρα” με κινητά ενώ τραγουδούσε τον ύμνο Birima και το πιο απρόσμενο … κάλεσε όλο τον κόσμο να χορέψει μπροστά στην υπερυψωμένη σκηνή, αφού οι απόπειρες κάποιων “ζωηρών”, συμπαθέστατων συμπατριωτών του έπεφταν μέχρι εκείνη τη στιγμή στο κενό.
Σε ελάχιστο χρόνο, πολύς κόσμος κατέβηκε κάτω και χόρεψε ανέμελα για μισή ώρα περίπου απολαμβάνοντας πάντα την πότε επιβλητική, πότε μυστικιστική και πότε φευγάτη φωνή του.
Ήταν μια υπέροχη ανατροπή (για το χώρο!)/ εμπειρία που πιστεύω όλοι θα θυμούνται με αγάπη. Καθένας από μας για διαφορετικό λόγο. Προσωπικά ξανασυνάντησα μια εξελιγμένη, ώριμη και βαθειά επιδραστική μουσική προσωπικότητα που δεν παύει όμως να είναι η συνέχεια του τρομερού αγοριού που φώτισε κάποτε ξαφνικά την παγκόσμια σκηνή. Λόγω νοσταλγίας, λοιπόν, κυρίως, η δική μου χθεσινή συγκίνηση.