Η Άποψή μας για την παράσταση “Δύο πορτοκάλια για τα Χριστούγεννα” σε κείμενο-σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μάρκελλου στο Θέατρο Εν Αθήναις

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
27/03/25

Οι «This Famous Tiny Circus theater group» (Κωνσταντίνος Μάρκελλος και Ελένη Στεργίου) μαζί με τον Πέτρο Μακρή όταν ταξίδεψαν στο Βουκουρέστι, τον Αύγουστο του 2023, ούτε που φαντάζονταν αυτά που θα ανακάλυπταν μέσα από τις μαρτυρίες ανθρώπων, οι οποίοι έζησαν και επιβίωσαν από το καθεστώς Τσαουσέσκου. Η συνάντησή τους με τη «φωνή» Ιρίνα Νίστορ (είχε μεταγλωττίσει πάνω από τρεις χιλιάδες ταινίες κυρίως αμερικάνικες μέσα σε μία πενταετία) τους έφερε σε επαφή με ανθρώπους που βίωσαν από κοντά την πτώση του καθεστώτος και ήθελαν να μιλήσουν …

Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος αφήνεται να τον συνεπάρουν αυτές οι αφηγήσεις και να τον οδηγήσουν να γράψει ένα θεατρικό έργο που τους δίνει μορφή μέσα από τα τρία πρόσωπα του έργου, Βλαντ, Λουτσιάν, Αντρία. Αυτά τα πρόσωπα συνδέονται στο παρόν, αλλά, δεν γνωρίζουν ότι υπάρχει και ένα κοινό παρελθόν. Η Αντρία, μετά τον θάνατο της μητέρας της, θέλει να «ανοίξει» τον φάκελο της οικογένειας της, θέλει να μάθει. Έχει σχέση με τον Λουτσιάν, εκδότη, ο οποίος σκοπεύει να εκδώσει το αυτογραφικό ημερολόγιο του Βλαντ. Ο Λουτσιάν έχει επιλέξει να «θάψει» το παρελθόν, ξεχνώντας πως θα είναι πάντα εκεί. Αυτοί οι τρεις χαρακτήρες θα ανακαλύψουν και θα μας αποκαλυφθούν ποιοι είναι πραγματικά αρκετά επώδυνα. «Δεν είναι η αλήθεια που τυφλώνει τον Οιδίποδα, αλλά η ταχύτητα με την οποία αυτός τη δέχεται, … σιγά, πρέπει σιγά σιγά να θεραπεύουμε, σιγά να παρηγορούμε. Τίποτε να μη ρίχνουμε πολύ γρήγορα επάνω στον τοίχο της γνώσης.» (*)

Ο Κωσταντίνος Μάρκελλος, ως συγγραφέας, γνωρίζοντας την ψυχολογική κατάσταση των ηρώων του, διδάσκει τους ηθοποιούς του αυτήν τη βαθιά εσωτερικότητα που χρειάζεται να εξωτερικεύσουν για να δώσουν σάρκα και οστά στους Βλαντ, Λουτσιάν και Αντρία. Φροντίζει ο ρυθμός εξέλιξης της πλοκής να δυναμώνει σκηνή με σκηνή την ατμόσφαιρα μυστηρίου που περιβάλλει τους ήρωες και να κρατά σε αγωνία τον θεατή.

Ο Ανδρέας Νάτσιος, δεν υποδύεται τον Βλαντ, είναι ο Βλαντ (στον πρώτο κύκλο των παραστάσεων). Αισθάνεσαι την οδύνη αυτού του ανθρώπου από τις πρώτες ατάκες του. Ο ηθοποιός χρησιμοποιεί όλα τα εκφραστικά του μέσα για να μιλήσει για την επώδυνη ζωή του Βλαντ χωρίς αυτολύπηση αλλά με αξιοπρέπεια. Στον δεύτερο κύκλο των παραστάσεων τον ρόλο του Βλαντ ερμηνεύει ο Γιάννης Νταλιάνης. Ο ηθοποιός θα πρέπει να ένιωσε σαν πολύ δικό του άνθρωπο, τον πονεμένο Βλαντ, αφού ερμηνεύει τον ρόλο με δύναμη ψυχής και σεβασμό. Μέσα από τα μάτια του βιώνεις τη φρίκη, τον πόνο, την ελπίδα. Η Ελένη Στεργίου μας συστήνει την Αντρία με απλότητα και φυσικότητα. Όταν χρειάζεται ξεδιπλώνει τον δυναμισμό της και βλέπεις την αλήθεια στα μάτια της, αισθάνεσαι την εσωτερική της ταραχή. Ο Γιώργος Παπαπαύλου δίνει τον καλύτερο του εαυτό και πετυχαίνει να εμφανίσει επί σκηνής έναν ευαίσθητο Λουτσιάν που αντιμάχεται τον ίδιο του τον εαυτό. Δημιουργεί μία πολύ σπαρακτική εικόνα ως εννιάχρονο αγόρι. Στον ρόλο της μητέρας του ακούγεται η φωνή της Τζένης Σκαρλάτου, μία φωνή γεμάτη μίσος και σκληρότητα. Η Σοφία Φαρασοπούλου, στον ρόλο της φοιτήτριας με τις ερωτήσεις της μας δίνει τροφή για σκέψη.

Η Αρετή Μουστάκα που επιμελείται τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης πετυχαίνει να συνδέσει το παρελθόν με το παρόν και να μην λείψει τίποτα από τους χώρους που διαδραματίζεται το έργο. Το σαλόνι, το πάρκο, το μοντέρνο γραφείο του εκδότη, το γραφείο του αρχειοθέτη των φακέλων. Ο Γιώργος Χρυσικός έχει δημιουργήσει τη μουσική της παράστασης ακολουθώντας τις εσωτερικές εντάσεις των χαρακτήρων, εντάσεις που ενισχύονται από τους μυστηριακούς φωτισμούς του Αργύρη Θέου.

Η παράσταση «ζωντάνεψε» φευγαλέα στιγμιότυπα από την ταινία Οι ζωές των άλλων (2006) του Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ που θέμα της ήταν η επιτήρηση των κατοίκων της πόλης του Ανατολικού Βερολίνου το 1984 από κρατικούς υπαλλήλους και κατασκόπους της Στάζι.

Δύο πορτοκάλια για τα Χριστούγεννα πόση οδύνη και βία εμπεριέχεται στον γλυκό και τρυφερό τίτλο του έργου! Γιατί επιτρέπουμε στη βία να ασκεί περισσότερη βία; Γιατί μένουμε θεατές ενώ γνωρίζουμε; Μπορούμε να αντιδράσουμε, έχουμε και τη γνώση και τη δύναμη. Καλή σας θέαση.

(*) Ουαζντί Μουαουάντ, Όλοι εμείς πουλιά, μετάφραση Ελένη Βαροπούλου.