Η Άποψή μας για την παράσταση “Κανόνια και τρομπέτες” στο θέατρο Εμπορικόν σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου.

Γράφει η Στεφανία Τσουπάκη
04/11/24

Όταν ακούς ΚΑΝΟΝΙΑ αγόραζε κι όταν ακούς ΤΡΟΜΠΕΤΕΣ πούλα …

Απ’το μότο ενός βρετανού τραπεζίτη του περασμένου αιώνα, δανείζεται τον τίτλο του τελευταίου του θεατρικού, ο Γιάννης Τσίρος. Όπου, για μια ακόμη φορά, σκιαγραφεί την Ελλάδα του σήμερα που προχωρά λαβωμένη πατώντας στα σπασμένα γυαλιά απ’τα ξεφαντώματα της προηγούμενης βραδιάς.

Το θέμα εδώ είναι το χρήμα, πάνω και κάτω και πίσω απ’όλα τ’άλλα.

Άλλοι το έχουν Θεό και το προσκυνούν ξεδιάντροπα, άλλοι το προκαλούν και παίζουν ασύστολα μαζί του ένα παιχνίδι χωρίς τέλος κι άλλοι απλά το σέβονται γιατί το’χουν ανάγκη για να ζήσουν έστω μια ταπεινή ζωή.

Στο διαμέρισμα ενός τραπεζίτη που ετοιμάζεται για επίσημη έξοδο, η μοίρα τα φέρνει έτσι ώστε να συναντηθούν τρία ετερόκλιτα ζευγάρια βγαλμένα απ’την ελληνική κοινωνία του σήμερα. Χαρακτήρες διαφορετικοί κι αλληλεξαρτώμενοι ταυτόχρονα .

Οι πλούσιοι τραπεζίτες (Σταμουλακάτος, Μαιστράλη) είναι οι δυνατοί του χρήματος. Αυτοί που εξουσιάζουν τις ζωές των άλλων, με τ’ακριβά γούστα και τις κρυφές αδυναμίες. Μόνο που για να τις ικανοποιήσουν αναγκάζονται να συναναστρέφονται πιο λαικά και γειωμένα στοιχεία της κοινωνίας.

Αυτοί οι λαικοί τύποι λοιπόν (Καζαμίας-Τρίγγου) που τυχαίνει να είναι και ρομά, έχουν εντελώς διαφορετικά προβλήματα. Επιβίωσης προτίστως. Ο άντρας σκαρφίζεται τρόπους για να βγάλει εύκολα λεφτά, η κοπέλα πάλι, πιο φωτεινός και τίμιος χαρακτήρας προσπαθεί να χτίσει κάτι στέρεο, αντιμετωπίζοντας όμως σοβαρά προβλήματα μ’ένα δάνειο που έχει πάρει.

Η συναναστροφή αυτών των τεσσάρων ανθρώπων, το συγκεκριμένο βράδυ, δείχνει την αλληλεξάρτηση αλλά συγχρόνως και μια τάση εξαπάτησης που και ο πλούσιος και ο φτωχός έχουν εξίσου ανάγκη.

Το τρίτο ζευγάρι (Τριανταφυλλίδης-Κουτσοχιώνη) εκπροσωπεί το νόμο. Ερχονται για να φέρουν την κάθαρση αλλά και για να αναμετρηθούν σε πονηριά με τα άλλα λαμόγια της παρέας. Ο ωραιοπαθής μπάτσος παρότι παμπόνηρος και απειλητικός θα βρεί το δάσκαλό του. Μια υπογραφή σε επίσημο χαρτί είναι υπεραρκετή για να παραδοθείς σ ένα αρπακτικό λίγο πιο ξύπνιο από σένα.

Πιστεύω ότι το θεατρικό αυτό του Τσίρου μπορούσε άνετα να είναι κι ένα δραματικής φύσεως έργο. Έτσι κι αλλιώς πραγματεύεται μικροιστορίες που εμπεριέχουν απόγνωση, αδιέξοδο, ηθική κατάπτωση, επικείμενη καταστροφή. Αντ’αυτού, ο Γιώργος Παπαγεωργίου με την γνωστή εξωστρεφή και κεφάτη διάθεση που τον χαρακτηρίζει σε πολλές σκηνοθετικές του δουλειές, αναδεικνύει τα κωμικά στοιχεία της ιστορίας κάνοντας μας να γελάμε και μόνο (και πικρά ακόμη…) με καταστάσεις που γνωρίζουμε καλά: Παντοδυναμία του χρήματος, ασφυκτική πίεση στους μη έχοντες, εξαπατήσεις κι εκβιάσεις κάθε είδους, το διεφθαρμένο όργανο της τάξης, τα κουκουλώματα και οι τακτοποιήσεις, μ’άλλα λόγια, όλος ο φαύλος κύκλος της παρανομίας.

Ήταν ένας διαφορετικος Τσίρος … «Είναι η ζωή μου σκατά», τραγουδούν οι Polkar και μαζί με άλλες μουσικές επιλογές και την ανάλογη κινησιολογία η παράσταση αποκτά μια ανάλαφρη και κωμική χροιά χωρίς να της αφαιρούνται οι καίριες αναφορές και τα μηνύματα. Λίγο μ’ενόχλησε η άσκοπη υπερκινητικότητα κάποιων χαρακτήρων ορισμένες στιγμές, αλλά είναι κάτι που προσπερνάς εύκολα.

Να πούμε για τις ερμηνείες που θα τις χαρακτήριζα όλες τους πολύ καλές: Ο Στάθης Σταμουλακάτος ήταν ιδανικός στο ρόλο του διευθυντή Τράπεζας με το πρεστίζ του, την προσκόλληση στο απατηλό φαίνεσθαι, τους εθισμούς του, την γλοιώδη διαπραγματευτική του ευελιξία μπροστά στον κίνδυνο. Μας έχει πείσει επανειλημμένα για το ταλέντο του όταν ερμηνεύει χαρακτήρες που μπορούν να φτάσουν στα άκρα για το καλό ή το κακό.

Η Νεφέλη Μαιστράλη, χάρμα οφθαλμών μέσα στο σμαραγδί cocktail dress της τρέχει κι αυτή με χίλια στην κούρσα της επιτυχίας όπως την προσδιορίζει από το χρήμα και μόνον. Απατά έναν τραπεζίτη με έναν άλλο τραπεζίτη αποδεικνύοντας ότι στέκεται πάντα στην σίγουρη και λαμπερή πλευρά της ζωής, χωρίς ενδοιασμούς κι έχοντας χαράξει με σαφήνεια τη γραμμή ανάμεσα στο σινάφι της και τον υπόλοιπο κόσμο. Θεά του θεατρικού γίγνεσθαι ούτως ή άλλως, η Μαιστράλη, είναι σπουδαία και σαν ηθοποιός.

Η Έλλη Τρίγγου ήταν καταπληκτική στο ρόλο της Ρουμπίνης με την τίμια ματιά που θέλει μόνο καθαρό ουρανό πάνω απ’το κεφάλι της. Αλλά … σαν ανυπεράσπιστο πρόβατο έμπλεξε με το λύκο που λέγεται Τράπεζα. Λεπτεπίλεπτη και με φουλ ενέργεια, με τις φοβερές στυλιστικές της παραφωνίες (μπράβο στην Αλέγια Παπαγεωργίου για όλα τα κοστούμια!) και τα απαραίτητα συνοδευτικά γκλιν γκλιν μιας γνήσιας ρομά, μας έκανε να γελάσουμε κυρίως στη σκηνή του χορού όπου παίρνει απάνω της τις τύχες όλων.

Ο Μάνος Καζαμίας στο ρόλο του ρομά Χρόνη. Νευρικός, υπερκινητικός, τετραπέρατος ένας φτωχοδιάβολος των καιρών μας, κυνηγός του γρήγορου και εύκολου, ξέρει ότι θα τον ρίξουν με την πρώτη ευκαιρία και δεν εφησυχάζει ποτέ. Η ευαισθησία που υποβόσκει μας τον κάνει συμπαθή και ενδόμυχα θέλουμε να ξεμπλέξει. Θα ξεμπλέξει?

Ο Γιώργος Τριανταφυλλίδης ώς μπάτσος με το λαμέ μαλλί, έχτισε το χαρακτήρα του με πραγματικό κωμικό ταλέντο. Είναι ο εύστροφος μπάτσος-λαμόγιο-νάρκισσος που τα έχει δει όλα, τα ξέρει όλα και δεν παίζεται. Ή μήπως παίζεται κι αυτός και δεν το ξέρει?

Η Μαριτίνα Κουτσοχιώνη, έτερη υποψιασμένη αστυνομικός με κωμικό προφίλ συμπληρώνει την εξάδα με επιτυχία έχοντας και το ρόλο του βοηθού σκηνοθέτη σ’αυτή την ζωηρή και ιδιαίτερη παράσταση που κυλά ευχάριστα και τελειώνει με μια voice off υπενθύμιση του ρόλου που έπαιξε το χρήμα στην Ελλάδα τα τελευταία 15 χρόνια, ενώ οι «νικητές» της βραδιάς μας χαιρετούν θριαμβευτικά δια χειραψίας, παρακαλώ. Κι εμείς σπεύδουμε ν’ανταποκριθούμε, φυσικά !