Η Άποψή μας για την παράσταση «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα» στο Θέατρο Άλσος
Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
17/07/25
«Θέλω μια στιγμή να φτάσει / που ότι με κρατάει να σπάσει / να ξεφύγω /
μάλιστα κύριε, μάλιστα κύριε»
Ο Πέτρος Ζούλιας, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του λαϊκού συνθέτη Γιώργου Ζαμπέτα (25 Ιανουαρίου 1925 – 10 Μαρτίου 1992), το φετινό καλοκαίρι αναβιώνει την παράσταση που ανέβηκε την περίοδο 2017-2018 στο θέατρο Αλίκη, στη σκηνή του θεάτρου Άλσους. Σε αυτή την εκδοχή η πρόζα έχει μικρό μερίδιο, καθώς τα τραγούδια του θρύλου του μπουζουκιού πρωταγωνιστούν. Η βοήθεια της κόρης του Ζαμπέτα, Κατερίνας, τόσο με το ηχογραφημένο υλικό με τις σκέψεις του πατέρας της όσο και με το βιβλίο της, Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω, δίνουν στον Ζούλια ερεθίσματα για να γράψει ένα θεατρικό έργο όπου ο μεγάλος πρωταγωνιστής είναι απών-παρών μέσα από την αφήγηση, τους στίχους και τις μελωδίες. Ίσως ο Ζούλιας να μελέτησε και τη βιογραφία του καλλιτέχνη Βίος και Πολιτεία Γιώργου Ζαμπέτα – Και η βρόχα έπιπτε στρέϊτ θρου, που φέρει την υπογραφή της Ιωάννας Κλειάσιου. Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης προτείνει μία παράσταση τραγουδιού και χορού που διανθίζεται από σεκάνς σημαντικών στιγμών της ζωής του Ζαμπέτα. Πετυχαίνει το δημιούργημά του να έχει ρυθμό, να σκορπίζει κέφι στο κοινό, αν και όχι πάντα, αλλά και να θυμίζει πως η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε αφορά την πολιτική είτε την πολιτισμική ζωή αυτού του τόπου.
Η Ελένη Καρακάση, ως αδερφή του Ζαμπέτα, θα κλέψει την παράσταση με την απίστευτη σκηνική της παρουσία. Υπερκινητική και αληθινή σε όλα τα στάδια της ζωής της, από μαθήτρια έως ενήλικη. Ο Κώστας Κόκλας ως πατέρας, Μιχάλης Ζαμπέτας είναι ο άντρας ο μάγκας που τιμά τα παντελόνια που φορά όπως ήθελε εκείνη η εποχή. Δίπλα του, ως γυναίκα του, η Χριστίνα Τσάφου από την αρχή έως το τέλος της παράστασης θα είναι η γνήσια Ελληνίδα μάνα που υπεραγαπά τον κανακάρη της. Η Βίκυ Σταυροπούλου ως Αργυρώ (Ρούλα) Ζαμπέτα κάνει το καλύτερο που μπορεί για να δημιουργήσει έναν χαρακτήρα σοβαρό και συνάμα κωμικό. Οι Λευτέρης Ελευθερίου, Γιάννης Τσιμιτσέλης και Αντώνης Κρόμπας «γεμίζουν» τη σκηνή με την παρουσία τους με κύριο χαρακτηριστικό στην ερμηνεία τους την αμεσότητα και την ειλικρίνεια. Το υποκριτικό ταλέντο της Δανάης Μπάρκα ως Αννούλα, το είχαμε ανακαλύψει στον μονόλογο του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, Ουρανία, το 2018 στο Θέατρο 104. Στην παράσταση Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα ξεδίπλωσε και το φωνητικό της ταλέντο. Οι πρωταγωνιστές πλαισιώνονται από μία πλειάδα ηθοποιών – χορευτών (αναφέρονται αλφαβητικά) Αντώνης Βαρθαλίτης, Ραφαήλ Κριτούλης, Αλεξάνδρα Κολαΐτη, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, Παύλος Λουτσίδης, Γιώργος Ματζιάρης, Πάνος Παταγιάννης, Μαρίνα Σαμάρκου, Μαριάννα Τουντασάκη, Γιάννης Φιλίππου, Φαίη Φραγκαλιώτη, Ιάσονας Χρόνης που δεν υστερούν σε επαγγελματισμό και ταλέντο. Η διδασκαλία του χορογράφου Φώτη Διαμαντόπουλου πετυχαίνει να δώσει ρυθμό και να πετύχει συγχρονισμό κινήσεων κατά τη διάρκεια της παράστασης, απαραίτητα στοιχεία για ένα άρτιο αποτέλεσμα.
Η σκηνογράφος Αθανασία Σμαραγδή στήνει ένα πάλκο, με το σπίτι του καλλιτέχνη σε μία γειτονιά του Αιγάλεω να δεσπόζει, η ενδυματολόγος Κατερίνα Παπανικολάου «ντύνει» την παράσταση με χαρακτηριστικά κοστούμια εκείνης της εποχής, όπου το χρώμα και η αίσθηση του ωραίου κυριαρχεί. Η συγκινησιακή φόρτιση που προκαλείται από τους φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα ενισχύεται από τη μουσική διεύθυνση – ενορχήστρωση των Άκη Δείξιμου και Μιχάλη Ασίκη. Η μουσική διδασκαλία του Άκη Δείξιμου προς τους Μιχάλη Ασίκη (πιάνο – πλήκτρα), Νίκο Σταυρόπουλο, Χρήστο Κοσσιβάκη (μπουζούκι), Κυριάκο Πασχάλη (τύμπανα – κρουστά), Ερρίκο Σπηλιωτόπουλο (μπάσο), Ζαχαρία Μαραγκό (κιθάρα) και Οδυσσέα Κωνσταντόπουλο (ακορντεόν) δίνει στη μουσική πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεν πλαισιώνει απλά την παράσταση, αλλά γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της.
Ο βίος του Γιώργου Ζαμπέτα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας από το έπος του 1940 έως τη μεταπολίτευση και μετά. Τα τραγούδια δημιούργησαν αισθήματα χαράς και συγκίνησης καθώς μας θύμισε μια εποχή που δεν θα γυρίσει πίσω αλλά ίσως μας βοηθήσει να αλλάξουμε την εποχή που έρχεται. Αφιερώνουμε σε όλους τους συντελεστές τον στίχο «τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια» από το Τραγούδι γενεθλίων της Ελένη Δήμου του 1984, αφού πρόκειται για μία παράσταση – αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του συνθέτη.