Η Άποψή μας για την παράσταση “Μην Περάσεις το Ποτάμι” στο Θέατρο Αλκμήνη

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
20/03/25

«Ποιος, άραγε, ζει όπως ονειρεύτηκε; Ποιος αποφασίζει ο ίδιος για τη ζωή του; Για να περάσουμε το ποτάμι, δεν αρκεί μόνο να βρέξουμε τα πόδια, αλλά να μάθουμε να κολυμπάμε στην ορμή του!»

H Βέρα Βασιλείου-Πέτσα μας συστήθηκε στην πεζογραφία με το ομότιτλο μυθιστόρημά της το 2006, ενώ γράφει στίχους για τραγούδια, ποιήματα και διηγήματα που δημοσιεύονται σε λογοτεχνικά περιοδικά. Η συνεργασία της με τον Βασίλειο Ρ. Φλώρο, συγγραφέα, ηθοποιό και σκηνοθέτη, στη θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος δημιούργησε ένα κείμενο «ζωντανό», με δική του ξεχωριστή υπόσταση, όπου η αγάπη αναζητά την ελευθερία να ζήσει το όνειρο.

Βρισκόμαστε στα Τρίκαλα της δεκαετίας του 1960, κοντά στις όχθες του ποταμού Ληθαίου. Η χώρα βιώνει έντονους κλυδωνισμούς λόγω της πολιτικής κατάστασης, καθώς ιστορικά βρίσκεται λίγο μετά τον εμφύλιο και τίποτα δεν φαίνεται ευοίωνο.

Η Βάγια αναγκάζεται να σταματήσει τις σπουδές της μετά τον ξαφνικό θάνατο της μητέρας της. Η τυχαία συνάντηση με τον Λάμπρο Καρανίκα, τον μεγαλοκτηματία του κάμπου, θα εξελιχθεί σε κακή της τύχη. Η ανάγκη και μόνο η ανάγκη έκανε τον πατέρα της να δώσει τη συγκατάθεσή του σε έναν γάμο που φαίνεται καλός, αλλά η αγάπη και ο έρωτας δεν έχουν θέση. Η Βάγια «έδινε» το σώμα της στον άντρα της χωρίς να νοιώθει τίποτα. Και πως να νοιώσει αφού εκείνος δεν ήξερε από ωραία λόγια και χάδια. Μόνο ο μπάρμπα-Φάνης, ο επιστάτης του Καρανίκα, την καταλαβαίνει, επειδή στο πρόσωπό της βλέπει την αγαπημένη γυναίκα του, που έχασε στην καταστροφή της Σμύρνης. Και μια μέρα, στις όχθες του Ληθαίου, εκεί που η Βάγια έκανε τη βόλτα της αναζητώντας στη φύση την ηρεμία και την ομορφιά που δεν υπήρχε στο σπιτικό της, συναντήθηκε με την αγάπη και τον έρωτα που διάβαζε στα βιβλία. Αγαπήθηκαν με τον Δημήτρη, μόνο που η ζωή έχει τα δικά της σχέδια.

Η Κατερίνα Μαντέλη σκηνοθετεί το έργο με έντονο το ρεαλιστικό στοιχείο και η επιλογή να ερμηνεύσουν δύο χορευτές αυτά που λαχταρά το σώμα και η ψυχή αφήνει τον ερωτισμό να πλανάται στην ατμόσφαιρα.

Η Αλεξάνδρα Στεργίου ερμηνεύει τη Βάγια με ευαισθησία και χάρη. Ακολουθεί τη συναισθηματική φόρτιση του ρόλου και το πρόσωπό της γίνεται καθρέφτης των συναισθημάτων της. Ο Δημήτρης του Βασίλη Τριανταφύλλου έχει την ορμή του ιδεολόγου νέου που θέλει να ζήσει, να βοηθήσει στο γενικό καλό, να βιώσει την απόλυτη ελευθερία. Ο Τάσος Σωτηράκης στον ρόλο του Λάμπρου Καρανίκα μας εκπλήσσει πόσο καλά ερμηνεύει έναν τόσο κόντρα ρόλο. Ο Κωστής Σαββιδάκης, ο Μπάρμπα-Φάνης, «ντύνει» τον γέροντα επιστάτη με τον πόνο του πρόσφυγα, τη σύνεση και την ανθρωπιά ενός καλού ανθρώπου. Η Τερέζα Καζιτόρη, η Μαρίνα, η μοναδική φίλη της Βάγιας, δίνει μια ειλικρινή ερμηνεία με αληθινή ευγένεια. Ο Γιώργος Ζώης, ο αστυνόμος Σερέτης, καταφέρνει να δώσει έναν αντιπαθητικό, μισητό χαρακτήρα, με τις πρόστυχες ματιές και κινήσεις του προς τη Βάγια χωρίς τύψεις και ενσυναίσθηση. Οι Δημήτρης Τσάκωνας, στον ρόλο του πατέρα της Βάγιας και Μέμη Αναστασοπούλου ως μητέρα του Δημήτρη, μας παρουσιάζουν δύο πρόωρα γερασμένους ανθρώπους από τα βάσανα της ζωής τους αλλά ακόμα ελπίζουν κάτι καλύτερο για τα παιδιά τους. Οι χορευτές Ελένη Δήμου και Κωνσταντίνος Κατσούδας σε χορογραφία του ίδιου θα ερμηνεύσουν με άψογη κίνηση, εκφραστικότητα, σχεδόν αέρινα τη συναισθηματική φόρτιση των Βάγια και Δημήτρη. Το σκηνικό της Ιωάννας Κατσιαβού δημιουργεί το εσωτερικό του αρχοντικού, τις όχθες του ποταμού δίχως να φείδεται την χρήση σκηνικών αντικειμένων σε μια πετυχημένη προσπάθεια να βιώσει ο θεατής την καθημερινότητα εκείνης της εποχής. Το ημερολόγιο αλλάζει τις μέρες και ο χρόνος τρέχει … Η ίδια επιμελείται και τα κοστούμια που θυμίζουν έντονα τη χρονική περίοδο που διαδραματίζεται το έργο. Την όλη προσπάθεια πλαισιώνουν η μουσική της Αρετής Κοκκίνου που επιλέγει μελωδίες που εκφράζουν τη συναισθηματική φόρτιση και πάλη, καθώς και οι φωτισμοί του Μανώλη Μπράτση που οι εναλλαγές φωτός και σκότους δεν δείχνουν μόνο την αλλαγή του χρόνου αλλά και τη ψυχολογική κατάσταση των χαρακτήρων, μα πάνω από όλα το σκοτάδι εκείνης της μετεμφυλιακής περιόδου.

Μία αληθινή αγάπη θέλει να ελευθερωθεί και να ζήσει το όνειρο. Τα εμπόδια είναι πολλά, η ηθική της κοινωνίας, οι πολιτικές πεποιθήσεις, η καταγωγή, η ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου. Εκείνα τα ταραγμένα χρόνια η γυναίκα δεν βίωνε καμία προσωπική ελευθερία, είχε όνειρα μόνο μέσα στους τοίχους του σπιτιού της, η δημοκρατία ήταν κάτι το απαγορευμένο. Η παράσταση δεν κάνει μάθημα ιστορίας• μιλάει για έναν έρωτα που έζησε το όνειρο που πάλεψε με τα «θέλω» και τα «πρέπει», επιδιώκοντας την ελευθερία από μία κοινωνία κακοποιητική και ανήθικη. Καλή θέαση!

Στο φουαγιέ του θεάτρου θα βρείτε το πρόγραμμα της παράσταση και σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει η τρίτη έκδοση του βιβλίου.

Περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ