Η Άποψή μας

Η Άποψή μας για την παράσταση “Το Βασίλειο των Ζώων” της Ρούμπι Τόμας στο θέατρο Κυδωνία – Χανιά

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
24/02/25

Η πρώτη μου επίσκεψη στο θέατρο Κυδωνία ήταν το καλοκαίρι του 2020, όταν αναζητούσα υλικό για μία εργασία. Η προθυμία του Μιχάλη Βιρβιδάκη να με βοηθήσει με εξέπλησσε ευχάριστα. Η μελέτη των προγραμμάτων προηγούμενων παραστάσεων μου έδωσε την εικόνα ενός ανθρώπου που αγαπά πραγματικά το θέατρο και θέλει να προσφέρει στην πόλη του θεατρικές παραγωγές που έχουν κάτι να πουν στον θεατή. Όταν είδα στο θέατρο Σταθμός το έργο Τάξη των Ιζόλτ Γκόλντεν-Ντέιβιντ Χόραν κατάλαβα ότι ο Βιρβιδάκης δεν σκηνοθετεί απλά ένα έργο• το βιώνει και αυτά που νοιώθει τα μεταφέρει επί σκηνής. Φέτος, κατάφερα και είδα το ανέβασμα του τελευταίου έργου της Εταιρείας Θεάτρου Μνήμη, Το Βασίλειο των Ζώων της Ruby Thomas.

Η Ruby Thomas είναι Βρετανίδα ηθοποιός, συγγραφέας και τραγουδίστρια. Ολοκλήρωσε το Soho Writers Lab 2016-2017 και το Royal Court SuperGroup το 2018-2019. Συμμετείχε στο πρόγραμμα θεατρικών συγγραφέων του Channel 4 το 2020. Υπογράφει το πρωτότυπο μιούζικαλ Ordinary World με τραγούδια των Duran Duran, σε σκηνοθεσία Ed Hall και μουσική επιμέλεια Simon Hale (Girl From The North Country). Αναλαμβάνει να γράφει κατόπιν παραγγελίας θεατρικά έργα για τα Hampstead και Annapurna. Το τελευταίο έργο της Animal Kingdom ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, όπως επιλέγει να κάνει με τα περισσότερα έργα της η Εταιρεία Θεάτρου Μνήμη κατά τη διάρκεια των 25 χρόνων της θεατρικής της παρουσίας. Ο συμβολικός τίτλος του έργου, γίνεται αναφορά σε πετροχελίδονα, σε μία γάτα και ένα χρυσόψαρο, γεννά το ερώτημα τι θα αντικρύσουν οι θεατές: έναν πραγματικό ζωολογικό κήπο ή έναν χώρο που οι συνάνθρωποι τους συνομιλούν, γνωρίζοντας πως τους παρακολουθούν μη ορατοί θεατές; Έξι συνεδρίες με κλασικά στερεότυπα, αλλά οι αποκαλύψεις των συμμετεχόντων γίνονται σιγά σιγά και οι απόψεις τους δεν έρχονται άμεσα σε αντιπαράθεση. Ο Μάιλς, φοιτητής της ζωολογίας, προσπαθεί να βρει ποιος είναι πραγματικά μετά από μία αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, η πολυλογού μητέρα του, Ρόνα, βοηθός μητρότητας, ο ευκατάστατος οικονομικά πατέρας του, Τιμ και η μικρότερη αδερφή του Σόφι καλούνται να κατανοήσουν τόσο τα θέματα διαφορετικότητας που εμφανίζονται, ο Μάιλς επιμένει να λέει πως είναι queer, όσο και να βρουν τρόπους να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Ο ψυχοθεραπευτής καλείται να ανοίξει διόδους επικοινωνίας ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, μιας οικογένειας που οι γονείς έχουν χωρίσει και έχουν προχωρήσει τη ζωή τους.

Η μετάφραση του Δημήτρη Κιούση έχει ροή, κρατά σε εγρήγορση τον θεατή και συμβαδίζει με τη θέση της Thomas που θέλει οι σκηνές – συνεδρίες να έχουν κάτι να πουν: στη μία σκηνή κάποιος βγαίνει εκτός εαυτού, σε μία άλλη ένα μυστικό αποκαλύπτεται, σε κάποια άλλη μία αγκαλιά κάνει τα λόγια περιττά.

Η διδασκαλία του Μιχάλη Βιρβιδάκη καταφέρνει να δημιουργήσει μία παράσταση με σφιχτή δράση. Παρακολουθούμε μία ήδη διαλυμένη οικογένεια στην πιο ευάλωτη στιγμή της και μαζί με τα μέλη της να αναρωτόμαστε τι θα μπορούσε να είχε γίνει ώστε τα πράγματα να μην φτάσουν στην προσπάθεια αυτοχειρίας του γιου, ευτυχώς αποτυχημένη. Ο σκηνοθέτης έχει τη γνώση και την εμπειρία να κάνει αρκετά κατανοητά τα όποια θέματα των χαρακτήρων είναι καλά κρυμμένα καθώς «δουλεύει» με τους ηθοποιούς του και όχι να υπάρχουν πρωταγωνιστές δύο ή περισσότερων ταχυτήτων. Είναι όλοι ομάδα και προσπαθούν για το καλύτερο. Είδαμε αυτό που λείπει από τις περισσότερες θεατρικές σκηνές της Αθήνας, γνήσιο θέατρο.

Ο ψυχοθεραπευτής του Αιμίλιου Καλογερή φέρνει εις πέρας έναν ρόλο που τον θέλει να είναι επαγγελματίας, αλλά, και να εκδηλώνει τα προσωπικά του αισθήματα, τα οποία γίνονται αντιληπτά από τους θεατές χωρίς όμως να χάνεται ο επαγγελματισμός του.

Ο πρωτοεμφανιζόμενος Αλέξανδρος Ντοκάκης στον ρόλο του νεαρού Μάιλς, φαίνεται απίστευτα τσιτωμένος, ενώ ταυτόχρονα εξωτερικεύει την ευαίσθητη πλευρά του χαρακτήρα του. Τη μικρή του αδελφή Σόφι υποδύεται Σοφία Γαροφαλάκη, η οποία βρίσκεται στη σκιά του μεγάλου αδερφού, και θέλει να ελευθερωθεί από ότι τη βασανίζει όλα αυτά τα χρόνια, ξεσπά σε έναν μονόλογο χείμαρρο που παρασέρνει ότι βρεθεί στη ροή του. Η Thomas δημιουργεί τα αδέρφια ως αντανακλάσεις των γονιών τους. Η μητέρα αναφέρει πως «η Σόφι είναι πιο ανθεκτική, σαν τον μπαμπά της, ο Μάιλς όμως μου μοιάζεις, δε μου μοιάζεις; Αυτός αισθάνεται τα πράγματα σε βάθος».

Η Σόφη Τερεζάκη υποδύεται τη μητέρας Ρόνα, έναν ρόλο αρκετά στερεότυπο με κωμικά στοιχεία, έντονη φλυαρία και αυταρχισμό. Είναι σύμβουλος μητρότητας και τη στιγμή που συστήνεται είναι σαν να αυτοκατηγορείται πως εκείνη απέτυχε να γίνει μία καλή μητέρα.

Τον πατέρα, Τιμ, υποδύεται ο Παναγιώτης Νικολιδάκης με έντονη αυτοσυγκράτηση. Φαίνεται μονόχνοτος, όμως ο Νικολιδάκης μας κάνει ξεκάθαρο πως έτσι είναι ο χαρακτήρας του, όχι, επειδή θέλει, αλλά, επειδή δεν έχει την ικανότητα να επικοινωνήσει. Και αυτό είναι κάτι που ο γιος του και η πρώην σύζυγός του δεν είναι σε θέση να καταλάβουν, αφού οι ίδιοι είναι πολύ ομιλητικοί.

Το σκηνικό λιτό, ένα τραπέζι με τα απολύτως απαραίτητα για μία συνεδρία, κουτί με χαρτομάντηλα, κανάτα με νερό και ποτήρια, πέντε καρέκλες. Ένας τοίχος με ένα παράθυρο σχεδόν κλειστό, που επιτρέπει να μπαίνει ελάχιστος καθαρός αέρας, ένας άλλος τοίχος που το παράθυρο έχει διπλό τζάμι-καθρέφτη. Αυτά μπορεί να προσφέρει το συγκεκριμένο ίδρυμα σύμφωνα με την αισθητική του σκηνοθέτη, είτε είναι ένα νοσοκομείο είτε μία δομή νέων. Είναι όμως, το κατάλληλο περιβάλλον όπου η οικογένεια του Μάιλς προσπαθεί να καταλάβει τι έχει συμβεί, γιατί έχει συμβεί και σε τι έφταιξε, αν έφταιξε, κάποιο μέλος της.

Το ηχητικό τοπίο του Δημήτρη Ιατρόπουλου σε συνδυασμό με τους επιδέξιους χειρισμούς φωτισμού και ήχων της Μαίρης Σουρμελάκη δημιουργούν καθαρές αλλαγές χρόνου μεταξύ των αλλαγών σκηνών-συνεδριών και εντείνουν την ανύπαρκτη επικοινωνία ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας που προσπαθεί να χτίσει ο θεραπευτής και ίσως να καταφέρει να τα οδηγήσει στον αυτοστοχασμό.

Το θεατρικό έργο Το Βασίλειο των Ζώων προβάλει τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα διαφορετικότητα, προκαταλήψεις για το φύλο, ιδιαιτερότητα και αποκλεισμός, τη θέση της μητέρας και της κόρης μέσα στην οικογένεια, επίδραση των social media. Δίνει μεγάλη έμφαση στο να ξεκαθαρίσει τι σημαίνει να είσαι queer από επιλογή, να έχεις δικαίωμα να επιλέξεις και να στηρίξεις την επιλογή σου. Με τη συγκεκριμένη τετραμελή οικογένεια στο προσκήνιο, αναρωτιόμαστε πόσο καλά γνωρίζουμε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας.

Αναμένουμε τη νέα συνεργασία του Μιχάλη Βιρβιδάκη με τον Γιάννη Σκουρλέτη (Περί Φύσεως, Bios 2016) στο νέο θεατρικό έργο του πρώτου Η Γυναίκα και ο Ακροβάτης.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.