Στέλιος Ανατολίτης: “Ό,τι ζω είναι μια τεράστια τύχη και είναι λίγο σαν όνειρο”
Συνέντευξη στον Περικλή Μπίκο
03/02/25
Ξυπνάς από τις τέσσερις για να κάνεις τρία σετ κοιλιακούς;
Διαβάζεις άρθρα με τίτλους «πέντε τρόποι να γίνεις ευτυχισμένος»;
Γράφεις «ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ» κάθε Δευτέρα σε ένα post με F-16 και τριαντάφυλλα;
Γουστάρεις να πληρώνεις 1000 € για 60 τ.μ.;
Αν ναι, αυτή η παράσταση ΔΕΝ είναι για σένα.
Από την άλλη, αν βαρέθηκες να βλέπεις life coaches να σου λένε πώς να ζήσεις τη ζωή σου, αν σε έχει καταβάλλει η Αθήνα, τα χορηγούμενα post και η συνεχόμενη ανανέωση της συνταγής των αντικαταθλιπτικών, είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος για αυτήν την παράσταση.
Ο Στέλιος Ανατολίτης επιστρέφει για τέταρτη φορά με μια παράσταση ενάντια στον παραλογισμό της καθημερινότητας.
Μια παράσταση αφιερωμένη στις γενιές που βρίσκονται μόνιμα σε πόλεμο χωρίς να έχουν συμμετάσχει ποτέ σε κανέναν.
– Πως προέκυψε η ενασχόλησή σου με το είδος του stand up;
Α, πολύ ωραία ερώτηση. Δεν έχω ιδέα, έγινε τόσο σταδιακά, που δεν ξεχωρίζω τα στάδια.
– Ποιοί κωμικοί σε επηρέασαν στο ξεκίνημά σου;
Eddie Izzard, Dylan Moran, Sarah Millican, Richard Pryor, Stewart Lee, Tina Fey, πραγματικά δεν ξέρω πόσους να γράψω.
Α, ναι! Rowan Atkinson στο Blackadder, Monty Python, Black Books (Moran, δηλαδή).
– Τι θυμάσαι από την πρώτη φορά που βρέθηκες μόνος σου επάνω στη σκηνή με ένα μικρόφωνο;
Νομίζω έβαλα τα κλάματα, ήμουν 5 χρονών κι έπρεπε να πω ένα ποίημα κι είχα έναν ορκισμένο εχθρό τον Γιάννη που γούσταρε την ίδια κοπέλα με μένα, την Αρίστη αλλά κάπου έχω την εντύπωση ότι με ρωτάτε κάτι εντελώς διαφορετικό και το ‘χω χάσει λίγο.
– Είναι εύκολο να στηθείς μπροστά σε ένα μικρόφωνο και να εκτίθεσαι στο κοινό; Τι προετοιμασία απαιτείται για κάτι τέτοιο;
Φαντάζομαι ότι αν στηθείς, κάτι κάνεις λάθος, δηλαδή, ρε, παιδί μου, κουνήσου και λίγο, θα σε φάει το άγχος. Λένε ότι είναι ο τρίτος μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου, η έκθεση σε κοινό, το οποίο αν με ρωτάτε λέει περισσότερα για την ανθρωπότητα παρά για το επάγγελμα. Νομίζω ότι αν το θέσουμε ως βάση για αυτό το επάγγελμα, μάλλον δεν είναι τίποτα δύσκολο, είναι πολύ μικρές οι απαιτήσεις. Πιστεύω ότι επικεντρωνόμαστε στο λάθος σημείο, το γράψιμο είναι η ουσία το μικρόφωνο έρχεται μετά. Και τέλος, άντε και στήθηκες, θέλει και να υπάρχει κάποιο στοιχείο performance. Όσο για την προετοιμασία, πρόβες, πρόβες, πρόβες και στο τέλος πάλι λίγες πρόβες.
– Θυμάσαι κάποιο περιστατικό που να σε έχει φέρει σε αμηχανία;
Διάφορα, όχι όμως τελευταία. Μια φορά, σε ένα μαγαζί, ήρθε ένας παπάς ντυμένος με παραλλαγή επάνω στη σκηνή, κουβαλούσε ένα λουκάνικο (στρατιωτικό, όχι τζουμαγιάς) με φίλησε σταυρωτά τρεις φορές και μου έδωσε μια εικόνα της Παναγίας για να με φυλάει όταν γίνω διάσημος. Κάπου την έχω την εικόνα, θα ψάξω.
– Συμπληρώνεις φέτος 13 χρόνια στον χώρο. Περίμενες μια τόσο θετική εξέλιξη όταν ξεκινούσες;
Ούτε καν. Όταν ξεκινούσαμε δεν ξέραμε καν τι ακριβώς είναι το σταντ απ. Ό,τι ζω είναι μια τεράστια τύχη και είναι λίγο σαν όνειρο. Θα τελειώσει, είμαι σίγουρος, οπότε όσο κρατήσει θα το ζήσω στο μέγιστο.
– Νιώθεις ανασφάλεια μέσα σε έναν τόσο ανταγωνιστικό χώρο;
Και ναι, και όχι. Τη μεγαλύτερη ανασφάλεια μου την προκαλεί αυτή η χώρα. Δεν ακούει, δεν δέχεται, έχει κλειστά media, έχει status quo, είναι αθηροσκληρωτική, έχει δυσβάσταχτη φορολογία χωρίς να έχει αντίκρισμα, γενικώς δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Αν υπήρχε κάποιος τρόπος να σπάσει αυτό το πράγμα, θα είχαμε περισσότερες ευκαιρίες να δείξουμε τι αξίζουμε και να εδραιωθεί αυτή η δουλειά.
Σε ό,τι αφορά τους/τις/τ@ συναδέλφους, θέλω να πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή, η αγορά είναι πολύ μικρή για να μιλάμε για αποκλεισμούς λόγω ανταγωνισμού. Περισσότερο καλό κάνουμε ο ένας στον άλλον παρά κακό.
– Θα παρότρυνες κάποιον να ασχοληθεί με το stand up;
Όχι. Γιατί δεν ξέρω αν έχει τα χαρακτηριστικά προσωπικότητας που χρειάζεται αυτή τη στιγμή αυτή η δουλειά στην Ελλάδα.
Θα του έλεγα να δοκιμάσει άφοβα σε ένα Open Mic κι από εκεί και πέρα ας δει πού τον πάει ο δρόμος αυτόν τον κάποιον.
Κι ό,τι βοήθεια χρειαστεί, εδώ είμαστε. Δεν πιστεύω ότι πρέπει ό,τι κάνουμε να έχει ένα σκοπό. Καμιά φορά ο σκοπός είναι απλώς να το κάνουμε.
Αν σου αρέσει το stand up, ανέβα και παίξε. Κλάιν, δεν χρειάζεται να γίνεις επαγγελματίας.
– Σε συναντάμε στην παράσταση “Κατά διαόλου” στο Θέατρο Eliart. Τι θα δει ο κόσμος στην παράσταση;
Θα δει ένα παράλληλο σύμπαν σουρεαλισμού και αγνής χαζομάρας βουτηγμένο σε πολύ σοβαρά θέματα, χωρίς ποτέ να γίνεται κάτι βαρύ.
– Αυτή είναι η τέταρτη σόλο stand-up comedy παράστασή σου. Πόσο διαφέρει από τις προηγούμενες σου αλλά και πόσο έχεις ωριμάσει κι εσύ μέσα σε αυτά τα χρόνια;
Ναι, με κάποιον περίεργο τρόπο φτάσαμε στις τέσσερις. Διαφέρει αρκετά από την Κανονική Δουλειά, είναι μια επιστροφή στις “Μάχες με Νεράιδες” μαζί με “Χάπι”.
Έχει κάτι από όλα, σίγουρα, αλλά πιο πολύ θυμίζει την οργή των πρώτων δύο. Αλλά αυτό είναι η δική μου άποψη, νομίζω το κοινό μπορεί να το εκφράσει καλύτερα.
Δεν ξέρω αν έχω ωριμάσει, ξέρω ότι γράφω πλέον πιο πολύπλοκα από άποψη δομής, κρύβω πολλά, υποενότητες, σύμβολα, μικροδομές αλλά κάπως είναι πιο απλά δοσμένα.
Θέλω να πιστεύω ότι κάποτε θα φτάσω στο ποιητικό απόγειο, να μπορώ με μια φράση να συμπυκνώνω παραγράφους ολόκληρες. Δεν είμαι καλός σε αυτό, αλλά το δουλεύω.
– Ποια είναι αυτά που σε ενοχλούν στην καθημερινότητά μας και στηλιτεύεις στην παράσταση;
Η παράνοια των ΜΜΕ, το στεγαστικό, η συντηρητικοποίηση, οι σχέσεις των φύλων, ο πόλεμος, η εφηβεία και διάφορα άλλα.
– Σε κοινωνικό επίπεδο, νιώθεις ότι βρισκόμαστε σε ένα αδιέξοδο; Και τι πρέπει να κάνουμε για να βγούμε από αυτό;
Να βουλώνουμε το στόμα μας και να ακούμε. Με πολλή προσοχή. Να αποδεχόμαστε ότι είμαστε λάθος και να γινόμαστε καλύτεροι.
Να μην ξεφτιλίζουμε τους ειδικούς, να λειτουργούμε με αλληλεγγύη και να μην κατηγορούμε όποιον να ‘ναι για τα προβλήματά μας επειδή αρνούμαστε να κάνουμε ψυχοθεραπεία.
Κάθε Τετάρτη στις 21:30
Θέατρο Ελιάρτ
Early Bird: 10€ | Γενική Είσοδος: 13€ | Ταμείο: 15€
Προπώληση: more.com & 6976924757
Τηλεφωνικές κρατήσεις: 2103477677