Η ‘Αποψή μας για την παράσταση “Η πόλη” της Λούλας Αναγνωστάκη στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Το έργο ανήκει στην Τριλογία της Πόλης, η οποία παρουσιάστηκε σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν στο Θέατρο Τέχνης το 1965. Είναι γνωστό ότι η Τριλογία καθρεφτίζει το κλίμα μιας ολόκληρης εποχής της Ελληνικής ιστορίας. Ένα ζευγάρι σε ερωτικό αδιέξοδο αναζητά λύση προσκαλώντας ένα τρίτο πρόσωπο, βιβλιοπώλη, φαρμακοποιό, σε μία προσπάθεια να ξαναβρούν το χαμένο ενδιαφέρον τους ο ένας για τον άλλον με την ανάσα του πολέμου να ενώνεται με τη δική τους ανάσα.
Ο Κίμων και η Ελισάβετ αγωνιούν να βρουν την ιδανική πόλη. Είναι άνθρωποι καθημερινοί, μόνοι, ευαίσθητοι, οι οποίοι προσπαθούν να διαφύγουν από το αδιέξοδο ή και την απομόνωση στην οποία βρίσκονται εξαιτίας είτε προσωπικών θεμάτων είτε κοινωνικών σχέσεων. Επιθυμούν να ζήσουν. Θυμούνται, πάντα θυμούνται, ακόμη όταν φαίνεται ότι θέλουν να ξεχάσουν.
Ο φωτογράφος είναι ο τελευταίος επισκέπτης και καθώς αφηγείται τις ιδιαιτερότητες των φωτογραφιών που του ζητάνε οι πελάτες του ανακαλούμε τις τραυματικές εμπειρίες που βιώνουν οι άνθρωποι όταν βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση. Αυτή τη λεπτομέρεια του έργου αναδεικνύει η σκηνοθεσία του Ένκε Φεζολλάρι.
Η σκιά του πολέμου είναι παντού, σκεπάζει τα πάντα, ουρανό, γη, ανθρώπινες ψυχές. Ο σκηνοθέτης λαμβάνει υπόψη ότι υπάρχει αγάπη ανάμεσα στο ζευγάρι, αλλά, καθώς έχει χαθεί η μεταξύ τους επαφή, βασανίζουν ο ένας τον άλλον και ταυτόχρονα αυτοβασανίζονται. Ο Φεζολλάρι έχει αντιληφθεί ότι η Ελισάβετ αρνείται να ζήσει στο τώρα, να αντιμετωπίσει κατάματα την πραγματικότητα. Η παρουσία της «Λούλας Αναγνωστάκη» επί σκηνής μας δίνει την εντύπωση σαν να στοχάζεται η συγγραφέας, η οποία δεν είναι πλέον εν ζωή, και συμπορεύεται στη δίνη των αναμνήσεων και του πολέμου μαζί με τους χαρακτήρες του έργου της.
Η Βάνα Πεφάνη δεν χρειάζεται συστάσεις. Για μία ακόμα φορά ήταν εξαιρετική στην ερμηνεία της και η χροιά της φωνής της, η εκφραστικότητα του προσώπου της απεικόνισαν τον εσωτερικό κατακερματισμένο κόσμο της Ελισάβετ. Ο Βασίλης Αφεντούλης ερμήνευσε τον ρόλο του Κίμωνα δίνοντας έμφαση στην εσωτερική πάλη του χαρακτήρα. Ο Δημήτρης Μπούρας είναι ο φωτογράφος, ένας απλοϊκός άνθρωπος χωρίς τόλμη που πραγματικά διψά για στοργή και τρυφερότητα καθώς έχει απορριφθεί από το οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον. Η ερμηνεία του Μπούρα είναι ειλικρινής και χωρίς επιτήδευση.
Οι τρεις βασικοί συντελεστές της παράστασης (σκηνικά Γιώργος Λυντζέρης, κοστούμια Μάγδα Καλορίτη και φωτισμοί Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου) αξίζουν συγχαρητήρια αφού με τις προτάσεις και τις επιλογές τους ενισχύουν το όραμα του σκηνοθέτη και τις ερμηνείες των ηθοποιών.
Η θεματολογία των φωτογραφιών του φωτογράφου απεικονίζει έναν κόσμο που έχει χάσει το μέτρο και επιθυμεί τον θάνατο, σαν να προσκαλεί τα τύμπανα του πολέμου να ηχήσουν και δυστυχώς, το καταφέρνει. Και καθώς η φάρσα του ζευγαριού αποκαλύπτεται, μία φάρσα που επαναλαμβάνεται από πόλη σε πόλη, η γυναίκα αποδέχεται αυτά που λέει ο άντρας της σε μία προσπάθεια να ξεχάσει το παρελθόν. Καθώς αναφωνεί «η πόλη καίγεται, καίγεται», σκεφτόμαστε πως μαζί με την πόλη καιγόμαστε και εμείς ενώ ταυτόχρονα αναρωτιόμαστε αν μπορεί η καθημερινότητά μας να γίνει πιο ανθρώπινη, πιο όμορφη. Καλή σας θέαση!
Της Κατερίνας Δημητρακοπούλου, 26/05/22
Πολιτιστικός συντάκτης