Η Άποψή μας για την παράσταση “Το Τυχερό Λαχείο του Α.Τσέχωφ” σε σκηνοθεσία-Διασκευή Λουκίας Ανάγνου

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
17/02/25

«Να αγαπάς και να αγαπιέσαι, να ζεις την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία σου, να έχεις αυτό που θέλεις και να θέλεις αυτό που έχεις σε μία άλλη μακρινή εποχή»

Ο Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωφ γεννήθηκε στη νότια Ρωσία τον Ιανουάριο του 1860 και πέθανε στη Γερμανία το 1904. Σπουδάζει και ασκεί το επάγγελμα του γιατρού ενώ παράλληλα γράφει διηγήματα και θεατρικά έργα, στα οποία η καθημερινότητα της ρωσικής επαρχίας έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η Λουκία Ανάγνου διασκευάζει το διήγημα «Το Τυχερό Λαχείο» σε θεατρικό κείμενο και υπογράφει τη μεταφορά του επί σκηνής. Η διαχρονικότητα των κειμένων του Τσέχωφ γίνεται θέμα προς συζήτηση για μία ακόμα φορά. Η οπερέτα συνδιαλέγεται με την ιδιόμορφη γραφή του Μέντη Μποσταντζόγλου (Χρύσανθος Βοσταντζόγλου, ο αγαπημένος μας Μποστ) στη θεατρική διασκευή της Ανάγνου. Η παράσταση έχει ρυθμό, κλιμάκωση έντασης, χιούμορ. Η σύγχρονη κοινωνία έχει «επιτρέψει» στο χρήμα να είναι η κινητήρια δύναμη της ύπαρξής της. Μπορεί ο άνθρωπος να ελευθερωθεί, να ζήσει με λίγα και να αφεθεί να απολαύσει την ομορφιά της κάθε στιγμής;

Ο Ιβάν και η Μάσιπ, εγκρατείς μικροαστοί με λίγα έσοδα, ζουν, μάλλον ευχαριστημένοι από την υπάρχουσα καθημερινότητά τους, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο. Κρυφή τους ελπίδα να τους χαμογελάσει μία μέρα η τύχη και να κερδίσουν το λαχείο που ανανεώνουν κάθε εβδομάδα. Ελέγχοντας την εβδομαδιαία κλήρωση οι πρώτοι αριθμοί είναι οι δικοί τους, όμως πριν φτάσουν στον τελευταίο, αρχίζουν την ονειροπόληση και τα σχέδια. Αλλά είναι τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες. Η κοινή τους παθητική συμβίωση κλυδωνίζεται όταν ο καθένας εκφράζει φωναχτά τα θέλω και τα όνειρά του, φτάνουν στο σημείο να αλληλοκατηγορούνται και να σκέφτονται πως θα βλάψει ο ένας τον άλλον. Και η αγάπη τους; ήταν άραγε ποτέ αληθινή; ήταν «μαζί» κάποτε;

Οι Νικόλας Μπράβος και Χρύσα Κολοκούρη είναι οι Ιβάν και Μάσιπ επί σκηνής. Δύο νέοι ηθοποιοί που γνωρίζουν πως να χειρίζονται το σώμα και τις εκφράσεις του προσώπου τους. Έχουν «δέσει» μεταξύ τους σαν ζευγάρι, οι μεταξύ τους σκηνές είναι αληθινές, άλλες αστείες, άλλες όχι.

Οι λοιποί συντελεστές της παράστασης Νίκος Τσόλης ή tsolimon-μουσική, Γεωργία Σταυρίδου-κίνηση, Γιώργος Αντωνόπουλος-φωτισμός και Αναστασία Κάππα-κοστούμια δημιουργούν ένα σκηνικό περιβάλλον που το χθες γίνεται σήμερα, οι κορυφώσεις, εσωτερικές και εξωτερικές, είναι ευδιάκριτες και δίνουν στον θεατή την εντύπωση ότι είναι μέρος αυτών που διαδραματίζονται επί σκηνής.

Ίσως κάποιοι από εμάς να παίζουν τυχερά παιχνίδια με στόχο να κάνουν πραγματικότητα ένα από τα όνειρα τους για μία καλύτερη ζωή. Όλοι επιθυμούμε μία καθημερινότητα χωρίς άγχος, αλλά το χρήμα δεν μας αφήνει σε ησυχία. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Άραγε μπορούμε να κάνουμε κάτι; Μπορούμε να αφήσουμε τα προβλήματα που μας δημιουργεί το χρήμα και να ζούμε την κάθε στιγμή χωρίς άγχος και πίεση; Προσωπική άποψη, μπορούμε!

Ευχόμαστε η παράσταση να συνεχιστεί είτε στην ίδια θεατρική σκηνή είτε κάπου αλλού.