Η Άποψή μας για την παράσταση “Η Γυναίκα και ο Ακροβάτης” του Μιχάλη Βιρβιδάκη σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
29/05/25

«Μόνο άκουγα … που έφτασε μια στιγμή που μου ήταν αβάσταχτο … με τρόμαζαν αυτά που άκουγα … άρχισα πάλι να μιλώ … μόνο και μόνο για να ακούω λιγότερο»

Ο Μιχάλης Βιρβιδάκης είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας. Το 1991 ιδρύει την Εταιρεία Θεάτρου ΜΝΗΜΗ, με αρχική έδρα την Αθήνα, και από τον Μάιο του 2001 τα Χανιά. Στο Θέατρο Κυδωνία σκηνοθετεί έργα των Μπέκετ, Πίντερ, Μάμετ, Μπέρνχαρντ, Φόσσε, Σκίνερ και πολλών άλλων με μεγάλη επιτυχία και αποδοχή από το θεατρικό κοινό.

Το πρώτο του θεατρικό έργο Το φεγγάρι και η λίρα, βραβεύτηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού, το 1987, στον ετήσιο διαγωνισμό για Νέους Θεατρικούς Συγγραφείς, αλλά έμεινε στο «ντουλάπι» σαν το παλιό καλό λικέρ και φέτος, ήρθε η στιγμή να το «απολαύσει» ο θεατής με νέα «ετικέτα», Η Γυναίκα και ο Ακροβάτης, αφού ο συγγραφέας έκανε τις κατάλληλες αλλαγές και παρεμβάσεις και ένα νέο θεατρικό έργο «γεννήθηκε». Είναι ένα θεατρικό έργο που, ευτυχώς, έλαβε την αναγνώριση που του αξίζει από την επιτροπή του ΥΠ.ΠΟ, και ανήκει στην κατηγορία των ελληνικών θεατρικών κειμένων που η παράστασή τους επί σκηνής σκορπίζει τη μαγική σκόνη του θεάτρου παντού και ο θεατής «χάνεται» μέσα σε αυτή. Τα πρόσωπα λίγα, μία γυναίκα και ένας άντρας, που θέλουν να μιλήσουν, να εκφράσουν ενδόμυχες σκέψεις για τη μοναξιά, την απώλεια, τη ρευστότητα της ζωής. Ο Μάνος Χατζιδάκις σχολίασε πως «πολύ λίγα είναι αυτά που μπορεί να διαβάσει εξ αιτίας των ελληνικών τους», όταν διάβασε το έργο. Θα συμφωνήσουμε μαζί του καθώς μία ρέουσα ποιητική γλώσσα «ταξιδεύει» τον αναγνώστη/θεατή στο μεταίχμιο του ονείρου και της πραγματικότητας.

Το κείμενο χαρακτηρίζεται από την υπέρβαση του ρεαλιστικού στοιχείου, όπου αινιγματικοί χαρακτήρες αφηγούνται, σχεδόν σε κατάσταση παραληρήματος, τη ζωή τους με σοβαροφάνεια και εκλεπτυσμένο χιούμορ.

Σε μία σοφίτα, που το μεγάλο της παράθυρο βλέπει στην πλατεία μιας επαρχιακής πόλης μένει μία μοναχική Γυναίκα, η Ουρανία. Η επίσκεψη του Ακροβάτη, Θόδωρα για να ζητήσει την άδειά της να «πετάξει» από το παράθυρό της, θα γίνει η αφορμή για τη δική της «πτήση» προς την ελευθερία.

Ο Γιάννης Σκουρλέτης έχει ήδη σκηνοθετήσει το έργο Περί Φύσεως του Βιρβιδάκη, τον Μάρτιο του 2015 στο Bios, οπότε γνωρίζει πόσο ιδιαίτερη είναι η γραφή του. Στο Η Γυναίκα και ο Ακροβάτης ακολουθεί πιστά την ιδέα του συγγραφέα, αφήνει την πλοκή να εξελιχθεί μέσα σε μία συνθήκη ασάφειας, αλλά, ταυτόχρονα επιτρέπει να φανούν τα όρια του ονείρου και της πραγματικότητας. Η διδασκαλία του Σκουρλέτη προς τους ηθοποιούς έχει έμπνευση, ειλικρίνεια και δημιουργικότητα.

Γυναίκα και Ακροβάτης, Ουρανία και Θόδωρας, Αμαλία Μουτούση και Θανάσης Δόβρης, δύο ηθοποιοί με προσωπικότητα, καθαρότητα έκφρασης και δυναμική σκηνική παρουσία. Η Μουτούση μας έκανε να «βιώσουμε» τη συνομιλία της με τον «άντρα» και στη σκηνή που μιλά για το φεγγάρι μας προσκάλεσε στη μαγεία της νύχτας. Ο Δόβρης είναι ένας βιοπαλαιστής με ελεύθερο πνεύμα και πείσμα, και δημιουργεί έναν γήινο και αυθεντικό καλλιτέχνη.

Η σκηνογραφία του Κωνσταντίνου Σκουρλέτη παρουσιάζει μία σοφίτα ξεχασμένη στον χρόνο, κάπου μεταξύ των δεκαετιών ’50 και ’60 με όλα τα απαραίτητα για μία άνετη καθημερινότητα. Μαζί με τη Βενετία Long επιμελείται και τα κοστούμια – props της παράστασης με μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια και στην αισθητική του χώρου. Ο Διονύσης Νικολόπουλος φρόντισε την αέρινη κίνηση των ηθοποιών και τον συγχρονισμό των βημάτων τους, όπου ήταν απαραίτητο. Ο σχεδιασμός των φωτισμών από τον Γιώργο Μαρουλάκο είναι ξεκάθαρος σηματοδότης της πραγματικότητας και του ονείρου.

Η παράσταση είναι ένας καμβάς κρυφών σκέψεων και ανομολόγητων αισθημάτων. Η μοναξιά δεν αντέχεται και η ανάγκη για ελευθερία έχει γίνει αυτοσκοπός.