Η Άποψή μας για την παράσταση “Leopold ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού” του Θανάση Τριαρίδη στο Θέατρο Faust
Την Πέμπτη 30 Ιανουαρίου βρεθήκαμε στο Θέατρο Faust, όπου παρακολουθήσαμε από την ομάδα ex.anima την παράσταση «Leopold ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού» του Θανάση Τριαρίδη, σε σκηνοθεσία των Μαρία Τσομπανάκου και Βασιλική Κούλη.
Η παράσταση μετά την περσινή την επιτυχία συνεχίζει για δεύτερη χρονιά με εξελιγμένη σκηνοθεσία, ανατρεπτική και πολλά υποσχόμενη.
Το έργο έχει ως αφετηρία του την ιστορία του Βέλγου Βασιλιά Λεοπόλδου του Β΄, ο οποίος θεωρείται για αρκετές δεκαετίες και «αφέντης» του Κονγκό. Σημείο αναφοράς είναι τα τερατώδη εγκλήματα και οι μαζικές δολοφονίες που διέταξε ο Λεοπόλδος για χάρη του πλούτου και του κέρδους. Σε πολλούς από εμάς, η ιστορία αυτή του αφανισμού ενός τόσο μεγάλου αριθμού αθώων ανθρώπων και πολλών παιδιών, είναι άγνωστη.
Μέσα από την παράσταση ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αλήθεια. Πόσο μπορεί άραγε να μας σοκάρει; Πόσο μπορεί να μας ταρακουνήσει;
Το σίγουρο είναι πως σίγουρα αυτό που θα δούμε να διαδραματίζεται μπροστά μας είναι ίσως κάτι που θα μας βγάλει λίγο από τα θεατρικά νερά μας και την πεπατημένη.
Το κείμενο του Θανάση Τριαρίδη βαθιά συγκινητικό, αιχμηρό και γεμάτο ειλικρίνεια σε κάνει να βγεις από τη θέση σου, να αναρωτηθείς, να προβληματιστείς και να νιώσεις έναν κόμπο στο στομάχι σου, ενώ παράλληλα νιώθεις αμηχανία.
Μια άψογη σκηνοθεσία από τις Μαρία Τσομπανάκου και Βασιλική Κούλη. Χωρίς υπερβολές, αλλά με μια δόση υπερβολής. Ένας χώρος που σε παραπέμπει μέσα από τις εικόνες, τους ήχους και τα αντικείμενα στο μέρος που πρέπει και για όσο πρέπει. Δεν δίνεις σημασία τόσο στο χώρο αλλά σε αυτά που ακούς, στην ένταση, στο λόγο και σ’ εκείνη την περίεργη μυρωδιά αίματος που νιώθεις ότι έχεις κάτω από τη μύτη σου.
Ο θεατής δεν περιμένει σε καμία περίπτωση αυτό που θα δει. Φορτίζεται συναισθηματικά, γελάει, νιώθει άβολα. Φτάνει σε σημείο να αισθανθεί ότι λίγο το πράγμα έχει παρατραβήξει και δεν ξέρει πώς να φερθεί. Στην πραγματικότητα όμως είναι όλα άρτια σκηνοθετημένα σε σημείο που φτάνεις να πεις ότι αυτό που βλέπεις όντως συμβαίνει, δεν είναι θέατρο.
Η παράσταση δεν είναι μονόλογος, είναι ένας διάλογος μεταξύ της ηθοποιού και του κοινού. Εκεί που σπάει ο τοίχος και ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα όσο κι αν μοιάζει τραβηγμένη.
Η Μαίρη Ξένου ήταν συγκλονιστική. Η ερμηνεία της σχεδόν εξωπραγματική. Τόσο άμεση και εξωστρεφής. Όλο όσα βλέπεις για 90 λεπτά σε παρασύρουν μαζί τους. Φεύγεις από εκεί με μια περίεργη αίσθηση. Μια απορία, ίσως κάπως ανάμεικτα συναισθήματα.
Το κοινό δεν είναι συνηθισμένο σε κάτι τέτοιο και ίσως λίγο του φανεί ξένο. Ίσως πρέπει να έχει πολύ γερό στομάχι. Να βγει από το καλούπι που τον έχουν βάλει.
Η παράσταση «Leopold» πάει το θέατρο στην Αθήνα ένα βήμα παρά πέρα.
Της Κατερίνας Μπουκάλα, 17/01/20
Θεατρολόγος