Η Άποψή μας για την παράσταση “Όπου κι αν πας να μη χαθείς” στο Από Μηχανής Θεατρο
Γράφει η Μαριλένα Μπαρταλούτσι
27/10/22
Στο πλακόστρωτο στενό της Ακαδήμου, του Μεταξουργείου, στον αριθμό 13, βρίσκεται το «Από μηχανής» θέατρο, όπου ο Δημήτρης Μυλωνάς σκηνοθετεί το υπέροχο μυθιστόρημα του Νίκου Σκορίνη , «Όπου κι αν πας να μη χαθείς».
Το έργο είναι ένα διαρκές ταξίδι, μια περιπλάνηση, όχι μόνο από τόπο σε τόπο, αλλά και από χρόνο σε χρόνο, από γεγονός σε γεγονός. Με αφετηρία την Ελλάδα της δεκαετίας του ’50, ξετυλίγεται μπροστά μας μια ολόκληρη εποχή. Μια εποχή πολιτικά ταραγμένη, όπου οι μνήμες του πολέμου είναι ακόμη πολύ καθαρές. Από την άνοδο της χούντας, στην εδραίωση του Σοσιαλισμού, την εξορία, τις μεταναστεύσεις, αλλά και μέσα από ιστορίες πάθους και αγάπης, επιστρέφουμε, ξανά, στον 21ο αιώνα.
Το ταξίδι ξεκινάει πολύ πριν το τρίτο καμπανάκι. Μπαίνοντας στην αίθουσα, αντικρίζεις ένα γεμάτο βαλίτσες σκηνικό, διάσπαρτες στο χώρο, όρθιες ή ξαπλωτές, στοιβαγμένες η μια πάνω στην άλλη, που δημιουργούν την αίσθηση μιας μόνιμης μετακίνησης, ότι και αν μπορεί -για τον καθένα- να σημαίνει αυτό.
Έξι ηθοποιοί. Έξι πρόσωπα γεμάτα ενέργεια και φρεσκάδα, που βρίσκονται διαρκώς επί σκηνής, δημιουργούν ατμόσφαιρες, προκαλώντας τόσο γέλιο, όσο και βαθιά συγκίνηση. Η δράση και η αφήγηση, άλλοτε πρωτοπρόσωπη και άλλοτε τριτοπρόσωπη, εναλλάσσονται, διαρκώς, μεταξύ τους με ταχείς ρυθμούς, που είναι αδύνατον να μην σε συνεπάρουν. Μέσα από μια πολλαπλή διανομή, οι ήρωες εκμυστηρεύονται τις δικές τους ιστορίες, οι οποίες, την ίδια στιγμή, αντανακλούν τα γεγονότα της πολιτικής σκηνής της εποχής. Με έναν τρόπο καθόλου διδακτικό, τα πρόσωπα του έργου ακροβατούν μεταξύ προσωπικού και συλλογικού, μεταξύ της υποκειμενικής τους ματιάς και της «πραγματικότητας».
Ο Ορέστης, ένας ασυμβίβαστος νέος, γεμάτος πάθος και ελπίδες για ένα καλύτερο «κάτι», ξεκινάει την προσωπική του διαδρομή, ένα αέναο ταξίδι προς αναζήτηση της δικής του «Ιθάκης». Έτσι, μαζί με εκείνον, ταξιδεύουμε και ‘μεις από τον Ταΰγετο στο Βανκούβερ και πίσω στην Αθήνα. Στο ανατολικό Βερολίνο, την Κούβα και από ‘κει στη Βουδαπέστη, τη Μοζαμβίκη…
Κάθε ταξίδι του, μια καινούρια ιστορία, ένας νέος έρωτας, ένα ακόμα «σπίτι». Κάθε ταξίδι του, όμως, και ένας ακόμη αποχωρισμός, ένα τέλος, μία υπόσχεση στην παράκληση «Μη χαθείς». Ένας άνθρωπος του κόσμου, ένας ακούραστος ταξιδιώτης, που δεν ξέχναγε ποτέ και δεν σταματούσε να πιστεύει στον άνθρωπο και να αγωνίζεται για έναν κόσμο ομορφότερο.