Κι όμως συμβαίνει…
Εμβρόντητη παρακολουθεί η ελληνική κοινωνία τις καταγγελίες για σεξουαλικές, ψυχολογικές και σωματικές επιθέσεις από ηθοποιούς, σκηνοθέτες, παράγοντες, προπονητές και χίλιους άλλους δυο.
Κι όμως συμβαίνει…
Πολλοί γνωρίζουν, λίγοι μιλούν. Κάποιος που θαυμάζεις, κάποιος που δεν συμπαθείς, κάποιος που είναι υπεράνω πάσης υποψίας. Ο καθένας και η καθεμία μπορεί να είναι θύτης και θύμα.
Η βία όποια μορφή κι αν έχει είναι βία. Κάθε άτομο, που έχει υποστεί οποιαδήποτε μορφή της, αλλάζει μια για πάντα μέσα του. Το πρώτο πράγμα που νιώθεις είναι ντροπή και μετά φόβος και πάλι ντροπή και πάλι φόβος. Ένας φαύλος κύκλος ξεκινά. Μια τρομακτική αίσθηση στο πίσω μέρος του μυαλού, που με κάθε ευκαιρία έρχεται μπροστά κι όλο σε κάνει να αναρωτιέσαι “Κι αν μου ξανασυμβεί;” κι όμως μπορεί και να ξανασυμβεί.
Για κανέναν άνθρωπο, είτε είναι γυναίκα είτε είναι άνδρας, δεν είναι εύκολο να πει όσα βίωσε εκείνες τις στιγμές. Κανένας μα κανένας δεν μπορεί να μπει στα παπούτσια σου και να σε καταλάβει. Φράσεις του τύπου “Γιατί δεν έφυγες”, “ γιατί δεν πήγες στην αστυνομία”, “γιατί δεν το είπες σε κάποιον”, “γιατί το λες τώρα” στα μάτια μου, στα μάτια σου, στα μάτια του, στα μάτια της δεν έχουν καμία απολύτως αξία. Μιλάω, φωνάζω, ουρλιάζω, οργίζομαι όταν πατώ γερά στα πόδια μου και νιώθω την ανάγκη να εκφράσω ότι με πονάει, ότι με πληγώνει, ότι με κάνει να αισθάνομαι ντροπή.
Βία είναι καθετί που σε τρομάζει και σε κάνει να αισθάνεσαι λίγος.
Βία είναι να μην μπορείς να ελέγξεις οτιδήποτε συμβαίνει γύρω σου και σε αφορά.
Βία είναι να καταπατούν την αξιοπρέπειά σου.
Βία είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα.
Άπλωσε λοιπόν το χέρι σου ανόητε άνθρωπε και κράτησε όποιο χέρι βρεις γερά και άκουσε τη φωνή που θα σου ψιθυρίσει την αλήθεια, όποια κι αν είναι όσος χρόνος κι αν πέρασε. Δεν έχει σημασία. Οι πληγές δεν γιατρεύονται, αλλά σκέψου μονάχα ότι μια από εμάς, ένας από εμάς δεν μίλησε επειδή φοβήθηκε ή μίλησε και τα αυτιά έκλεισαν, επειδή τάχα δεν μας αφορά. Κι όμως μας αφορά ότι συμβαίνει γύρω μας. Χθες ήμασταν εμείς, σήμερα ένας άλλος, αύριο μπορεί κάποιος από εσάς.
Της Κατερίνας Μπουκάλα, 03/02/21
Θεατρολόγος