Συνέντευξη – Γιώργος Αδαμαντιάδης
Συνέντευξη στην Μιμίκα Ντορλή
26/03/24
Ο Γιώργος Αδαμαντιάδης γεννήθηκε στη Αθήνα το 1981. Το 2004 αποφοίτησε από το τμήμα Ιστορίας της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Το 2005 ξεκίνησε τις σπουδές του πάνω στην Υποκριτική στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή «Δήλος». Το 2009 κέρδισε την υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών και έγινε δεκτός στο Royal Central School of Speech and Drama (MA Classical Acting) όπου και εκπαιδεύτηκε πάνω στην μέθοδο υποκριτικής του Lee Strasberg και του Sanford Meisner υπό τις οδηγίες του Ben Naylor και της Lorna Marshall. Το 2013 επέστρεψε στην Αθήνα όπου και εργάζεται ως ηθοποιός στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Από το 2017 διδάσκει υποκριτική στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή «Δήλος». Στον κινηματογράφο έχει συνεργαστεί με τον Αλέξανδρο Σιψίδη (Μπλε Βασίλισσα, 2016), τον Βασίλη Χριστοφυλάκη (Guest Star, 2021), τον Ανδρέα Βακαλιό (ΓΙΑΜΑ 2020, Σωτηρία 2022) και την Φίλη Ολσέφσκι (Πλανήτες, 2023).
Είναι ιδρυτής της θεατρικής ομάδας ‘Τα Μπάσταρδα του Σίσυφου’ και έχει γράψει 4 θεατρικά έργα («Τα Μπάσταρδα του Σίσυφου», «Mute», «Disorder», «Ανάθεμα»). Τελευταία του δουλειά στο θέατρο ήταν το θεατρικό έργο «Disorder» (Θέατρο Καλλιρόης, 2024)
– Πως ήρθε η έμπνευση για το δικαστικό-κατασκοπευτικό θρίλερ, θεατρικό σας έργο “DISORDER”; Υπήρξε κάποιο ειδικό γεγονός ή θέμα που σας ενέπνευσε;
Έχοντας μόλις τελειώσει την παράσταση «Τα Μπάσταρδα του Σίσυφου» το οποίο πρόλαβε να κάνει μόλις 4 παραστάσεις λόγω της πρώτης καραντίνας και αφορούσε στο οργανωμένο έγκλημα υπήρξε το δίλλημα να γραφεί κάτι καινούριο ή να δοθεί μια ευκαιρία στο παλιό. Προτιμήθηκε το καινούριο. Το ζήτημα της τρομοκρατίας και του ψυχροπολεμικού κλίματος που επικρατούσε στην Ελλάδα τις δεκαετίες του 70 και του 80 με αφορούσε καλλιτεχνικά από πάντα, είτε επειδή οι μνήμες είναι νωπές, είτε επειδή προέρχομαι από μία οικογένεια που έχει ζήσει τα γεγονότα εκείνης της εποχής, είτε γιατί υπάρχει μια μυστηριακή σύνδεση, δεν ξέρω, ξεκίνησε να δημιουργείτε μια ιστορία η οποία δεν ήθελα με τίποτα να μείνει μόνο στο «χαρτί» κι έτσι έγινε παράσταση.
– Ποιος είναι ο ρόλος της ερευνητικής εργασίας στην διαδικασία της γραφής σας και συγκεκριμένα για το θεατρικό σας έργο, “DISORDER”;
Η ερευνητική εργασία στην γραφή είναι όπως στην υποκριτική. Είναι περισσότερο προϊόν αυτοσχεδιασμών παρά κάτι που προκύπτει από κάποια εγκεφαλική διαδικασία. Όσο πιο πολύ ακολουθείς το ένστικτο, τόσο πιο πολύ βουτάς μέσα στο καζάνι ενός θέματος, τόσο πιο πολύ ανακαλύπτεις και την ομορφιά του βυθού του. Χτίζεται μέσα σου μια δημιουργική ψύχωση. Δεν θέλεις να αφήσεις κανέναν ύφαλο ανεξερεύνητο, καμία πηγή χωρίς να την μελετήσεις. Κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι όλο αυτό έχει μια ματαιότητα και τότε με έναν μαγικό τρόπο όλα αρχίζουν να συνδέονται.
– Πως πιστεύετε ότι το έργο σας συνδέεται με την σύγχρονη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα;
Μα η κοινωνία μας πατάει σε διαβρωμένες βάσεις του παρελθόντος. Δείτε απλά την εκπροσώπηση που έχει στην βουλή η ακροδεξιά και ο φασισμός. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού κινείται πολιτικά σε αυτούς τους σκοτεινούς χώρους και δεν μπορώ να το ρίξω στην απογοήτευση των ανθρώπων που ψηφίζουν αυτά τα κόμματα. Αυτό δεν είναι απλά μια ψήφος διαμαρτυρίας. Κατά τη γνώμη μου, είναι πεποίθηση, βαθιά ριζωμένη μέσα τους κι αυτό είναι ακόμα πιο επικίνδυνο.
– Πως επηρεάζει η πολιτική σας πεποίθηση την αφήγηση και την δομή του θεατρικών σας έργων?
Νομίζω πως έχει να κάνει περισσότερο με την κουλτούρα. Κοινώς παρονομαστής των έργων είναι ο αγώνας απέναντι στο άδικο ή εν πάσει περίπτωση αυτό που θεωρώ εγώ άδικο. Μια πάλη αν θέλετε που στο τέλος σχεδόν πάντα αποδεικνύεται μάταιη.
– Πως πιστεύετε ότι οι θεατές αντιδρούν στην παράσταση σας; Επηρεάζονται από τα μηνύματα της;
Το ζητούμενο αρχικά είναι να γίνεται κατανοητή η ιστορία. Με όλη την πολυπλοκότητα της. Και αυτό σε έναν μεγάλο βαθμό το έχουμε καταφέρει. Γιατί οι θεατές αυτό έρχονται να δουν. Μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Τώρα το πώς επηρεάζονται, αυτό εξαρτάται από τις δικές τους ατομικές προβολές. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν σκεφτόμαστε τα μηνύματα που μπορεί να περνάει η παράσταση ή όχι. Δεν μπορούμε να είμαστε διδακτικοί. Αυτό θα ήταν καταστροφή για την μυθοπλασία.
– Εάν μπορούσατε να ξεκινήσετε από την αρχή και να ζήσετε έναν χρόνο σε ένα άλλο εποχιακό η τοπικό σύστημα ,ποιο θα ήταν και γιατί;
Έλα ντε. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τον τόπο αλλά μάλλον θα επέλεγα τα 60’ς και τα 70ς λόγω των αλλαγών που έφεραν τόσο σε κοινωνικοπολιτικό όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο.
– Υπάρχει κάτι ασυνήθιστο, παράξενο από τον κόσμο του θεάτρου ή της τέχνης γενικότερα που σας έχει επηρεάσει βαθιά και πως;
Ασυνήθιστο ε; Θα πω κάτι που μπορεί να φανεί τελείως αντικαλλιτεχνικό αλλά για μένα δεν είναι. Επηρεάζομαι πολύ από το NBA το οποίο και παρακολουθώ φανατικά.
– Υποθετικά, αν από όλο σας το έργο “DISORDER” έπρεπε να κρατήσετε μόνο τρεις λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;
Μητέρα. Πατέρας. Δικαιοσύνη.
– Έχετε σκεφτεί το επόμενο θέμα που θα εξερευνήσετε; Ποια είναι τα επαγγελματικά σας σχέδια;
Το επόμενο θέμα θα είναι πάλι η λειτουργία του παρακράτους αλλά πριν φτάσουμε εκεί, νομίζω πως έχει έρθει η ώρα κάποιες από τις ιστορίες να μεταφερθούν από το θέατρο στην οθόνη