Η Άποψή μας για την παράσταση “Το αμάρτημα της μητρός μου” του Γ. Βιζυηνου στο Θέατρο Εν Αθήναις

Γράφει η Στεφανία Τσουπάκη
29/02/24

Μια παράσταση για έναν είναι η μεταφορά του διηγήματος του Γεωργίου Βιζυηνού «Το Αμάρτημα της Μητρός μου», στο θέατρο Εν Αθήναις. Και είναι πραγματικά αξιοπρόσεχτο το πως ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος καταφέρνει να μας φωτίζει τόσο καλά με την δραματοποιημένη εξιστόρηση του μια παράξενη μητρική φιγούρα και τον περίγυρό της, μέσα από αλλεπάλληλες χρονικές αναδρομές και ξετυλίγοντας ένα κουβάρι γεγονότων και συναισθημάτων.

Ο Γ.Βιζυηνός έγραψε το πρώτο του αυτό διήγημα το 1883, χρησιμοποιώντας σαν πρώτη ύλη τα προσωπικά του βιώματα. Οι σπουδές του στην φιλοσοφία και την ψυχολογία τον ωθούν αλλά και τον βοηθούν ν’ ασχοληθεί με το ψυχολογικό βάθος των ηρώων του και να μην μένει στην επιφάνεια της περιγραφής εικόνων της ζωής της πατρίδας του. Έτσι, στο συγκεκριμένο έργο, ο θεατής εισπράττει τον ανθρώπινο πόνο, το βάρος της ενοχής μιας μητέρας καθώς και στάδια απ την ψυχική ωρίμανση ενός παιδιού.

Δυο είναι οι πρωταγωνιστές αυτού του έργου: Ο ώριμος πια, αφηγητής των αναμνήσεων και η τραγική φιγούρα της μητέρας του που κυριαρχεί σ ολόκληρο το αφήγημά του αλλά δεν ενσαρκώνεται στην σκηνή. Η ιστορία περιλαμβάνει φυσικά και άλλα πρόσωπα που επίσης δεν παρουσιάζονται. Ολόκληρο το βάρος λοιπόν στον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο που δούλεψε εξαιρετικά τον Γιωργή, τόσο σε επίπεδο ερμηνείας όσο και σκηνοθετικά.

Μπροστά σ ένα μικρό τραπέζι, φωτισμένος απ’τη φλόγα ενός κεριού, ο αφηγητής θα γυρίσει πίσω στην παιδική του ηλικία που σημαδεύτηκε από την αρρώστια και το θάνατο της μικρής αδελφής του, της Αννιώς. Ατμόσφαιρα απ’την αρχή λυπητερή με την μάνα να σκιαγραφείται επικεντρωμένη σε μια αγωνιώδη, αλλά και μάταιη τελικά, προσπάθεια για την ίαση της μικρής. Στην πραγματικότητα, o θάνατος της Αννιώς είναι το μέσον της ιστορίας. Ο τι ακολούθησε αποτελεί ένα μεγάλο μυστήριο. Απ’την άλλη, το κλειδί βρίσκεται στην προγενέστερη του θανάτου εποχή. Τρεις χρονικές περίοδοι ζωντανεύουν μπροστά μας.

Λόγος ανθρωποκεντρικός και ζωντανός, διατυπωμένος στην καθαρεύουσα της εποχής αλλά χωρίς να στερείται τις λαικές λέξεις και εκφράσεις του χωριού που κάνουν το αφήγημα ρεαλιστικό. Δύσκολος λόγος να απαγγελθεί κι εκεί θαύμασα τις ικανότητες του Κωνσταντίνου Γιαννακόπουλου που τον απέδωσε επί 85 λεπτά χωρίς ούτε ένα σαρδάμ η κάποια αμήχανη στιγμή.

Η ατμόσφαιρα δόθηκε επίσης εξαιρετικά με σκηνικά ευρήματα σοφά δουλεμένα ώστε να βιώσουμε σημαντικές στιγμές της διήγησης. Η φοβερή παραμονή στην εκκλησία, το αγιασμένο νερό, ο ενταφιασμός… Ήταν σαν μικρά τελετουργικά εκτελεσμένα με προσήλωση, με τη συνοδεία πάντα της υποβλητικής μουσικής του Θοδωρή Οικονόμου.

Εν κατακλείδι, είδαμε μια πολύ καλά δουλεμένη παράσταση που πέτυχε να μας συστήσει θεατρικά με δύναμη και ζωντάνια ένα σημαντικό, πρωτοπόρο έργο της νεοελληνικής λογοτεχνίας.

Περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ