Η Άποψή μας για την παράσταση “Αράφ” του Γιάννη Τσίρου σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη στο θέατρο Αποθήκη.

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
25/01/24

«Αράφ θα πει θάλασσα, Αράφ θα πει ελευθερία, Αράφ θα πει αγάπη …»

Σε ένα νησί, ένας ξενοδόχος, ένας κηπουρός και μία κτηνίατρος, στέκονται απέναντι, ενώ είναι μαζί. Στην ίδια γη. Είναι αντιμέτωποι με μία κοινωνία που υποκρίνεται και απαιτεί διαρκώς, χωρίς καμία επίγνωση της ενοχής της. Μία σύγχρονη ιστορία, με ηθικά διλήμματα, συγκρούσεις και ερωτήματα που πρέπει κάποτε να απαντηθούν. Με ανθρώπους ή σκύλους που ψάχνουν φάρους σε ακτές και μία θάλασσα ελεύθερη να τους ταξιδέψει.

Ο Λεούσης, ιδιοκτήτης ξενοδοχείου μαζί με τον κηπουρό του ξενοδοχειακού συγκροτήματος Φώτη κατά τη διάρκεια του βραδινού ψαρέματος έσωσαν έναν σκύλο από βέβαιο πνιγμό. Το ζώο φιλοξενείται στην αποθήκη του ξενοδοχείου μέχρι να αναρρώσει και να είναι σε θέση να μεταφερθεί στο καταφύγιο για αδέσποτα που υπάρχει σε απομακρυσμένο οικισμό του νησιού. Ο Λεούσης θέλει να επισπεύσει τη διαδικασία καθώς η καλοκαιρινή σαιζόν είναι προ των πυλών και πρέπει να ολοκληρωθεί η ανακαίνιση του ξενοδοχείου άμεσα. Ο Φώτης αρνείται με πάθος τη μεταφορά του ζώου στο καταφύγιο, καθώς ζει με την οικογένειά του στον οικισμό που βρίσκεται απέναντι από το καταφύγιο και οι ντόπιοι είναι αντίθετοι τόσο με την ύπαρξη του καταφύγιου όσο και με τη φροντίδα προς τα σκυλιά, που είναι άγρια, λερώνουν το νησί τους, τρομάζουν τους ίδιους και τους τουρίστες. Ο ερχομός της κτηνιάτρου, Ματίνας, για να κάνει μία ένεση στον σκύλο φέρνει στο φως πικρές αλήθειες για τους τρεις νησιώτες και όχι μόνο.

Ο Γιάννης Τσίρος γράφει ένα έργο για την ελληνική πραγματικότητα που βιώνει καθημερινά. Η πρόθεσή του δεν είναι να μας κάνει κήρυγμα, αλλά να μας δείξει τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και εμείς να επιλέξουμε ποια όψη θέλουμε να υποστηρίξουμε, ποια προοπτική ζωής επιθυμούμε για εμάς και τα παιδιά μας. Ο σκύλος Αράφ είναι το πρόσχημα για να εκφράσει φωναχτά τις σκέψεις του για το μεταναστατευτικό ζήτημα, τον συγκαλυμμένο φόβο για το άγνωστο, το ξένο, την αδιαφορία και την ανοχή του κοινωνικού συνόλου. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί έντονα ρεαλιστικό παραλληλισμό μήπως και καταφέρει να δημιουργήσει δεύτερες σκέψεις στον θεατή.

Ο Γιώργος Παλούμπης σκηνοθετεί για τρίτη φορά έργο του Γιάννη Τσίρου μετά την Αόρατη Όλγα και τα Αξύριστα Πηγούνια. Μας είναι πλέον ξεκάθαρο πως σκηνοθέτης και συγγραφέας έχουν βρει δικούς τους κώδικες επικοινωνίας και αυτό «περνάει» στον θεατή. Ο Παλούμπης στηρίζεται στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των χαρακτήρων και αφήνει την πλοκή να ξεδιπλωθεί μέσα από ανατρεπτικές σκηνές με χιούμορ διανθισμένες με φιλοσοφική εσάνς. Υπάρχει τέτοια έντονη χημεία μεταξύ των τριών ηθοποιών που μας δημιουργείται η αίσθηση πως αυτοί οι τρεις ηθοποιοί «υπήρχαν» στο μυαλό του συγγραφέα κατά τη διάρκεια συγγραφής του έργου.

Επί σκηνής οι Ράνια Σχίζα (Ματίνα), Σήφης Πολυζωίδης (Λεούσης) και Φώτης Λαζάρου (Φώτης) είναι αυθεντικοί, καθημερινοί άνθρωποι με τις καλές και τις κακές στιγμές τους, έχουν «δέσει» σαν ομάδα και καλούν τον θεατή να βιώσει μαζί τους τόσο τους φόβους τους όσο και τους προβληματισμούς τους. Και κάπου εκεί ένα γάβγισμα έρχεται να δώσει μία πνοή ελπίδας.

Η Νατάσσα Παπαστεργίου που επιμελείται σκηνικά και κοστούμια έχει κάνει το καλύτερο δυνατό για να δημιουργήσει ένα σκηνικό αντάξιο ενός αιγαιοπελαγίτικου ξενοδοχείου. Οι φωτισμοί του Βασίλη Κλωτσοτήρα ενισχύουν το «ελληνικό φως» και τις ψυχολογικές εσωτερικές συγκρούσεις των ηρώων. Και η γλυκόπικρη γεύση που μας αφήνει η παράσταση συνοδεύεται από την υπέροχη μουσική σύνθεση του Κώστα Νικολακόπουλου, σαν να μας ωθεί να παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο.

Είδαμε στο θέατρο Αποθήκη μια καλοδουλεμένη παράσταση με χιούμορ, με αναπάντητα ερωτήματα, αλλά με ελπιδοφόρα έκβαση και έντονη αίσθηση προσωπική ευθύνης. Καλή σας θέαση!

Περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ