Η Άποψή μας για την παράσταση “Ιππόκαμπος” από την Ομάδα Θεάτρου Ε.Α.Ν
Γράφει η Αφροδίτη Φλώρου
15/02/24
Τα πράγματα είναι απλά. Για μια απολαυστική παράσταση θα χρειαστείτε:
• Δύο ταλαντούχους ηθοποιούς
• Δύο ευφάνταστους σκηνοθέτες
• Έναν μουσικό με ενσυναίσθηση.
Στον Ιππόκαμπο, τα πράγματα ήταν όντως απλά, και μέσα από αυτήν την απλότητα δημιουργήθηκε όλη η μαγεία που οφείλει να εσωκλείει το θέατρο. Η λιτή σκηνοθεσία των Κώστα Κουτρούλη και Θύμιου Διαμάντη, ήταν ακριβώς αυτή που έπρεπε για να μας μεταφέρει στον κόσμο του Δημήτρη και της Βερόνικας. Αναμνήσεις που σβήνουν η μια μετά την άλλη σαν ντόμινο, δοσμένες εξαιρετικά εύστοχα μέσα από μια σειρά λαμπτήρων που έσβηναν κι αυτές κάθε φορά που το ζευγάρι απομακρυνόταν από το κοινό παρελθόν του. Οι δύο σκηνοθέτες έπλασαν έναν κόσμο ατμοσφαιρικό από φως και μουσική, κάνοντας το μικρό θέατρο του Κ4 να φαντάζει διαστημικά μεγάλο.΄
Και πράγματι δε χρειαζόταν τίποτε άλλο, καθώς οι ηθοποιοί Βερόνικα Μπακόλα και Δημήτρης Μπούρας, γέμισαν- ή μάλλον όργωσαν- τη σκηνή με την ενέργειά τους, αξιοποιώντας σώμα, φωνή, όρεξη και ψυχή στο 100 τοις 100 τους. Ο Δημήτρης Μπούρας καθηλωτικός στο αυτοσχεδιάζειν, η Βερόνικα Μπακόλα αφοπλιστικά φυσική. Ευχόμενοι να μπορούσαν να ξεχάσουν ο ένας τον άλλο, παρακολουθούν έντρομοι πια την ευχή τους να πραγματοποιείται. Μαζί με τις άσχημες στιγμές όμως, διαγράφονται και οι καλές. Έτσι μπαίνουμε σε ένα ταξίδι αναπόλησης, θυμού, θλίψης, αγωνίας, νοσταλγίας με τους δύο ηθοποιούς να ακροβατούν, σαν πάνω στο καλώδιο των λαμπτήρων, ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, την άρνηση και την αποδοχή, την τρυφερότητα και τη σκληρή απόφαση του τέλους. Αναπόφευκτα και εμείς παλαντζάρουμε ανάμεσα στο γέλιο (το αυθόρμητα πολύ γέλιο) και τη συγκίνηση (την πηγαία γλυκιά συγκίνηση).
Ο Βασίλης Ράλλης αγκάλιασε τους ήρωες και την ιστορίας τους γράφοντας την υπέροχη μουσική του. Μας εξομολογήθηκε τις μύχιες σκέψεις του Δημήτρη και της Βερόνικας – και όλων μας-. Ήταν η ραγισμένη φωνή πίσω από τον εγωισμό, ή ευχή για μαζί πίσω από την απόφαση για τέλος. Η παρουσία του επί σκηνής διακριτική και επιβλητική ταυτόχρονα ήταν μια επιταγή να νιώσουμε τώρα όσα νιώθουμε εν αγνοία μας.