Η Άποψή μας για την παράσταση “Ο χρυσός δράκος” του Roland Schimmelpfennig σε σκηνοθεσία Γιώργου Ματζιάρη στο Θέατρο Χώρος

Γράφει η Στεφανία Τσουπάκη
18/01/24

Στη μικρή κουζίνα του Χρυσού Δράκου, ενός ταιλανδο-κινεζικο-βιετναμέζικου εστιατορίου ετοιμάζεται φαγητό μέσα σε μια πυρετώδη ατμόσφαιρα. Τα τηγάνια πηγαινοέρχονται, τα μαχαίρια ανεβοκατεβαίνουν ρυθμικά, οι φωτιές δαμάζονται επιδέξια, οι παραγγελίες δεν σταματούν να φτάνουν. Ένα μικρό θορυβώδες σύμπαν με μόλις πέντε κατοίκους. Κανείς δεν έχει όνομα. Έναν απ αυτούς τον φωνάζουν «μικρό». Είναι Κινέζος κι ο μοναδικός που ίσως έχει να πει μια ιστορία. ‘Ομως πονάει πολύ για να το κάνει.

Αν ήρθατε για να γελάσετε σωστά ήρθατε. Αλλά ετοιμαστείτε και γι άλλες συναισθηματικές αναταράξεις. Μην ξεχνιόμαστε … είμαστε στην φοβερή φωλιά ενός αυθεντικού Δράκου!

Μια τραγικωμωδία με θέμα τις σύγχρονες κοινωνίες της παγκοσμιοποίησης που κρύβουν μέσα τους ένα σωρό μικροθύλακες ανθρώπινης δυστυχίας. Λαοί που στην γήινη σφαίρα απέχουν εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα, συναντιώνται πλέον στις μεγαλουπόλεις της δύσης, σε γραφεία πολυεθνικών και εμπορικούς κολοσσούς κι αυτό είναι το καλό σενάριο ή στην παρανομία, σε τρύπες όπως αυτή, παλεύοντας για το μεροκάματο κάτω από απάνθρωπες συνθήκες.

Ο πολυμεταφρασμένος Γερμανός συγγραφέας Ρόλαντ Σιμελπφένιχ πρωτοπαρουσίασε το έργο του αυτό στην Βιέννη το 2009. Ήθελε να μιλήσει για την παράνομη μετανάστευση μέσα από μια ωραία δραματουργικά δεμένη σύνθεση. Πάντα σε σύνδεση με την κουζίνα του Χρυσού Δράκου και τον ανυπόφορο πονόδοντο που ταλαιπωρεί έναν νεαρό υπάλληλο, θα δημιουργήσει κι άλλες μικροιστορίες τριγύρω, κι άλλους ήρωες, κι άλλες ανθρώπινες σχέσεις προκειμένου να μας δώσει την απαραίτητη τροφή για να σκεφτούμε τα δεινά του σημερινού κόσμου: Ανέχεια, βία, αναλγησία, εκμετάλλευση, μοναξιά, απληστία, αποξένωση.

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Ματζιάρης, για δεύτερη χρονιά φέτος, ανεβάζει στην σκηνή τέσσερα φρέσκα πρόσωπα μαζί και τον εαυτό του για να ζωντανέψουν τους 15 χαρακτήρες του έργου, που μοιράζονται το ίδιο σκηνικό παρότι οι ιστορίες διαδραματίζονται και σε γειτονικά διαμερίσματα, μια σοφίτα, ένα εμπορικό κατάστημα. Η σκηνή είναι έτσι οριοθετημένη με φωτιστικά σώματα και ένα μίνιμουμ χαρακτηριστικών αντικειμένων ώστε πολύ γρήγορα είμαστε σε θέση να παρακολουθήσουμε τους διάφορους χώρους δράσης χωρίς να μπερδευόμαστε. Στο κέντρο, σταθερό σημείο αναφοράς, δεσπόζει ο κυκλικός χώρος της κουζίνας όπου στριμωχτά εργάζονται οι μάγειροι του Χρυσού Δράκου.

Οι παραγγελίες δεν σταματούν να φτάνουν, η δουλειά μοιάζει να μη σταματά ποτέ κι ένας μικρός κινέζος φωνάζει ακατάπαυστα καθώς υποφέρει από πονόδοντο. Όμως, καθώς είναι παράνομος και ανασφάλιστος , ούτε λόγος για γιατρό. Η λύση θα δοθεί εκεί, μέσα στην κουζίνα: το δόντι θα ξεριζωθεί με το λάθος τρόπο και θα βρεθεί στο λάθος μέρος για να ξανασυναντήσει τον μικρό κινέζο σε μια άλλη διάσταση, μετά από μια σειρά απίστευτων γεγονότων.

Το έργο είναι βαθειά πολιτικό, δοσμένο όμως όχι αυστηρά νατουραλιστικά αλλά με μια μπρεχτική ματιά. Οι χαρακτήρες μιλούν για τους εαυτούς τους σε τρίτο πρόσωπο, και διηγούνται ή σχολιάζουν τη σκηνή προτού περάσουν στους μεταξύ τους διαλόγους. Κάποιες σκηνές μοιάζουν βγαλμένες από ανάγνωση θεατρικού κειμένου καθώς οι όροι «παύση» και «μικρή παύση» προφέρονται μεγαλόφωνα. Ενας αισώπειος μύθος , εκείνος του μυρμηγκιού και του τζιτζικιού διασκευάζεται τεχνηέντως για να μας εισάγει στον σκοτεινό κόσμο του trafficking . Και βέβαια, όλοι συγκινούμαστε βαθειά με το «Ταξίδι» … χωρίς να πούμε περισσότερα γιατί είναι μια πολύ δυνατή σκηνή, που αξίζει να βιωθεί εκεί για πρώτη φορά.

Από το περυσινό καστ, ο αγαπημένος Στρατής Χατζησταματίου είναι ο μόνος που παραμένει εδώ, εκφραστικότατος, με ωραίες υποκριτικές στιγμές, ιδίως όταν ενσαρκώνει το Τριζόνι που αγαπούσε το Χορό. Ο σκηνοθέτης Γιώργος Μαντζιάρης ήταν η Γυναίκα με το κόκκινο φόρεμα και η Αεροσυνοδός με την υπαρξιακά στοχαστική διάθεση. Να πούμε ότι τα φύλα των ρόλων δεν αντιστοιχούν πάντα σ εκείνα των ερμηνευτών. Η εκπληκτική Θάλεια Σταματέλου είναι υπέροχη σαν «Ο μικρός κινέζος», ρόλος που ξεχειλίζει από ευαλωτότητα και καλοσύνη κι εξίσου δυνατή σαν εκδικητικός παρατημένος σύζυγος. Η Αρετή Τίλη, έδωσε μια πειστικότατη ερμηνεία σαν άπληστο και ανάλγητο Μυρμήγκι. Ο Δημήτρης Μηλιώτης πολύ καλός σαν Barbie’s fucker και σαν μοναχικός, ονειροπόλος παππούς.
Και οι πέντε τους αξίζουν συγχαρητήρια για το καλοκουρδισμένο σύνολο κι αυτό το non stop μπες- βγες στους τριπλάσιους σε αριθμό χαρακτήρες που ερμήνευαν.

Θά’λεγα ότι μέχρι τις 6/4 πρέπει οπωσδήποτε να βρείτε μια Παρασκευή ή ένα Σάββατο για να τους θαυμάσετε στο όμορφο, αποκεντρωμένο θέατρο Χώρος, στο Βοτανικό.

Περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ