Η Άποψή μας για την παράσταση «Όταν μεγαλώσω, θα γίνω Νάνα Μούσχουρη» του Νταβίντ Λελαί-Ελό στο Θέατρο Σταθμός

Γράφει η Ντορλη Μιμίκα.
19/10/23

“Δεν είμαι ενήλικας,
ούτε μιλάω ελληνικά,
δεν φοράω γυαλιά και τουαλέτες με στρας και παγιέτες,
ούτε ξέρω να τραγουδώ.
Και το χειρότερο, είμαι αγόρι.”

Ο Μιλού, ένα αγόρι 14 χρόνων που ζει σε φτωχή επαρχιακή πόλη της Γαλλιας, αφηγείται την προσωπική του ιστορία στη σκηνή του θεάτρου Σταθμός.
Στα 8 του τρελαινόταν να μεταμφιέζεται σε πριγκίπισσα και να παριστάνει την βασίλισσα της Αιγύπτου ενώ απεχθανόταν τα παιχνίδια με την μπάλα και καθετί αγορίστικο.
Ο χλευασμός, και η κοροιδία από το κοινωνικό του περίγυρο, έκαναν τη ζωή του ανυπόφορη και πολύ δύσκολη.
Καταφύγιο η “γιαγιούκα” του, γιατί οι γιαγιάδες κάνουν το καλύτερο, αγαπάνε, πολύ. Τρέχει στην αγκαλιά της να γλυκάνει τις πληγές του, να απαλύνει το τραύμα του, να αγαπηθεί.

Η ζωή του αλλάζει όταν ένα βράδυ ακούει στην τηλεόραση την φωνή της Νάνας Μούσχουρη.
Είναι η στιγμή που μαγεύεται και ονειρεύεται.
Και τότε αποφασίζει το όνειρο:
“Θα γίνω Νάνα Μούσχουρη”.

“Ερωτεύεται” με πάθος το όνειρο του, την μυθική καλλιτέχνιδα με την διεθνή καριέρα και ακτινοβολία Νάνα Μούσχουρη. Το όνειρο του να γίνει μια μέρα Νάνα Μούσχουρη, τον κινητοποιεί έτσι ώστε να ξεπερνάει όλα τα εμπόδια και δυσκολίες και να οδηγηθεί έτσι στην δική του αλήθεια και ΄όχι σε αυτήν που του επιβάλλουν οι άλλοι. Ο Μιλού λέει κάπου…
“Εγώ δεν μεταμφιέζομαι, είμαι. Η μεταμφίεση δεν είναι παιδικό παιχνίδι, είναι η μεταμόρφωση προς την ενηλικιωση”.

Το συγκινητικό είναι ότι πρόκειται για την αληθινή ιστορία του συγγραφέα και φίλου της Νάνας Μούσχουρη, του Νταβίντ Λελαι-Ελο, μια ιστορία ύμνος για τα όνειρα, τη δράση, την μεταμόρφωση, την αυτογνωσία.

Ο ερμηνευτής Μάνος Καρατζογιάννης με τα σπουδαία εκφραστικά μέσα που διαθέτει αφηγείται αυτήν την ιστορία .
Ο ρόλος του είναι απαιτητικός και ο ίδιος είναι αεικίνητος επάνω στη σκηνή. Ταυτόχρονα χειρίζεται τον λόγο και τις αναπνοές του με θαυμαστή τεχνική και τα λόγια του φτάνουν στους θεατές μαλακά, απαλά ,φυσικά σαν αεράκι που χαιδεύει τις αισθήσεις.
Υποστηρίζει εξαιρετικά υποκριτικά, το ξετύλιγμα των συναισθημάτων του στον δρόμο του για την ενηλικίωση και την αυτογνωσία. Η σκηνική του δράση ρίχνει γέφυρες ισορροπίας και αρμονίας με τον λόγο του ο οποίος ρέει αβίαστα και τρυφερά.
Το ταλέντο και τεχνική του ερμηνευτή Μάνου Καρατζογιάννη είναι εξαιρετικά.

Η σκηνοθεσία του Ελισσαίου Βλάχου κατάφερε να ισορροπήσει την ένταση με το μέτρο, την ρυθμική-γρήγορη δράση με την ήσυχη γλύκα των συναισθημάτων που προέκυπταν στους θεατές, όπου σε άλλες συνθήκες θα ήθελαν χρόνο για να ανθίσουν… Απέφυγε οποιοδήποτε στοιχείο μελό, αντιθέτως η αισθητική του ήταν υπέροχη.

Εάν θα μπορούσα να βρω κάτι που ίσως να χρειαζόταν βελτίωση σε μια άρτια παράσταση που μου άρεσε πολύ, θα ήταν ο ήχος και τα φώτα.
Όσον αφορά τον ήχο, ίσως να χρειάζεται κάποια αναβάθμιση στα ηχητικά συστήματα του θεάτρου. Δεν ακούγαμε την καθαρή και κελαριστή φωνή της Νάνας Μούσχουρη όταν τραγουδούσε όπως θα άξιζε σε τέτοια παράσταση…

Ο φωτισμός νομίζω, ότι ήταν ή έντονος ή αρκετά αμυδρός. Όπως για παράδειγμα στην υπέροχη σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής συναντά στο δάσος, πίσω από τις κουρτίνες, τον εραστή του και βγάζει τα χέρια του έξω από τις κουρτίνες κρατώντας στο κάθε χέρι από ένα αναμμένο τσιγάρο αφηγούμενος στο κοινό την ερωτική τους συνεύρεση.  Απομαγευόταν η σύλληψη της συγκεκριμένης σκηνής γιατί το φως του προβολέα που έπεφτε πάνω στα χέρια του ηθοποιού ήταν θαμπό και επίσης όχι καλά στοχευμένο..

Την παράσταση αξίζει να την δούμε όλοι γιατί θα θαυμάσουμε το ταλέντο και την αισθητική των ανθρώπων που την συνδημιούργησαν, και θα υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας την προσωπική μας μεταμόρφωση όταν αποφασίζουμε την μαγική, κινητοποιό πίστη σε ένα όνειρο. Το όνειρο είναι απόφαση.
“Μετά από ένα θέαμα δεν είμαστε αυτό που ήμασταν πριν” Νανά Μούσχουρη👓.

Περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ