Η Άποψή μας για την παράσταση “Περιοδεύων Θίασος” στο Θέατρο ΕΛΕΡ
Γράφει η Ελένη Αντωνίου
13/01/23
«Περιοδεύων θίασος» ή πώς να εκπαιδεύσετε τον Δράκο σας να μην μιλάει.
Η βραβευμένη σκηνοθέτης και ηθοποιός Ελεάνα Γεωργούλη παρουσιάζει τον «Περιοδεύοντα Θίασο», ένα πρωτότυπο θεατρικό έργο με κυρίαρχα στοιχεία βαριετέ που συναντά το θέατρο ντοκουμέντο παρουσιάζοντας με εύληπτο και καθόλα μη (φιλ)-εθνικιστικό τρόπο τα πολιτικά αδιέξοδα που διατρέχουν την κοινωνικό-πολιτική ιδιοσυστασία του τόπου μας.
Ανεβαίνει κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21.00 και κάθε Κυριακή στις 19.00 στο Θέατρο ΕΛΕΡ υπό το πέπλο των πρωτότυπων μουσικών συνθέσεων του Θωμά Κοσμίδη (Burger Project). Στο ρόλο του Γελωτοποιού, ο Γεράσιμος Γεννατάς.
Tο ιδιότυπο, γεμάτο παράδοξα, βαριετέ καταστρώματος έχει ως σημείο εκκίνησης τη Σμύρνη του 1922. Ένας Αμερικάνος ναυλώνει το πλοίο Mimosa, μέσα στο οποίο θα μεταφερθούν δύο χιλιάδες Έλληνες και μαζί με αυτούς τρείς θεατρίνοι, καταδότες του απόδημου Ελληνισμού, του από γενιά σε γενιά φορεμένου και εις τους αιώνες των αιώνων ( ; ) αθεράπευτου εθνικού τραύματος. Οι θεατρίνοι αναλαμβάνουν δράση. Εξιστορούν μέσα από τη δική τους θραυσματική, τραυματισμένη ελληνική μνήμη τις ανίερες, τις ανόσιες και τις πέρα για πέρα αληθινές παρυφές του Εθνικού Τραύματος, της πολιτικής αναλγησίας και της όπου γης και πατρίς «αλησμόνητης» Ελλάδας, κρατώντας παράλληλα συντροφιά στο πλήθος μέχρι να φτάσει απέναντι. Οι τρείς θεατρίνοι αποτελούν το ανάλογο ενός συνόλου μεταφορών και μετωνυμιών που αντανακλά τα διολισθήματα των πολιτικών εξουσιών. Η ταχυδακτυλουργός Νινέτ, έχει μεγάλη επιδεξιότητα στις εξαφανίσεις πλήθους και στις γενοκτονίες. Ο πίθηκος Κωνσταντίνος (η εμφανής αναφορά στην «Αναφορά για μια Ακαδημία» καταδεικνύει την καταγωγική σχέση της δημιουργού με τις αισθητικές, φιλοσοφικές και καλλιτεχνικές ναυαρχίδες του Σάββα Στρούμπου, όπως επίσης διανοίγει έναν ενδιαφέροντα συγγενικό καλλιτεχνικό διάλογο ανάμεσα στους δύο δημιουργούς) φέρει το όνομα του βασιλιά και τραγουδάει άριες και τέλος ο Ακροβάτης νοσταλγεί την εταίρα μητέρα του και τον Τούρκο πατέρα του.
Τυπικά το έργο ανήκει στο είδος του βαριετέ. Εκκινώντας από τα γερμανικά καμπαρέ του Μεσοπολέμου η Γεωργούλη συνθέτει μια πολυδιάστατη δραματουργία ενσταλάζοντας στοιχεία βουλεβάρτου, θεάτρου ντοκιμαντέρ και εκπαιδευτικού δράματος. Ο σκηνικός και ο δραματικός χώρος βρίσκονται διαρκώς υπό μια αγαστή συνομιλία προκαλώντας, έτσι, στον θεατή το αίσθημα της σκηνικής ρευστότητας, με αποτέλεσμα οι χώροι και οι χρόνοι να μπερδεύονται, ο 4ος τοίχος να σπάσει και θεατές και συνεπιβάτες να γίνονται ένα στο μεγάλο ταξίδι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Η συμμετοχικότητα των θεατών τόσο σε επίπεδο πρόσληψης όσο και σε επίπεδο σκηνικής πραγμάτωσης επιτυγχάνεται χωρίς την αρωγή φτηνών συναισθηματισμών και εθνικίστικών τυμπανοκρουσιών. Παρότι, οφείλω να εκφράσω την αισθητική μου διαφωνία ως προς το σημείο, στο οποίο ο γελωτοποιός (Γεράσιμος Γεννατάς) απευθύνει ένα πολιτικό λογύδριο αναφερόμενος σε πολιτικές ατασθαλίες της τρέχουσας. Θα ήταν προτιμότερό το κομμάτι αυτό να ήταν μικρότερο σε διάρκεια και οργανικότερα ενταγμένο, στην κατά τα άλλα «κεντημένη» σκηνοθετική παρτιτούρα. Η παλλόμενη αίσθηση της ρευστότητας δεν θα μπορούσε να μην υπογραμμιστεί και από το ευφάνταστο σκηνικό του Γιώργου Τρικκαλιώτη, το οποίο ανακαλεί το περιβάλλον ενός καμαρινιού.
Η Παράσταση καταφέρνει αδιαμφισβήτητα να διατηρήσει ανοιχτό τον διάλογο μεταξύ τέχνης και ιστορίας τιθασεύοντας το πληγωμένο θυμικό μας αναφορικά με τη Μικρασιατική Καταστροφή. Το τραύμα γίνεται το κέντρο δράσης και των τριών επιδέξιων ηθοποιών, οι οποίοι καλούν τον καθένα από τους θεατές ξεχωριστά, να συνομιλήσει με την Ιστορία στη Συγχρονία και στη Διαχρονία του ενθικού μας τραύματος μετατρέποντας το προσωπικό σε πολιτικό, αποδίδοντας στο ανθρώπινο και στο θηριώδες νέες συμβολικές διαστάσεις. Και κάπως έτσι ο «Περιδεύων Θίασος» καταφέρνει να κερδίσει το στοίχημα με την ενεργοποίηση της μνήμης και την εργαλειοποίηση της σε επιπέδο προσωπικού αναστοχασμού.
Συνιστάται σε ενήλικες, επιβάλλεται σε παιδιά!
Περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ