Συνέντευξη – Λίνα Κομνηνού

Συνέντευξη στην Νατάσσα Μαχπουπ
10/01/23

– Ποιο στοιχείο του κειμένου ανταποκρίνεται στο σήμερα στην απόφαση να ανεβάσετε το «Πεθαίνω σαν χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη;
” Γράφω σ’ εσένα γιατί μαζί ποθήσαμε να είναι γόνιμα αυτά τα σπλάχνα κι αυτός ο πόθος μας ένωσε νύχτες και νύχτες και σ’ άλλες ώρες της ημέρας, όταν ξαφνικά γινόταν ένα θαύμα και ξεχνούσαμε τον τρόμο που έτρεχε στους δρόμους καθώς μες στις φλέβες μας…”
Είναι τα λόγια με τα οποία ξεκινά η τελευταία ενότητα του κειμένου, η τελευταία πράξη θα λέγαμε αν είχαμε να κάνουμε με ένα αμιγώς θεατρικό κείμενο. Υπογραμμίζοντας τις λέξεις” μαζί ” και ” ένωσε ” ανασύρεται στην επιφάνεια να υπενθυμίσουμε πως παρά τις δυσμενείς καταστάσεις που βιώνουμε υπάρχει ακόμα ο χώρος συνάντησης, σε μια συλλογική προσπάθεια όπου τη δύναμη σου τη βρίσκεις μες στη ματιά του άλλου κι άλλος στη δική σου, κι έτσι ΜΑΖΊ απέναντι στην σκληρότητα όλων αυτών των γεγονότων που βιώνουμε αντιστεκόμαστε μαχητικά με τρυφερότητα.

– Ποια είναι η σκηνοθετική προσέγγιση της Αλίκης Στενού για το έργο ” Πεθαίνω σαν χώρα”
Θυμάμαι έντονα τη συνάντηση μου με την Αλίκη και τη Δήμητρα αφού μου είχαν δώσει να διαβάσω το κείμενο. Θυμάμαι να με ρωτά που με συναντά το κείμενο ακούγοντας με με αμέριστη προσοχή, όπως και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας μέσα από ατομικές ή κ όχι συναντήσεις. Πρωταρχική της ανάγκη ήταν να μας ακούσει. Να ακούσει που μας συναντά το κείμενο. Έπειτα ακολούθησε έρευνα πάνω στη δύναμη των λέξεων, στην ανάγκη να κατανοήσουμε την ορμητικότητα του λόγου και της ταχύτητας με την οποία οι εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη φέρνοντας ως αναγκαίο εργαλείο το σώμα.

– Πώς θα χαρακτηρίζατε το έργο αισιόδοξο ή απαισιόδοξο;
Σε μία συνέντευξη του ο κύριος Δημητριάδης ερωτήθηκε αν η Ελλάδα πεθαίνει σαν χώρα. Η απάντηση του ξεκινά λέγοντας ” εύχομαι να έρθει γρήγορα ο θάνατος αυτός γιατί ούτως ή άλλως δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε..” και ολοκληρώνει με ” Υπάρχει πολλή ζωή γύρω μου, και θα νικήσει στο τέλος.” εκεί είναι που τον συναντώ κι εγώ.

– Ποιος είναι ο ρόλος σου στο έργο;
Ο ρόλος μου είναι ίδιος με των υπολοίπων αγαπημένων συναδέλφων μου όπου ως αφηγητές, ο καθένας μέσα από τη μοναδικότητα του, πατώντας πάνω σε μια κοινή γραμμή μέσα από τη ματιά της Αλίκης, γίνεται κομμάτι μιας διαδικασίας συλλογικής ως προς την αφήγηση της.

– Τι θεωρείς άδικο στην πραγματικότητα που βιώνουμε;
Οποιαδήποτε μορφή επικριτικότητας έξω από εμάς μη έχοντας γυρίσει πρώτα το δάχτυλο προς εμάς. Ο χώρος που δεν ανοίγεται πια ανάμεσα στους ανθρώπους για να προσπαθήσουν να δουν, να ακούσουν, να κατανοήσουν απέναντι, μπροστά, δίπλα τους. Η έλλειψη ατομικής ευθύνης. Πως μπορείς να ζητάς από κάποιον να είναι ειλικρινής όταν εσύ δεν είσαι;

– Τι είναι επιβίωση για σένα;
Επιβίωση
Ο συνεχής αγώνας να παραμένεις αισιόδοξος και πιστός στις δημιουργικές δυνάμεις του ανθρώπου.

– Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Σκέφτεσαι να καταπιαστείς κάποια στιγμή με την σκηνοθεσία;
Ξεκινάμε πρόβες έχοντας στα χέρια μας ένα εξαιρετικό κείμενο όπου λέγεται ” ΜΑΚΡΟΚΟΣΜΟΣ” της αγαπημένης Αλεξάνδρας Τσομπου σε σκηνοθεσία, της επίσης αγαπημένης Περσεφόνη Παντοπούλου με τους αγαπημένους Δήμητρα Κολοκυθά και Γιώργο Λιάκο. Με τα παιδιά έχουμε ξαναβρεθεί κάτω από την ίδια στέγη κατά τη διάρκεια των θεατρικών σπουδών στη σχολή” ΑΡΧΉ” της Νέλλης Καρρά. Έχουμε αναπτύξει κοινούς κώδικες, κοινό λεξιλόγιο, κοινό τρόπο δουλειάς πράγμα που με κάνει να αδημονώ για το ξεκίνημα μας!

Το έργο θα ανέβει το μήνα Απρίλιο Στο θέατρο 104 και θα παίζεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη.

Photo by Thenia Ignatiadou