Η Άποψή μας για την παράσταση “Rayman ούρλιαξε” στο Θέατρο Σφενδόνη

Γράφει η Στεφανία Τσουπάκη
18/04/24

Ο Rayman. Ένας θεωρητικός φυσικός επιστήμονας. Διχασμένος στη σκέψη αν θα παραλάβει ένα σημαντικό βραβείο που του απονέμεται για το έργο του ή αν θα πρέπει να το αρνηθεί. Νιώθει σπουδαίος για τα επιτεύγματά του και ταυτόχρονα μικρός μπροστά στο άπειρο των πραγμάτων που δεν έχει ανακαλύψει ακόμα. Μοναχικός Rayman, με μόνη συντροφιά μια ορχιδέα που έσωσε και τον ενώνει πραγματικά με την ομορφιά της φύσης και τη ροή της ζωής. Θα σμίξουμε μαζί του σε μια κομβική στιγμή που μετεωρίζεται ανάμεσα στο ματαιόδοξο του υλικού κόσμου και στο αχαρτογράφητο απέραντο σύμπαν που νιώθει ότι τον καλεί να το ανακαλύψει.

Το όνομα του, – Rayman σημαίνει άνθρωπος αχτίδα- δείχνει αυτή την απρόκλητη και απροσδιόριστη διείσδυση του θείου στο ανθρώπινο πνεύμα κάθε φορά που η Έμπνευση έρχεται να ενώσει τον άνθρωπο με το Θεό. Τόπος κοινός η έννοια «έμπνευση» για τους καλλιτέχνες, τους επιστήμονες, για όσους ερευνούν, αναρωτιούνται και δημιουργούν.
Ο Rayman πότε από το ύψος της διάνοιάς του και πότε μέσα από μια γήινη ταπεινότητα θα μας αφηγηθεί την ιστορία του που εμπεριέχει μεγαλείο, μοναξιά, συντριβή.

Ο Οδηγός (του), μετά από μια τυχαία συνάντηση, θα είναι αυτός που θα μοιραστεί την υπέρβασή του και θ ακούσει το αγωνιώδες ουρλιαχτό του όταν, καθώς φαίνεται, το άγνωστο θα τον κερδίσει και θα τον υποδεχτεί. Ο Οδηγός θα διηγηθεί την εμπειρία του με τον Rayman σε μια επόμενη Συνοδηγό κι εκείνη με τη σειρά της θ αποκαλύψει τις δικές της παράξενες εμπειρίες κι επιγνώσεις ζωής.

Ο Γιάννης Μαυριτσάκης γράφει για το θέατρο ξανά, μιλώντας φυσικά για τον Άνθρωπο και τον υλικό του κόσμο αλλά και το ανεξιχνίαστο μεγάλο Σύμπαν που τον περιβάλλει δίνοντας τροφή στις μεταφυσικές του αναζητήσεις.

Ο Περικλής Μουστάκης κρατά τον θεατή σε μια συνεχή επαγρύπνηση με τη σκηνοθετική ματιά του, καθώς παντρεύει το γνώριμο με το άγνωστο μέσα από μια ιδιαίτερη σκηνική δράση και τους μονολόγους τριών προσώπων που κάνουν λόγο για το ανθρώπινο εγώ, την άγνοια, το φόβο, την ταπεινότητα, την ανάγκη για ομορφιά, για χαρά ζωής, για νόημα της ύπαρξης, για αναγέννηση.

Ο Χάρης Φραγκούλης ερμηνεύει τον απαιτητικό ρόλο του Rayman με υποδειγματική πειθαρχία, έχοντας τον απόλυτο έλεγχο και στο σώμα και στο λόγο, με τις υπέροχα τονισμένες λέξεις του να διεισδύουν μέσα σου και να σε κατακτούν. Άψογο και καθηλωτικό θα τον χαρακτήριζα αυτόν τον λόγο που δεν έχασε ούτε μια στιγμή το ρυθμό και την ομορφιά του εκφράζοντας ακόμα και τα πιο σημαντικά με μια σοφή αδιόρατη αφέλεια.

Το ίδιο και ο Οδηγός (Κώστας Νικούλι) και η Συνοδηγός (Φραγκίσκη Μουστάκη) μας έβαλαν στους δικούς τους κόσμους με περίσσεια υποκριτική επάρκεια και σωματικό θέατρο που εντυπωσιάζει.

Η σοπράνο Λητώ Μεσσήνη, υπέροχη, μας υποδέχτηκε λυρικά αλλά και μας αποχαιρέτησε μεγαλοπρεπής με την άρια από το Μεσσία του Χαίντελ που- μετά από 125 λεπτά ψυχικών εναλλαγών- ήρθε να επιδράσει κατευναστικά στις σκέψεις μας. Ωραία η συμβολή της και στην διάρκεια του έργου.

Ένα ενδιαφέρον έργο σ ένα ιδιαίτερο ανέβασμα που μέχρι το τέλος ανατρέπει τις βεβαιότητες μας και μας επιφυλάσσει έναν ξαφνικό κι αναπάντεχο αποχαιρετισμό, όπως εκείνος του Rayman στον Οδηγό και (για λίγο όπως κι εμείς) συνοδοιπόρο του. Όπως και νάχει, να είστε θερμοί στο χειροκρότημά σας!

Περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ