Ηλίας Βογιατζηδάκης: “Η τέχνη καθρεφτίζει την κοινωνία, αφυπνίζει, είναι μια επαναστατική πράξη.”

Συνέντευξη στον Περικλή Μπίκο
05/04/24

Ο Άλμπερτ, ο νεαρός υπάλληλος ενός γραφείου ευρεσιτεχνιών, παλεύει με τον χρόνο. Αν τον κατανοήσει θα γίνει αυτό που πάντα ονειρευόταν: ο πιο διάσημος φυσικός στην ιστορία. Εξαντλημένος και φλεγόμενος από ιδέες, βλέπει ασταμάτητα όνειρα. Ονειρεύεται κόσμους, σε κάθε έναν από τους οποίους ο χρόνος λειτουργεί διαφορετικά. Όσο η μάταιη μάχη συνεχίζεται, τα όνειρα σφίγγουν γύρω του σαν κλοιός, φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο Ηλίας Βογιατζηδάκης μας συστήνει τον εαυτό του αλλά και τον Άλμπερτ, τον χαρακτήρα που υποδύεται στην παράσταση ΜΟΜΕΝΤ της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου.

– Ηλία, πες μας 2 λόγια για σένα για να σε γνωρίσουμε καλύτερα.
Σπούδασα Κοινωνική Ανθρωπολογία και Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και Θέατρο στην Ανώτερη Δραματική Σχολή «Αρχή». Επίσης ολοκλήρωσα το Πρόγραμμα Επιμόρφωσης “Θεωρία & Βιωματική Εκπαίδευση στη Δυναμική της Ομάδας” με τον καθηγητή Κοινωνικής Ψυχολογίας Κλήμη Ναυρίδη και πιο πρόσφατα το Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα “Θέατρο, Εκπαίδευση & Κοινωνία” στο Εθνικό Θέατρο. Εργάζομαι ως ηθοποιός από το 2011 και έχω συνεργαστεί σε παραστάσεις στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, το Εθνικό Θέατρο, το Φεστιβάλ Αθηνών, το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, το Θέατρο Χώρα, το Θέατρο Επί Κολωνώ, το Θέατρο Φούρνος, το Μπάγκειον, το Βios, το Baumstrasse, τελευταία στο Θέατρο Ελέρ και πολλά άλλα. Ως σκηνοθέτης έχω συνεργαστεί με το Θέατρο Χώρα, τη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, το Bios και το Baumstrasse. Έχω συμμετάσχει σε ταινίες μικρού μήκους και πρόσφατα έπαιξα στην τηλεόραση στη σειρά Όρκος ΙΙ της ΕΡΤ. Έχω συνεργαστεί αρκετές φορές με το Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου και τη Σοφία Βγενοπούλου σκηνοθετώντας και παράγοντας έργα για εφήβους. Έχω συνεργαστεί και με άλλους φορείς και Πανεπιστήμια οργανώνοντας θεατρικά προγράμματα αλλά και θεραπευτικά προγράμματα μέσω της Τέχνης που προωθούσαν την κοινωνική και πολιτισμική ευαίσθητων και ευάλωτων ομάδων. Για το μέλλον ονειρεύομαι όμορφες συνεργασίες, ωραίους ανθρώπους, ιδανικές συνθήκες εργασίας. Κατά τα άλλα μου αρέσουν οι ταινίες του Αλμοδόβαρ, η ελληνική πεζογραφία , αγαπάω πολύ τα ζώα, δεν τα πάω πολύ καλά με τη φύση, μου αρέσει ένα βγαίνω στο κέντρο, μου αρέσουν τα κεφτεδάκια με πατάτες, πίνω πολλούς καφέδες, μου αρέσει ο ήλιος και η θάλασσα, αντιπαθώ τον Χειμώνα γιατί πέφτει κάθετα η ψυχολογία μου και η ενέργεια μου, μεγάλωσα στη Ρόδο λόγω της δουλειάς του μπαμπά μου αν και οι δικοί μου δεν είναι από κει, έχω δύο μεγαλύτερες αδερφές, μου αρέσει να είμαι αισιόδοξος από άποψη, θεωρώ υπέρτατο αγαθό την ελευθερία, μου αρέσει πολύ να περπατάω στην πόλη μόνος μου, φοβάμαι την μοναξιά, είμαι ιχθύς…

– Πώς προέκυψε το θέατρο και η υποκριτική στη ζωή σου;
Πρώτη επαφή με το θέατρο είχα όταν ήμουν στο Δημοτικό και με τη θεατρική ομάδα του σχολείου ανεβάσαμε τον «Μορμόλη» του Ράινερ Χάχφελντ. Το συναίσθημα ήταν μαγικό. Ένιωθα για πρώτη φορά πως βρίσκομαι σε έναν χώρο πολύ οικείο που μου αφήνει ένα χώρο επικοινωνίας και προσωπικής έκφρασης. Ένας υπέροχος κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου και ήξερα πως το θέατρο ήρθε για να μείνει στη ζωή μου. Αφού τέλειωσα το σχολείο και πέρασα στο Πανεπιστήμιο, θέλησα να ασχοληθώ επαγγελματικά με το Θέατρο κι έτσι ξεκίνησα στο Studio Baumstrasse τα πρώτα μου μαθήματα δίπλα σε πολύ εμπνευστικούς ανθρώπους και στη συνέχεια πήγα στη Δραματική Σχολή.

– Θυμάσαι τον πρώτο σου ρόλο και τα συναισθήματα σου όταν ανέβηκες για πρώτη φορά στη σκηνή;
Επαγγελματικά η πρώτη μου συμμετοχή ήταν σε μία καλοκαιρινή παραγωγή, την Ηλέκτρα του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Μάρθας Φριντζήλα. Λίγους μήνες αργότερα ενώ βρισκόμασταν ακόμη στη Σχολή, ανεβάσαμε σε παραγωγή του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου την «Καλή οικογένεια» του Γιόακιμ Πίρινεν στο Θέατρο Χώρα, που εκεί έκανα τον Γιάνε τον γιό της οικογένειας. Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία γιατί ήταν κάτι που είχαμε αγαπήσει πολύ, ήταν το πρώτο έργο με ρόλο, κι επίσης με τα παιδιά ήμασταν φίλοι και συμμαθητές οπότε ήταν όλα πολύ καινούργια και πολύ αγνά.

– Συμμετέχεις στην παράσταση MOMENT της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου. Θα μας μιλήσεις λίγο για το έργο αλλά και για τον δικό σου ρόλο;
Είναι ένα έργο για το χρόνο. Για το πώς τον αντιλαμβανόμαστε, το αν και πόσο μπορούμε να τον μετρήσουμε, να τον καταλάβουμε, να τον προλάβουμε. Μιλάει για όλες τις εκφάνσεις του βιωμένου χρόνου. Υποδύομαι τον Άλμπερτ, έναν νεαρό υπάλληλο γραφείου ευρεσιτεχνιών που φλέγεται συνεχώς από σκέψεις για το πώς μπορεί να πιάσει και να κατανοήσει τον χρόνο. Εξαντλημένος όπως είναι στην προσπάθεια του αυτή ονειρεύεται συνεχώς και τελικά μάλλον αφήνει τον χρόνο του να περνάει χωρίς να τον ζει. Απομονώνεται, προσπαθεί παίρνοντας τα στοιχεία που του δίνουν τα όνειρα του να λύσει την εξίσωση με τον χρόνο και πρακτικά αδιαφορεί για αυτό που συμβαίνει γύρω του, την κανονική ζωή δηλαδή.

– Πόσο κοντά στη δική σου προσωπικότητα είναι ο χαρακτήρας που υποδύεσαι;
Σε ένα επίπεδο νιώθω αρκετά κοντά. Σίγουρα έχουμε κοινά την αφηρημάδα, την ονειροπόληση και τη μοναχικότητα που συχνά φέρνουν αυτές οι ποιότητες. Κολλάω και παθιάζομαι πολύ κι εγώ με οτιδήποτε με αφορά και με συγκινεί. Σίγουρα παρ’ όλα αυτά δε νιώθω ότι είμαι η διάνοια που ήταν ο Άλμπερτ. Από φυσική και μαθηματικά δεν καταλαβαίνω και πολλά. Η σκηνοθέτης θυμάμαι κάποια στιγμή στις αρχές μου είχε πει να μην έχω την αγωνία να προσπαθήσω να μοιάσω σε κάτι στον Άλμπερτ, διότι αυτό συμβαίνει από μόνο του.

– Ποιες δυσκολίες συνάντησες στο να προσεγγίσεις τον ρόλο σου;
Στο να καταλάβω πως γίνεται να παίρνει το μυαλό σου φωτιά από τις σκέψεις , σκέψεις που άλλοι άνθρωποι αποκλείεται να κάνουν. Τον ρυθμό που μπορεί να έχει όλο αυτό. Η κατάσταση μανίας που του συμβαίνει πολλές φορές κι ο αυτιστικός τρόπος με τον οποίο συνυπάρχει με τους άλλους.

– Πώς προέκυψε η πρόταση από την Ειρήνη Αναγνωστοπούλου και πώς είναι η συνεργασία σας;
Η Ειρήνη Αναγνωστοπούλου με γνώρισε στην παράσταση Σονέτο του Θανάση Ακοκκαλίδη που έπαιζα τους προηγούμενους μήνες και ήταν παρούσα και στην ακρόαση -ως φίλη και συνεργάτης της ομάδας ΕΑΝ- που είχε προηγηθεί το καλοκαίρι, οπότε φαντάζομαι πως τότε ίσως είχε αρχίσει να με σκέφτεται. Μου έκανε την πρόταση κάποια στιγμή τον Οκτώβριο και δέχτηκα μετά χαράς. Η συνεργασία μας ήταν άψογη, η Ειρήνη ακούει πολύ τους ηθοποιούς, είναι πολύ γενναιόδωρη, μας προσέχει πολύ και μας άφησε ελεύθερους να προτείνουμε και να αυτοσχεδιάσουμε.

– Τι είναι ο χρόνος για σένα και ποια η σχέση σου μαζί του;
Μια αιώνια πάλη όπως φαντάζομαι και για τους περισσότερους ανθρώπους στην εποχή που ζούμε. Συνεχώς τρέχω να τον προλάβω, τις περισσότερες φορές δε μου φτάνει και πριν προλάβω να τον δω, έχει ήδη περάσει. Άλλες πάλι φορές τον αφήνω κι εγώ να περνάει χωρίς να τον βιώνω πραγματικά ή ίσως έτσι όπως τον ονειρεύομαι. Μέσα σε όλο αυτό το χάος του χρόνου τελικά κρατάω τις στιγμές που είναι πολύτιμες.

– Αν έσβηναν όλα όσα έχεις κάνει, τι θα άλλαζες αν γυρνούσε ο χρόνος από την αρχή;
Δεν ξέρω αν θα άλλαζα κάτι, οποιαδήποτε αλλαγή θα σήμαινε ότι όλα μπορεί να είχαν πάρει έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο. Όλες μας οι στιγμές είναι καθοριστικές για το πώς τελικά διαμορφωνόμαστε και είμαστε και επειδή ξέρω πως ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω επιλέγω απλά να ονειρεύομαι ένα ομορφότερο μέλλον.

– Πιστεύεις στη δύναμη της τέχνης ως μέσω αφύπνισης;
Σίγουρα. Η τέχνη καθρεφτίζει την κοινωνία, αφυπνίζει, είναι μια επαναστατική πράξη.

– Τι έχεις να συμβουλέψεις όσους ξεκινούν σήμερα να κάνουν θέατρο;
Να έχουν υπομονή, γερό στομάχι, όρεξη για σκληρή δουλειά, να καλλιεργήσουν πνευματικές , σωματικές και ψυχικές δεξιότητες και σίγουρα να λατρεύουν αυτό που κάνουν.