Συνέντευξη – Γιάννης Αξιώτης

Συνέντευξη στον Περικλή Μπίκο
12/03/24

– Πώς µπήκε η δραµατική τέχνη στη ζωή σου;
Η αφορµή ήταν το τµήµα Θεατρικών Σπουδών στο Καποδιστριακό, όπου σπούδαζα. Από πιο µικρός συµµετείχα στις παρουσιάσεις ή στις µικρές παραστάσεις που κάναµε στο σχολείο. Βέβαια τότε δεν περίµενα πως θα ακολουθήσω το δρόµο της υποκριτικής. Αφού πέρασα στο ΕΚΠΑ έβλεπα όλο και περισσότερες παραστάσεις, διάβαζα πολλά θεατρικά κείµενα και τα ανέλυα πολλές φορές. Το µόνο που έλειπε ήταν να παίζω κιόλας. Οπότε δεν ήθελε και πολύ να µου µπει η ιδέα του να παίζω κι εγώ.

– Τι είναι για σένα η υποκριτική;
Αυτό είναι κάτι που δεν το έχω σκεφτεί κι εγώ ο ίδιος. Ή τουλάχιστον έχω ξεχάσει πως το έχω σκεφτεί. Οπότε ας πω την πρώτη µου σκέψη. Είναι ένα έξυπνο και δύσκολο παιχνίδι, που πολλές φορές χάνεσαι µέσα σε αυτό και σ΄αρέσει ο κόσµος του. Μπορεί να γίνει εθιστικό αν απολαµβάνεις το καλό του αποτέλεσµα. Είναι ένα ζωντανό και δηµιουργικό παιχνίδι που κάθε φορά µπορείς να το αλλάζεις σχήµα, αλλά παράλληλα να παραµένει το ίδιο. Πολλές φορές σκέφτοµαι πως ο κόσµος που δεν το έχει δοκιµάσει, δεν ξέρει να ζει. Αλλά µετά θυµάµαι πως στην πραγµατικότητα όλοι είµαστε ηθοποιοί και πώς σαν παιδιά όλοι έχουµε υπάρξει µικροί ηθοποιοί έστω και µια φορά.

– Πώς αντιµετωπίζει ένας νέος ηθοποιός τις δυσκολίες του επαγγέλµατος;
Δύσκολα! Εδώ γελάω πολύ να ξέρεις. Και δεν είναι από χαρά φυσικά! Μόνο υποθέσεις µπορώ να κάνω για το πώς αντιµετωπίζουν οι υπόλοιποι νέοι ηθοποιοί και συνοδοιπόροι µου τις δυσκολίες του επαγγέλµατος. Ναι, όντως το ξέραµε ότι είναι δύσκολος χώρος και µας είχαν προειδοποιήσει γι’ αυτό. Αλλά άλλο να στο λένε κι άλλο να το ζεις. Κι αναγνωρίζω πως δεν είναι ο µόνος δύσκολος χώρος. Ωστόσο, άλλοι το παλεύουν. Πηγαίνουν σε ακροάσεις, δουλεύουν, προσπαθούν. Αλλά όλοι ξέρουµε τι σηµαίνει ανεργία, απόρριψη από δουλειές που θα θέλαµε να συµµετάσχουµε, να πουλάµε σε ακροάσεις τον εαυτό µας και τις ικανότητές του, να ερχόµαστε αντιµέτωποι µε τον ανταγωνισµό που επικρατεί. Πολλές φορές για να βρούµε δουλειά στο χώρο υποµένουµε ένα κακό σκηνοθέτη ή κακούς συνεργάτες ή κακές απολαβές. Τα ξέρουµε αυτά και είτε τα υποµένουµε είτε τα φοβόµαστε. Ο καθένας ξέρει τα όρια και τις δυνατότητές του. Και προσπαθούµε να τα βγάλουµε πέρα.

– Πιστεύεις στη δύναµη της τέχνης ως αφύπνιση;
Φυσικά. Η τέχνη δεν είναι µόνο για εµάς που προσπαθούµε να την κάνουµε ή να την απολαύσουµε ή να την ανακαλύψουµε και να µπούµε στον κόσµο της. Η τέχνη είναι σχολείο για το άτοµο. Πιστεύω πως είναι το µέσον για να έρθεις σε επαφή µε το θείο, µε το άπιαστο, το µακρινό. Να ελπίζεις πως θα τα καταφέρεις και θα συνεχίζεις να ζεις σε έναν κόσµο εξέλιξης και συνεχούς αµφισβήτησης. Γι’ αυτό κι η τέχνη δεν µπορεί ποτέ να πεθάνει. Αλλάζει µορφές και µέσα, αλλά στην πραγµατικότητα αλλάζει – αφυπνίζει όπως είπες κι εσύ – τον κόσµο και ο κόσµος την αλλάζει κι αυτός. Βλέπεις, η τέχνη κι ο άνθρωπος (η ψυχή) είναι αλληλένδετα.

– Σε συναντάµε στην παράσταση “Μην έρθεις νύχτα” του Γιώργου Λαµπίρη σε σκηνοθεσία Ιωάννας Φρουδαράκη. Θες να µας πεις 2 λόγια για την παράσταση και τον δικό σου ρόλο;
Είναι µία εξαιρετική προσπάθεια και δουλειά από όλους µας. Του Γιώργου που έγραψε το κείµενο, της Ιωάννας που το σκηνοθέτησε και των υπόλοιπων µελών που συµµετέχουµε σε αυτό. Είναι ένα δύσκολο εγχείρηµα τη σήµερον ηµέρα να ανεβάσεις ένα καινούριο έργο, στο οποίο συµµετέχουν άνθρωποι που κανείς σχεδόν δεν τους ξέρει. Και αξίζει να ανεβαίνουν τόσο σύγχρονα και φρέσκα έργα σαν αυτό του Γιώργου. Η σκηνοθεσία της Ιωάννας έχει µείνει πιστή στο κείµενο και προσπαθεί να το αναδείξει µε τον καλύτερο δυνατό τρόπο και φυσικά πιστεύω και την εξέλιξη αυτών των δυο νέων καλλιτεχνών. Η παράσταση αναδεικνύει την έξοδο από το σκοτάδι στο φως. Νέοι άνθρωποι που παλεύουν µε την αποµόνωση, το τραύµα, τη δυστυχία, τη βία και τελικά µε περηφάνια κερδίζουν µαζί. Είναι µια παράσταση µε αίσιο τέλος και παρόλο το σκοτάδι της θέλει να µας υποδείξει ένα δρόµο ελπίδας. Ο δικός µου ρόλος είναι ο καλύτερος! Εδώ πάλι γελάω!!! Όπως γελάω πολύ έτσι κι αλλιώς στην παράσταση ως ρόλος και ως Γιάννης. Εγώ υποδύοµαι τη Σκιά, ένα υπαρκτό και ταυτόχρονα µη υπαρκτό πλάσµα. Ένα ον να το πω; αν όντως υπάρχει, που ίσως και να προέρχεται από τον κόσµο της κατάθλιψης. Απολαµβάνει να βασανίζει τους ήρωες και να περιπλέκει τις ζωές τους. Ωστόσο, παρόλο του πόσο κακός είναι ο τρόπος του, ό,τι προκαλεί συµβαίνει για να πιστέψουν οι ήρωες πως έχουν φωνή και πως µπορούν να αλλάξουν τον κόσµο. Η Σκιά είναι σαν να υπάρχει για το καλό των άλλων εν τέλη. Σαν ένας πιο σκοτεινός άγγελος, που είναι πάντα δίπλα µας.

– Πώς προέκυψε η πρόταση για αυτή την συνεργασία;
Τον ρόλο της Σκιάς τον είχε αναλάβει άλλος ηθοποιός, ο οποίος τελικά αποχώρισε από την οµάδα. Για καλή µου τύχη ο ηθοποιός αυτός, που είναι και καλός µου φίλος, τους πρότεινε εµένα. Κάπως έτσι έµπλεξα κι εγώ στην οµάδα των παιδιών!!

– Πως λειτούργησε για σένα το lockdown που περάσαµε τον καιρό της πανδηµίας;
Μπορώ να πω πως πέρασα καλά την περίοδο εκείνη. Χρειαζόµουν κι ένα διάλειµµα από τη δραµατική σχολή κιόλας, που µπορώ να πω πως µε κούραζε αρκετά. Διάβαζα πολύ, έπαιζα περισσότερο πιάνο, έκανα τροµερές εκκαθαρίσεις στο σπίτι µου, φρόντιζα τα φυτά µου, χόρευα συνέχεια στα σπίτια των φίλων µου και περνούσα πολλές ώρες µαζί τους, πήρα ακόµη και κιλά που χρειαζόµουν. Όµως, το σκληρό και το δύσκολο ήταν και είναι το µετά από την καραντίνα. Αυτό που δεν περίµενα πως θα έρθει. Πίστευα πως θα ξαναπιάσω τη ζωή από εκεί που την είχα αφήσει, αλλά τελικά έκανα λάθος. Ήρθε µια νέα ζωή µε λιγότερους φίλους, µικρές εξόδους και πιο σπάνιες. Ήρθε η συνήθεια του να κάθοµαι πολύ στο σπίτι και να µην κάνω πολλές φορές και τίποτα. Το στενάχωρο είναι πως δεν πρόλαβα να χαιρετήσω τη ζωή µου πριν την καραντίνα. Παρόλα αυτά ελπίζω πάντα στο καλύτερο. Και ελπίζω η δική µου “Σκιά” να µου δείχνει έναν πιο φωτεινό δρόµο.

– Θεωρείς ότι η κοινωνία µας οδηγείται σε ένα δυστοπικό µέλλον ή ότι υπάρχει κάπου µία ελπίδα για να αλλάξουν κάποια πράγµατα;
Πιστεύω ότι είναι εύλογο να έχουµε αυτές τις απορίες. Το βρίσκω ακόµα και φυσικό να κοιτάµε το µέλλον µε δυσπιστία. Άλλωστε το ίδιο πράγµα αναρωτιούνταν και οι προηγούµενοι από µας, αυτοί που έζησαν πολέµους και φτώχεια. Φανταστείτε οι άνθρωποι που ζουν τώρα πολέµους και δυστοπίες τι µπορούν να πιστεύουν. Εγώ θεωρώ τον εαυτό µου τυχερό σε πολλά πράγµατα γι’ αυτό και ναι, πιστεύω πάντα στο καλύτερο. Οι άνθρωποι θα συνεχίζουµε να ανοίγουµε πληγές και να κάνουµε λάθη. Αλλά είµαι αισιόδοξος πως µπορούµε να τα βγάλουµε πέρα σε δυσκολίες που δεν πιστεύαµε πως θα µπορούσαµε κιόλας να έρθουµε αντιµέτωποι µε αυτές. Όλοι έχουµε τη δύναµη µέσα µας. Αρκεί να βρίσκουµε το κουµπί να την ενεργοποιούµε όταν τη χρειαζόµαστε.

– Πιστεύεις ότι η πολιτική µπορεί να αλλάξει τη ζωή των ανθρώπων και αν όχι τι πρέπει να γίνει;
Πιστεύω πως ΕΜΕΙΣ είµαστε η πολιτική του καιρού µας. Εποµένως, ΕΜΕΙΣ µπορούµε να αλλάξουµε τα πράγµατα προς το καλύτερο. Αρκεί ΕΜΕΙΣ να το συνειδητοποιήσουµε κιόλας. Πρέπει να ξυπνήσουµε από το λήθαργο που τόσα χρόνια µας έχουν ρίξει. Πολλά µας κάνουν δυστυχισµένους λόγω κακών πολιτικών ιδεών, στάσεων και επιλογών. Είναι καιρός να πιστέψουµε στη δύναµή µας και µε ανοιχτό µυαλό να διεκδικήσουµε αυτά που µας αξίζουν. Ακόµα και σε εµένα µοιάζει να µην ακούγονται οι φωνές µας όταν βγαίνουµε στους δρόµους. Αλλά πιστεύω πως µπορούµε να φωνάζουµε πιο δυνατά και πιο δυνατά. Πιστεύω πως µπορούµε να χτίσουµε µια χώρα πιο δυνατή αν είµαστε ενωµένοι, παρόλο που γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι αυτό διαχρονικά για την Ελλάδα.

– Ποιος είναι ο στόχος της παράστασής σας;
Στόχος ίσως είναι να µας ακούσουν κάποιοι. Να βρούµε ανθρώπους να τους πούµε πως ξέρουµε πως είναι να ζεις στη δυστοπία. Έχουµε όλοι µας σχεδόν ζήσει τη µοναξιά, τον έρωτα, τη βία, τον εγκλεισµό, την αγάπη, το µαζί, την ανάγκη για βοήθεια. Δεν είµαστε µόνοι και πιστεύουµε στο καλύτερο. Ελπίζουµε. Ίσως κι εµείς οι ίδιοι συµµετέχουµε σε αυτό για τον ίδιο λόγο. Άλλωστε είµαστε µια δεµένη οµάδα, που ξέρει να συνεργάζεται και αυτό θέλουµε να βγάζουµε και προς τα έξω.

– Αν έπρεπε να διαλέξεις ένα πράγµα που θα σε κρατούσε ζωντανό και δηµιουργικό, αυτό θα ήταν;
Θα µπορούσα να πω η υποκριτική. Ωστόσο, επειδή ασχολούµαι και µε τη µουσική, θα διαλέξω αυτήν. Το πιάνο πραγµατικά είναι κάτι το οποίο µε γεµίζει παρόλο που δεν το ακολούθησα επαγγελµατικά. Θεωρούσα πάντα πως ήταν και πιο δύσκολο άλλωστε. Η µουσική παραµένει η αγαπηµένη µου τέχνη και είναι πάντα παρούσα στο να µε κάνει δηµιουργικό ακόµα και στο θέατρο. Εξάλλου πάντα µε θυµάµαι να την απολαµβάνω. Ξέρω να την απολαµβάνω κάθε στιγµή είτε µε το να χορεύω είτε µε το να τραγουδάω είτε µε το να γράφω στίχους είτε µε το να παίζω πιάνο.

– Ποιές είναι οι µικρές πολυτέλειες που προσφέρεις στον εαυτό σου;
Πολύ όµορφη ερώτηση αυτή. Μου αρέσει να µου προσφέρω µουσική, ένα καλό βιβλίο, να φροντίζω τα φυτά µου και το σπίτι µου, να µαγειρεύω, φίλους, ένα όµορφο ραντεβού, να βγω έξω για χορό, ωραία ρούχα… Αυτά και άλλα πολλά!

– Ένα σου όνειρο;
Πλέον το όνειρό µου είναι να αποκτήσω µια υγιή και µεγάλη οικογένεια µε τον τέλειο άντρα πλάι µου.