Συνέντευξη – Μαίρη Ραζή

Συνέντευξη στον Περικλή Μπίκο
27/02/24

Η Μαίρη Ραζή γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και είναι απόφοιτος της Γαλλικής Φιλολογίας και της Δραματικής Σχολής Αθηνών του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Οδού Ερμού (1984), της εταιρείας Θεάτρου Πρόβα (1990) και της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης «Η Πρόβα» (2001), στην οποία διδάσκει ως καθηγήτρια υποκριτικής. ‘Εχει γράψει πολλά χιλιόμετρα στο θεατρικό σανίδι αλλά και στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Με αφορμή την παράσταση “Σκοτσέζικο ντους” της Χρύσας Σπηλιώτη που ανεβάζει στο Θέατρο Πρόβα μιλήσαμε μαζί της για την γοητεία του να είσαι ηθοποιός, την Χρύσα Σπηλιώτη και την απώλειά της, αλλά και για όσα θυμάται απο την δεκαετία του 90 και του 00 που μεσουρανούσε σε μερικές πολύ σημαντικές σειρές.

– Κα.Ραζή, πως αποφασίσατε να ανεβάσετε το έργο “Σκοτσέζικο ντους” της Χρύσας Σπηλιώτη αλλά και τι συναισθήματα νιώσατε όταν δουλεύατε το κείμενο της αδικοχαμένης συναδέλφου σας;
Επιλέξαμε να ανεβάσουμε το Σκοτσέζικο Ντους προς τιμήν της αδικοχαμένης Χρύσας Σπηλιώτη που κάηκε στις φωτιές στο Μάτι. Το έργο παρουσιάστηκε το 2000 και από τότε δεν ξαναπαίχτηκε. Αποφασίσαμε λοιπόν να ανεβάσουμε το συγκεκριμένο έργο για να το θυμηθούμε εμείς οι παλιότεροι και να το μάθουν τα νέα παιδιά. Η Χρύσα Σπηλιώτη έπαιζε σε αυτή την παράσταση και οπωσδήποτε τα συναισθήματα που ένιωθα κατά τη διάρκεια των προβών ήταν ανάμεικτα. Aπό τη μία πλευρά ήμουνα χαρούμενη που θα το παρουσιάζαμε στο Ελληνικό κοινό μετά από 24 χρόνια και από την άλλη ένοιωθα στενάχωρα που δεν είναι μαζί μας για να το χαρεί. Ελπίζω από ψηλά να μας βλέπει και να μας ευλογεί και να χαίρεται και εκείνη.

– Είναι η κωμωδία το πιο δύσκολο είδος θεάτρου και τι κώδικες απαιτεί στο ανέβασμα της για να μην ευτελιστεί;
Η κωμωδία είναι πολύ δύσκολο είδος και θέλει μέτρο, συνέπεια και ιδιαίτερη σχέση με το κοινό που πολλές φορές με το γέλιο του μας παρασύρει σε υπερβολές. Στο θέατρο ό,τι κι αν παίζουμε είτε κωμωδία είτε δράμα εισπράττουμε άμεσα τα συναισθήματα του κοινού, αλλά ου δίνει ιδιαίτερη ευφορία όταν παίζω, όταν κάνω πρόβες, μου αρέσει πάρα πολύ να “παίζω” είτε είναι θέατρο ,είτε είναι τηλεόραση είτε είναι κινηματογράφος αρκεί να παίζω κάποιον ρόλο.

– Τι ήταν εκείνο που σας γοήτευσε στον κόσμο της υποκριτικής τόσο ώστε να την κάνετε επάγγελμα;
Δεν ξέρω ακριβώς. Ήτανε μέσα μου, στην ύπαρξη μου, δεν το έψαξα ποτέ. Από πολύ μικρή έπαιζα θέατρο τραγούδαγα, κάποιος άλλος σκηνοθέτης του θεάτρου .Αλλά εγώ σπούδαζα για να γίνω καθηγήτρια Γαλλικών. Πάντα μου άρεσε πάρα πολύ να βγάζω φωτογραφίες, έβλεπα κάθε μέρα και από μία ταινία και κάποια στιγμή αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στο θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν και αυτή η παρέα τον φίλων μου με προετοίμασε και πήγα και έδωσα εξετάσεις χωρίς να ξέρω ποιος ήταν ο Κουν, ποιος ήταν ο Λαζάνης, γιατί μόλις είχα έρθει από την Κωνσταντινούπολη. Στη σχολή εκείνη τη χρονιά έδωσαν 150 παιδιά και πήρανε μόνον δύο. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η μαγεία που είχε το θέατρο μου άρεσε που έπαιζα μέσα σε εισαγωγικά, σαν να ήμουν μικρό παιδί και παίζω κάποιο παιχνίδι, αυτό ακριβώς συνεχίζω να κάνω και τώρα. Δεν με ενδιαφέρουν τα λεφτά. Μ ενδιαφέρει να περνάω καλά να παίζω και να επικοινωνώ με το κοινό. Βέβαια από το θέατρο πήρα σύνταξη δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να κάνω στη ζωή μου.

– Έχετε νιώσει το άγχος της ηλικίας;
Όχι δεν έχω νοιώσει κανένα άγχος γιατί συμπεριφέρομαι και έχω όλες τις δραστηριότητες που είχα όταν ήμουνα 20 χρονών. Δεν καταλαβαίνω την ηλικία μου και έτσι δεν έχω κανένα άγχος.

– Προσωπικά σας γνώρισα την δεκαετία του 90 μέσα από την τηλεόραση και ιδιαίτερα από τις επιτυχημένες σας συνεργασίες με τον Γιώργο Κωνσταντίνου. Τι θυμάστε από εκείνη την εποχή; Σας λείπει σήμερα η τηλεόραση;
Μόνο ευχάριστα θυμάμαι από εκείνη την εποχή. Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Γιώργο Κωνσταντίνου που μου εμπιστεύτηκε στις αρχές της καριέρας μου πολύ σημαντικούς τηλεοπτικούς ρόλους. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου μου άνοιξε το δρόμο για την τηλεόραση, έπαιξα σε σημαντικές σειρές όπως «Η αλεπού και ο μπούφος», «Τα επτά κακά της μοίρας μου» και «Οι τέσσερις ήταν υπέροχες». Μετά έπαιξα σε πάρα πολλές τηλεοπτικές σειρές όπως «Η ώρα η καλή», «Μπαμπά μην τρέχεις» και τα δύο τελευταία χρόνια στο «Καφέ της Χαράς» του Χάρη Ρώμα. Ο Χάρης για μένα είναι ένα μεγάλο δώρο που μου έφερε η ζωή τον εκτιμώ αφάνταστα. Ναι μου λείπει η τηλεόραση γιατί οι σειρές οι φετινές είναι όλες τις δραματικές. Οι κωμωδίες λείπουν και επειδή οι παράγωγοι και σκηνοθέτες και σεναριογράφοι με έχουνε ταυτίσει με την κωμωδία δεν είχα καμία πρόταση από κανέναν. Αυτό με στενοχωρεί ιδιαιτέρως γιατί αγαπώ την τηλεόραση και την έχω υπηρετήσει με πολύ μεγάλη συνέπεια.

– Κάνοντας ένα φλας μπακ, στην μέχρι τώρα πορεία σας στην τηλεόραση και το θέατρο, ποιές στιγμές θα θέλατε να κρατήσετε για πάντα στην μνήμα σας;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου την πρώτη εμφάνιση μου στο θέατρο. Έπαιζα στο Αρχαίο θέατρο της Σικυώνας την Παμφίλη στους Επιτρέποντες του Μένανδρου και στα χέρια μου κρατούσα ένα μωρό που ήταν μία κούκλα. Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι μούδιασαν τα χέρια μου έως τον αγκώνα μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις συνεργασίες που είχα με όλους τους μεγάλους έλληνες κωμικούς. Κάθε ένας για μένα ήταν μια μοναδική μονάδα, ήταν σχολή υποκριτικής. Σταθμός υπήρξε και το πέρασμα μου από την επιθεώρηση. Πρόλαβα τις μεγάλες παραγωγές στο Ακροπόλ, στο θέατρο Μπουρνέλη, στο θέατρο Άλσους. Υπήρχε ορχήστρα με μεγάλους μαέστρους, τραγουδάγαμε ζωντανά όχι playback. Αυτές οι στιγμές δεν ξεχνιούνται. Θυμάμαι τις διθυραμβικές κρIτικές που έπαιρνα και πόσο πολύ χαιρόμουν. Ήμουν νέα ηθοποιός και είχα αγωνία για την κάθε ερμηνεία μου. Δεν ξεχνώ τους σπουδαίους νεοέλληνες συγγραφείς που μου εμπιστεύτηκαν μεγάλους ρόλους. Φυσικά σταθμός υπήρξε το 1984 όπου με το Σωτήρη Τσόγκα και τον Τάσο Δήμα ιδρύσαμε το θέατρο Πρόβα στην οδό Ερμού. Αυτή ήταν η πιο σημαντική περίοδος της ζωής μου γιατί γνωρίστηκα με τον Σωτήρη και παντρευτήκαμε. Αλλά η χειρότερη μέρα ήταν το 1999 που με τους σεισμούς το θέατρο κρίθηκε ακατάλληλο για λειτουργία. Δεν μπορώ να ξεχάσω, έκλαιγα με αναφιλητά και έλεγα ότι καταστράφηκα. Ο άνθρωπος είναι θηρίο έχει μεγάλη δύναμη, αλλά δεν το ξέρει. Έτσι λοιπόν μέσα σε μία τραγική στιγμή μου δεν ξέρω πώς βρήκα τη δύναμη και το 2000 νοίκιασα το νεοκλασικό διατηρητέο της οδού Ηπείρου 39 όπου στέγασα τη δραματική σχολή Πρόβα και το θέατρο Πρόβα

– Υπάρχει ένας άνθρωπος που σας επηρέασε καθοριστικά στη ζωή σας;
Όχι δεν υπάρχει. Μόνο ο εαυτός μου.

– Πείτε μας μερικά πράγματα που μάθατε από την έως τώρα διαδρομή σας.
Επιμονή, υπομονή, πειθαρχία, αγάπη να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να βοηθάω, να είμαι ενεργός πολίτης, αυτοσεβασμό, αλληλοσεβασμό. Αυτά έμαθα.

– Τι θυσίες κάνατε σε αυτή τη διαδρομή;
Ό,τι έκανα το έκανα γιατί το ήθελα, γιατί το αγαπούσα, το επέλεξα, με εξέφραζε. Δεν έχω κάνει θυσίες, δεν στερήθηκα τίποτα με τις επιλογές μου.

– Κίνημα metoo, απεργιακές κινητοποιήσεις των ηθοποιών για ένα καλύτερο εργασιακό αύριο, καταλήψεις Σχολών και Θεάτρων. Άλλαξε τελικά κατι;
Οι αλλαγές δεν γίνονται μέσα στο σπίτι καθισμένοι πάνω σε έναν καναπέ. Οι αλλαγές γίνονται με αγώνες, καταλήψεις, με ενεργούς πολίτες, με ανθρώπους που θέλουνε να διαμορφωθεί μία καλύτερη κοινωνία, ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας και για την καθημερινότητά μας. Κάθε κινητοποίηση βοηθάει στην αλλαγή Ο άνθρωπος πρέπει να διεκδικεί τα δικαιώματα του. Έχουμε και υποχρεώσεις αλλά και δικαιώματα. Πιστεύω ότι και το metoo άλλαξε κάποιες απρεπής και αγενείς συμπεριφορές εναντίον των εργαζομένων.

– Τι εύχεστε για τη νέα χρονιά στον κόσμο αλλά και σε εσάς προσωπικά;
Εύχομαι ειρήνη και μόνον ειρήνη να σταματήσουν οι πόλεμοι να μην υπάρχει ανεργία, πείνα, φτώχεια. Να μην υπάρχουν άστεγοι. Θα ήθελα να έχουμε όλοι την υγεία μας και οτιδήποτε μας κάνει ευτυχισμένους .Εύχομαι να δοθεί μεγαλύτερη σημασία στον πολιτισμό, στις τέχνες που ενώνουν τους λαούς. Μακριά από βαρβαρότητα.