Συνέντευξη – Νεφέλη Τζεβελέκη

Συνέντευξη στον Περικλή Μπίκο
28/03/24

Ο δάσκαλος θέλει να σηκώσει τον Τονίνο για μάθημα, αλλά ο Τονίνο φοβάται μήπως κάνει λάθος. Το μικρό αγόρι εύχεται να γίνει αόρατο και η επιθυμία του πραγματοποιείται! Τώρα όμως που κανείς δεν τον βλέπει, πώς μπορεί να γελάει και να παίζει ποδόσφαιρο μαζί με τους φίλους του και να χαίρεται τις αγκαλιές της μητέρας του; Ώσπου συναντά έναν ηλικιωμένο κύριο, και τότε θα καταλάβει τι σημαίνει να μη σε βλέπει κανείς και να είσαι μόνος.

Αυτή είναι η ιστορία του “Αόρατου Τονίνο” που ανεβαίνει στο Από Μηχανής Θέατρο σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά. Η Νεφέλη Τζεβελέκη υποδύεται την Γουσκάρντα, ένα κορίτσι στη πρώτη δημοτικού που δεν συμπαθεί πολύ τα μαθήματα του σχολείου εκτός από τη Γυμναστική και τα αθλήματα που λατρεύει. Με αφορμή αυτή την παράσταση μας μίλησε για τον εαυτό της, για την παράσταση και γενικότερα για το παιδικό θέατρο

– Νεφέλη, είσαι μια νέα ηθοποιός και σε πολύ μικρή ηλικία. Θες να μας συστηθείς;
Γεια σας! Είμαι η Νεφέλη και φέτος έκλεισα τα 21. Αποφοίτησα πέρυσι από τη Δραματική Σχολή «Πράξη 7» και εκτός από το θέατρο αγαπώ ιδιαίτερα πολύ τα ταξίδια και ιδιαίτερα όσα είναι κοντά στη φύση!

– Ήταν παιδικό σου όνειρο να γίνεις ηθοποιός;
Ναι! Από τότε που μπορώ να με θυμηθώ, έκανα παραστάσεις στο σπίτι στους γονείς μου, ημουν πρώτη σε όλες τις γιορτές στο σχολείο, έπειτα μπήκα σε διάφορες ομάδες ερασιτεχνικές και όταν τελείωσα το Λύκειο, η δραματική σχολή ήταν αναπόφευκτη. Και εννοείται πως βοηθούσε πάρα πολύ ότι οι γονείς μου όλα αυτά τα χρόνια είχαν καταλάβει πόσο το θέλω και όχι μόνο το στήριξαν αλλά με «έσπρωξαν» προς αυτή τη κατεύθυνση.

– Με ποια κριτήρια επιλέγεις μια παράσταση; Μία συνεργασία;
Είναι πολύ σημαντικό το κείμενο από τη βάση του να ταιριάζει με τη δική μου αισθητική και να εμπεριέχει θέματα και ιστορίες που θα ήθελα εγώ να ακούσω ή να μεταφέρω πάνω σε μια σκηνή. Να μην προσβάλλει και να αντιμετωπίζει με ενσυναίσθηση και με ουσιαστικό βάθος όσα θέματα ανοίγει. Φυσικά είναι πολύ σημαντικός παράγοντα και οι συντελεστές αλλά και ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η ομάδα.

– Πως προέκυψε η συνεργασία με τον Δημήτρη Μυλωνά;
Η συνάντησή μας ήταν τυχαία μέσω της ακρόασης που έγινε για τη παράσταση! Είναι πολύ ελπιδοφόρο ένας σκηνοθέτης να επιλέγει νέους ηθοποιούς για να στελεχώσει το μεγαλύτερο ποσοστό των παραστάσεων του.

– Τι τον ξεχωρίζει ως σκηνοθέτη;
Τον ξεχωρίζει σίγουρα η επιμονή του για τις λεπτομέρειες της παράστασης. Μέσω του παιδικού θεάτρου ανέδειξε και μια πιο παιδική πλευρά που ταιριάζει πολύ σε αυτό το είδος. Ακούει πολύ τους ηθοποιούς του, τον ενδιαφέρει η γνώμη τους και πολλές φορές έχει εντάξει τις ιδέες μας στο έργο.

– Φέτος σε συναντήσαμε σε δύο παραστάσεις στο Από Μηχανής Θέατρο. Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που συνάντησες στις παραστάσεις αυτές;
Αν και δεν είναι πρόκληση με την βαριά έννοια, η αλήθεια είναι ότι δεν είχα συνειδητοποιήσει πως τα παιδιά είναι τόσο αυθόρμητα που θα σχολιάσουν κάτι την ώρα της παράστασης, τόσο αστείο που θα πρέπει πραγματικά να κρατηθούμε όλοι μαζί για να μην γελάσουμε. Συμβαίνει πολύ συχνά και συνήθως είναι πράγματα πέρα από κάθε φαντασία. Όμως αυτή είναι στο τέλος, η πραγματική απόλαυση και ανταμοιβή.

– Όσον αφορά τον Αόρατο Τονίνο, τι ήταν αυτό που σε εντυπωσίασε ώστε να συμμετέχεις σε αυτόν;
Η πρωτότυπη ιστορία στο βιβλίο είναι αρκετά λιτή. Έτσι τα παιδιά μπορούν να καταλάβουν με το δικό τους προσωπικό τρόπο την περιπέτεια του Τονίνο και τους λόγους που τον οδηγούν σε αυτή. Σε σχέση με τη δραματουργία που έγινε μετέπειτα είναι πολύ ενδιαφέρον πως επικεντρώνεται στη σχέση του φόβου και της μοναξιάς. Είναι και τα δύο θέματα που βασανίζουν και θα βασανίζουν τους ανθρώπους γιατί είναι βαθιά προσωπικά και επικοινωνούν με τις βαθύτερες σκέψεις και ανασφάλειες του καθενός.

– Θες να μας πεις δύο λόγια για την παράσταση και για τον ρόλο σου;
Είμαι η Γουσκάρντα! Είναι ένα κορίτσι στη πρώτη δημοτικού που δεν συμπαθεί πολύ τα μαθήματα του σχολείου εκτός από τη Γυμναστική και τα αθλήματα που λατρεύει. Με τους φίλους της είναι όλοι μια ομάδα και αγαπιούνται πολύ. Γι αυτό και όταν ο Τονινο τους βλέπει να παίζουν χωρίς εκείνον αποφασίζει ότι θέλει να ξαναγίνει ορατός.

– Ποια στοιχεία της ηρωίδας σου είναι αυτά που σου αρέσουν και ενδεχομένως θα ήθελες να έχεις κι εσύ;
Θα ήθελα πολύ να ξαναγυρίσω στην ηλικία που έχουμε ακόμη κατοχυρωμένη την την αφιλτράριστη σκέψη των παιδιών, τον αυθορμητισμό και έναν πιο απλό τρόπο σκέψης για τα πράγματα!

– Τι είναι αυτό που θα ήθελες να κρατάνε τα παιδιά φεύγοντας από την παράσταση;
Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή όπου ήδη από τα πρώτα σχολικά χρόνια ο φόβος για το λάθος εγγράφεται βαθιά στη προσωπικότητά μας. Θα ήθελα η παράσταση να είναι μία εμπειρία που ασυνείδητα θα τα βάλει σε μία διαδικασία να επεξεργαστούν αυτόν τον φόβο και γιατί όχι να τον ξεπεράσουν. Να καταλάβουν την αξία των φίλων, των αληθινών ανθρώπινων σχέσεων και την ομορφιά του να έχεις γύρω σου ανθρώπους που όσα λάθη κι αν κάνεις, θα σε επιλέξουν ξανά και ξανά.

– Κρίνοντας το ανήλικο κοινό πως θα το χαρακτήριζες;
Σίγουρα αφιλτράριστο, ανιδιοτελές και έτοιμο να εκφράσει αγάπη. Πολλές φορές ερχόμαστε αντιμέτωποι με παιδιά που τρέχουν για μια αγκαλιά ή θα μας κάνουν ένα πραγματικά όμορφο και βαθύ κομπλιμέντο. Αυτή η απλόχερη αγάπη, δυστυχώς, με πιάνει απροετοίμαστη και μου δημιουργεί μια περίεργη αμηχανία γιατί στον «κόσμο των ενηλίκων» έχουμε μάθει, χωρίς να το θέλουμε μερικές φορές, να καλύπτουμε, να μαζεύουμε ή ακόμη και να ντρεπόμαστε για την ελεύθερη την έκφραση των συναισθημάτων μας.

– Ποια είναι η γνώμη σου για τις παιδικές παραστάσεις που ανεβαίνουν τα τελευταία χρόνια;
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω παρακολουθήσει τις παιδικές παραστάσεις τα τελευταία χρόνια. Φέτος, μέσα από την εμπειρία αυτή συνειδητοποιώ πόσο κοινό είναι οι παραστάσεις να γίνονται διδακτικές, αντιμετωπίζοντας τα παιδιά σα να είναι άνθρωποι χωρίς δική τους σκέψη. Επίσης η θεματολογία του παιδικού θεάτρου είναι ένα βασικό πρόβλημα. Είναι σημαντικό να εντάσσουμε στις παιδικές παραστάσεις κοινωνικά θέματα όπως είναι ο ρατσισμός, η βία ή ο σεξισμός και να μην εθελοτυφλούμε πως αυτά δεν τα αφορούν ή δεν πρέπει να τα αντιμετωπίσουν. Ας μην ξεχνάμε πως το θέατρο είναι μέσω πολιτισμού και διαπαιδαγώγησης.

– Ως καλλιτέχνης, πως οραματίζεσαι το μέλλον του θεάτρου, αλλά και το δικό σου σε αυτό;
Θα ήθελα ένα θέατρο απαγκιστρωμένο από στερεότυπα. Να μη φοβόμαστε να εκφράσουμε τις σκέψεις μας για το τώρα. Να φέρουμε νέες ιδέες και νέους τρόπους αφήγησης. Όμως για να πραγματοποιηθεί αυτό, χρειάζεται να αλλάξει δραστικά ο τρόπος που η πολιτεία αντιμετωπίζει τους καλλιτέχνες. Μισθολογικά και εκπαιδευτικά υπάρχουν πάρα πολλά κενά που πρέπει να καλυφθούν με πολύ πρόσφατο παράδειγμα την εξίσωση του πτυχίου μας με απολυτήριο λυκείου.