Η Άποψή μας για την παράσταση «Ο δρόμος περνά από μέσα» στο Θέατρο Μικρό Χορν
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης στο έργο του «Ο δρόμος περνά από μέσα» αγγίζει τον ευαίσθητο προσωπικό χώρο του κάθε ανθρώπου, την οικία. Οι τοίχοι και τα έπιπλα είναι εμποτισμένα με όνειρα, ελπίδες, προσδοκίες, απογοητεύσεις, αποτελούν μία εύθραυστη καθημερινότητα για τον κύριο Ποριώτη, μία καθημερινότητα ασπίδα ενός χαμένου κόσμου, ενός κόσμου που κινείται μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.
Το έργο γραμμένο το 1990, πρωτοπαρουσιάστηκε από το Πειραματικό Θέατρο της Πόλης-Μαριέτα Ριάλδη, σε σκηνοθεσία του ίδιου του Καμπανέλλη με πρωταγωνιστές τους Νίκο Βανδώρο, Δημήτρη Μαυρόπουλο, Μαρία Σοντάκη, Φίλιππο Σοφιανό. Ο συγγραφέας στράφηκε σε θέματα σύγχρονά του, όπως είναι οι εργολάβοι οικοδομών, οι οποίοι στο βωμό του κέρδους γκρεμίζουν ότι τους στέκεται εμπόδιο, εκποιούν όνειρα και ιδανικά με την ακόρεστη δίψα τους για το χρήμα. Καλύπτει σχεδόν όλα τα θέματα που απασχολούν και τους ανθρώπους του σήμερα• αναφέρεται σε νεκρές ιδέες και οπισθοδρομικούς θεσμούς, το χάσμα των γενεών, την αλλοτρίωση, την ετερότητα, την ενοχή που ελλοχεύει σε σχέσεις του παρελθόντος• πραγματεύεται τον έρωτα, την μοναξιά.
Ο μονόλογος του κυρίου Ποριώτη, στο τέλος της πρώτης σκηνής της πρώτης πράξης είναι καταλυτικός. Ξεριζώθηκε μία λεύκα, η οποία για να μεταφερθεί χρειάστηκε «ένα φορτηγό μακρύ σαν βαγόνι τραίνου …» και χιλιάδες αποδημητικά πουλιά έμειναν χωρίς στέγη, «… ήρθαν σε κατάσταση απόγνωσης … πέφτανε πάνω στα τζάμια των φωτισμένων παραθύρων για να ζητήσουν βοήθεια … αλλά πως να τα βοηθήσεις, … περάσαμε μία τραγική νύχτα … άλλα πήραν το δρόμο της προσφυγιάς, άλλα δεν το άντεξαν … Μετρήθηκαν επί τόπου επτακόσια νεκρά πουλιά, περίπου χίλια στην οδό Θήρας και Σταυροπούλου, τετρακόσια τόσα πέρα …». Πόσοι άνθρωποι χάθηκαν σε κάποια άλλα βαγόνια, πόσοι άλλοι αναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς και συνεχίζουν να χάνονται στην προσπάθειά τους για ένα καλύτερο αύριο. Ο κύριος Ποριώτης προσπαθεί να σώσει το τελευταία σανίδα σωτηρίας για εκείνον, το σπίτι, το οποίο είναι «ζωντανό» έχει μνήμη, υπάρχουν σκιές των όσων έμειναν σε αυτό και περιφέρονται στα δωμάτιά του για να μην αισθάνεται μοναξιά. Τα πουλιά, όμως, έμειναν χωρίς στέγη, έχασαν για πάντα τη λεύκα, το δέντρο της ζωής τους.
Ο Χρήστος Σουγάρης, ο σκηνοθέτης των πρόσφατων επιτυχιών «Αίας»και «Hotel Marina», καταφέρνει για μία ακόμη φορά, να «διαβάσει» τη σκέψη και τη θέση του συγγραφέα. Συνεργάζεται με τον Στέργιο Πάσχο στην μελέτη και τη διασκευή του κειμένου. Πετυχαίνουν να «φωτίσουν» τον μεγάλο πρωταγωνιστή, το «σπίτι». Αφήνει τους ηθοποιούς του να δώσουν το προσωπικό τους στίγμα στις ερμηνείες των ρόλων τους, αλλά πετυχαίνει να χαθεί και ο θεατής στην αναπόληση ενός χαμένου κήπου ονείρων και ελπίδων.
Οι Αλέξανδρος Βάρθης (Ανδρέας Ποριώτης), Πάρις Θωμόπουλος (κος Αντωνάκος) και Κωνσταντίνα Κλαψινού(Λίτσα, σύζυγος κου Αντωνάκου) στέκονται επάξια δίπλα στους Πέρη Μιχαηλίδη (Φάνης Ποριώτης) και Ρούλα Πατεράκη (Γλυκερία) οι οποίοι αποδίδουν τους θεατρικούς τους χαρακτήρες με συνέπεια στη μακροχρόνια πορεία τους στο θεατρικό σανίδι. Η νέα γενιά έχει αντιληφθεί την αξία του παλιού νεοκλασικού, αλλά, επιδιώκει να ωφεληθεί από αυτό, χωρίς ίχνος ντροπής, ευαισθησίας. Συμμετέχουν εν αγνοία τους στην αρχή και στη συνέχεια ηθελημένα σε μία «ύβρη» που θα οδηγήσει στο χαμό της αξιοπρέπειας τους, του έρωτα. Να σημειώσουμε πως η άρθρωση τους ήταν πολύ καλή και μας επέτρεψε να μην χάσουμε ούτε μία συλλαβή από το κείμενο. Έχουν όλοι τους δουλέψει μέσα τους το ρόλο τους και καταφέρνουν να φέρουν τον εσωτερικό τους κόσμο σε επαφή με το κοινό. Κέρδισαν το στοίχημα της επικοινωνίας με τον θεατή και ευχόμαστε και η μελλοντική τους πορεία να στεφθεί με νέες επιτυχίες. Οι Μιχαηλίδης και Πατεράκη δεν χρειάζονται συστάσεις. Έχουν την εμπειρία να δείξουν την απαιτούμενη σοβαρότητα των χαρακτήρων, να σταθούν με την εμπειρία τους αρωγοί στην προσπάθεια να αποκαλυφθεί το ζητούμενο του έργου. Ένα μάθημα ζωής για την ηθική κατάπτωση, την απώλεια ιστορικής μνήμης, την υποταγή άνευ όρων σε κάθε είδους ξεπούλημα είτε είναι συναισθήματα είτε είναι αντικείμενα. Ώσπου να έρθει το τέλος, το σπίτι να ησυχάσει, «… και η σιωπή θα επιστρέψει ικανοποιημένη στη θέση της», αφήνοντας πίσω της τραυματισμένες ψυχές και καρδιές, ίσως και θανάσιμα.
Το «σπίτι» που κάποτε ήταν μεγάλο, έτοιμο να σου προσφέρει προστασία, τώρα έχει μικρύνει• οι ιδιοκτήτες του, οι επισκέπτες του, όλοι διεκδικούν κάτι από αυτό σε τέτοιο βαθμό που έχει μικρύνει και είναι απροστάτευτο.
Τα κοστούμια της Χριστίνας Κωστέα είναι απλά, καθημερινά, υπακούν στις απαιτήσεις του έργου και στην ιδιοσυγκρασία του σκηνοθέτη, βάζουν και αυτά το δικό τους πετραδάκι για μία αξιόλογη παράσταση.
Το φανταστικό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου είναι πραγματικά άξιο χειροκροτημάτων. Στήνει επί σκηνής το εσωτερικό ενός παλιού νεοκλασικού που «μιλά» στον θεατή. Στέκεται εκεί και μας περιμένει, έτοιμο να μας υποδεχθεί, να μας κεράσει γλυκό του κουταλιού, να μας αφήσει να χαλαρώσουμε, να δειπνήσουμε και να μας νανουρίσει. Φαίνεται σα να θέλει να μας πάρει από το χέρι και να μας ταξιδέψει σε άλλες εποχές, σε εποχές που η αξιοπρέπεια, το ήθος, ο έρωτας σήμαιναν κάτι.
Ο Γιάννης Δρακουλαράκος υπογράφει τον σχεδιασμό των φώτων λαμβάνοντας υπόψη τις «μνήμες» του σπιτιού. Φωτογραφίζει αναμνήσεις, ενδόμυχες σκέψεις και ενδυναμώνει το αίσθημα της νοσταλγίας για μια χαμένη αθωότητα που δεν θα ξαναεπιστρέψει.
Η μουσική του Στέφανου Κορκολή απογειώνει την ατμόσφαιρα, σέβεται το κείμενο, κρατά χαμηλούς τους τόνους μέχρι το τέλος που εκεί αφήνει να ξεδιπλωθεί το ταλέντο του. Οι αγγλόφωνοι στίχοι, καθώς τα φώτα χαμηλώνουν, εμπεριέχουν τη δύναμη της σιωπής και την αποδοχή της ματαιότητας.
Επιλέγοντας να δείτε την παράσταση «Ο δρόμος περνά από μέσα»στο Μικρό Χορν, να γνωρίζετε πως κάτι δικό σας υπάρχει σε αυτό το «σπίτι» και ίσως, να είστε τυχεροί είτε να το θυμηθείτε είτε να το ξαναβρείτε. Καλή σας θέαση!
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: https://quinta-theater.gr/o-dromos-perna-apo-mesa-toy-iakovoy-kampanelli-sto-theatro-mikro-chorn/
Της Κατερίνας Δημητρακοπούλου, 06/03/20
Πολιτιστικός συντάκτης