Η Άποψή μας για την παράσταση “Όνειρα γλυκά” στο Θέατρο Τόπος Αλλού
Γράφει η Στεφανία Τσουπάκη
26/04/24
Όνειρα Γλυκά. Μια παράσταση διαμάντι στο Τόπος Αλλού. Μια ιστορία της διπλανής πόρτας με οικογενειακά μυστικά κι απωθημένα που ξέρουμε πόσο βαραίνουν τις ζωές των ανθρώπων. Και δυσκολεύουν τις σχέσεις τους. Από ένα νέο θεατρικό συγγραφέα αυτή τη φορά, τον Μιχάλη Μαλανδράκη.
Μια τριμελής οικογένεια είναι οι ήρωες της ιστορίας. Μητέρα και δυο γιοί. Ο πατέρας έχει ‘φύγει’ σχετικά πρόσφατα με τρόπο απότομο και τραυματικό. ¨Ολοι αγωνίζονται για την επόμενη μέρα. Η μητέρα ολιγομίλητη και δεσποτική. Δουλεύει καθημερινά στην οικογενειακή επιχείρηση που περνάει κρίση. Το ίδιο κι ο μεγαλύτερος γιός, ο Μάρκος που έχει πάρει τη σκυτάλη και τις γνώσεις απ’τον πατέρα. Ο μικρότερος γιος, ο Λευτέρης, που σπούδασε τη ζαχαροπλαστική κάνει όνειρα. Το μαγαζί στο Αιγάλεω δεν τον χωρά, θέλει ν ανοίξει τα φτερά του. Αλλά δεν βρίσκει ανταπόκριση. Νομίζει πως η συνήθεια κι ο φόβος για το καινούργιο είναι που δεν τους αφήνουν να ομονοήσουν. ¨Όμως υπάρχουν κι άλλοι λόγοι, πιο προσωπικοί, κι έρχεται η ώρα να τους μάθει και μετά ν’αποφασίσει.
O Mάξιμος Μουμούρης, μετά από μια επιτυχημένη πρωταγωνιστική εμφάνιση στο Τόπος Αλλού τον χειμώνα που μας πέρασε, κάθεται στην θέση του σκηνοθέτη κι επιμελείται μιας παράστασης που γοητεύει και με το θέμα αλλά και με το ζωηρό ρυθμό της μέχρι την τελική σκηνή. Η αίσθηση μιας βραδυφλεγούς βόμβας που περιμένουμε να σκάσει δεν μας αφήνει ούτε στιγμή και, στο μεταξύ, απολαμβάνουμε ένα μαστόρικο χτίσιμο χαρακτήρων κι ερμηνείες επιπέδου εμπνευσμένες από την ελληνική πραγματικότητα.
Το σκηνικό της Μίκας Πανάγου, ένα εργαστήριο ζαχαροπλαστείου μας θυμίζει διαρκώς τον άρρηκτο συνδετικό κρίκο αυτών των ανθρώπων (οικογενειακή επιχείρηση) με εξαίρεση τις μικρές σκηνές του Λευτέρη στο ριάλιτυ όπου μ’έναν προβολέα πάνω του αποκλειστικά τον βλέπουμε στον πάγκο να δίνει τον μοναχικό αγώνα του για την καταξίωση. Δυνατές σκηνές πραγματικά που μας φέρνουν αυτόματα στο νου όσα χαρακτηρίζουν τους παίκτες μαγειρικών ριάλιτυ: στοχοπροσήλωση, υπερπροσπάθεια, πείσμα, στιγμές πανικού, στιγμές υπεροχής. Όλα για το όνειρο.
Η τριάδα των ηρώων ήταν πραγματικά εξαιρετική. Ο πιο γήινος Μάρκος, εκτός από την ευθύνη του ζαχαροπλαστείου έχει επωμιστεί και τη διαχείριση άλλων καταστάσεων που τον συνθλίβουν ψυχολογικά. Αυτό που αποζητά είναι η ηρεμία και η επιστροφή στην κανονικότητα. Είναι ένας ευαίσθητος και προστατευτικός γιός που δεν ζητά πολλά για τον εαυτό του κι όμως, όλοι κάτι περιμένουν από εκείνον. Υπάρχουν στιγμές μέσα στο έργο που η εξαιρετική ερμηνεία του Νίκου Μπουκουβάλα μου φύτεψε μια αγωνία για την τύχη αυτού του μοναχικού και λίγο μοιρολάτρη καουμπόι. Γιατί τα πραγματικά του «θέλω» είναι δυστυχώς κρυμμένα κάτω από ένα μεγάλο χρέος και πολλές μικρές καθημερινές υποχρεώσεις.
Στον αντίποδα ο μικρότερος αδελφός, Λευτέρης. Που κάνει σχέδια, που αγαπά την πιο εξελιγμένη εκδοχή της δουλειάς τους, που ξέρει να επιλέγει σκεύη, πρώτες ύλες, συνταγές. Που έχει μια γυναικεία παρουσία στη ζωή του. Ο Λευτέρης, που σπούδασε ζαχαροπλάστης και δούλεψε σε κάποιο μοδάτο ζαχαροπλαστείο, θέλει όλη αυτή την τεχνογνωσία να τη μοιραστεί και να βελτιώσει τις ζωές όλων. Δεν σκέφτεται τον εαυτό του, τον αναγκάζουν να το κάνει. Όσα δεν ήξερε, αλλά μαθαίνει στην πορεία της ιστορίας ενισχύουν ακόμα περισσότερο την ανάγκη του να επιλέξει τι τον κάνει πραγματικά ευτυχισμένο. Ωραίος, δυναμικός, ακτινοβόλος, αποφασιστικός, πειστικός ο Δημήτρης Σέρφας που τον υποδύεται.
Όσο για την μάνα της Γιασεμής Κηλαηδόνη είναι μια μορφή που κρύβει πολλά. Για τη γειτονιά ήταν ένα σημείο αναφοράς. Για την οικογένεια, επίσης μια μάνα υπεύθυνη, με έντονη την αίσθηση του καθήκοντος. Για τον εαυτό της τον ίδιο, ενδεχομένως μια δυστυχισμένη γυναίκα που λίγο λίγο σκλήρυνε κι έγινε απόμακρη και αδιάλλακτη. Άλλο ένα πρόσωπο στην ιστορία που αγνόησε τα θέλω του. Πολλά μπράβο στην καλή ηθοποιό που ενσάρκωσε με πίστη έναν ρόλο κόντρα στην ηλικία της. (Λίγο γκριζάρισμα στα μαλλιά το ήθελε γιατί η ομορφιά της είναι μακριά ακόμη απ’αυτή μιας ώριμης γυναίκας)
Υπάρχει και το φάντασμα του πατέρα. Με την ανάμνησή του να επηρεάζει αλλά και να διδάσκει. ‘Οσους φυσικά τολμούν να δουν το δίδαγμα πίσω απ τις συμπεριφορές. Τελικά, αυτή την αίσθηση κινδύνου για την ψυχή του ανθρώπου που πιέζεται την είχε μόνον ο Λευτέρης, που αναρωτιέται δυνατά «Πως είναι δυνατόν κάποιος μόνον να υπομένει και να μην φεύγει?»
Ο ταλαντούχος Μιχάλης Μαλανδράκης ήδη αναγνωρισμένος λογοτέχνης με το Κρατικό Βραβείο Νέου Συγγραφέα το 2020 («Patriot”), τώρα πια και με διαπιστευτήρια δραματουργού μέσα απ τη σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής του θεάτρου Πορεία, μ αυτό το πρώτο του ρεαλιστικό δράμα βάζει τα καλύτερα θεμέλια για όσα μέλλουν ν ακολουθήσουν. Από δω και μπρος, τον ακολουθούμε κι εμείς πιστά.