Συνέντευξη με τον σκηνοθέτη Νίκο Διονύσιο και τον ιδρυτή του Theatre Of The No Υoel Wulfhart
Συνέντευξη στην Νατάσσα Μαχπούπ
09/05/24
– Ποια ήταν η ανάγκη ίδρυσης του πρώτου αγγλόφωνου θεάτρου στο κέντρο της Αθήνας; Με ποια κριτήρια έγινε αυτό;
Yoel Wulfhart: Με ενδιαφέρει η καλλιτεχνική έκφραση και η εξερεύνηση ιδεών. Εφόσον επέλεξα την Αθήνα ως το καλύτερο μέρος για να ζήσω, ήταν φυσικό να ανοίξω έναν χώρο για να εκφράσω αυτές τις ιδέες.
– Σε σχέση με όλα τα άλλα θέατρα κάνετε την καινοτομία της ανταλλαγής διαφόρων απόψεων μεταξύ του κοινού και μεταξύ του κoινού και εσάς. Σε τι εξυπηρετεί αυτή η επιλογή; Ουσιαστικά θα λέγατε ότι το κοινό παίζει σημαίνοντα ρόλο στη δημιουργική διαδικασία της παράστασης;
Yoel Wulfhart: Το θέατρο κατά την άποψή μου είναι μια διαδραστική εμπειρία, δεν μας ενδιαφέρει να έρθει το κοινό να δει μια παράσταση και μετά να πάει σπίτι χωρίς να πάρει τίποτα από την εμπειρία του. Η συμμετοχή του κοινού στο Theatre of The No είναι απαραίτητη για τη διαδικασία κατανόησης και αλλαγής της ζωής μας. Προσφέρουμε στο κοινό μία ώρα πριν από την παράσταση για να συναντηθεί με άλλους θεατές και τους συντελεστές της παράστασης, για να ανταλλάξουν απόψεις. Μετά το τέλος της παράστασης ακολουθεί συζήτηση για το έργο, τις ιδέες του και την επίδρασή του στη ζωή μας.
– Πόσο ενεργό ρόλο έχει το κοινό κατά τη διάρκεια της παράστασης; Θα κατατάσσατε το θέατρο σας στο πολιτικό θέατρο και γιατί;
Yoel Wulfhart: Ενθαρρύνουμε το κοινό να συμμετάσχει στη διαδικασία, να γνωρίσει νέους ανθρώπους, να εξερευνήσει αλήθειες για τον τρόπο με τον οποίο ζουν τη ζωή τους. Δεν θα έλεγα ότι είμαστε ένα θέατρο με πολιτικά κίνητρα, παρόλο που θα παρουσιάσουμε έργα που θίγουν κοινωνικά θέματα.
Νίκος Διονύσιος: Το κοινό στην παράσταση συμμετέχει έντονα. Αντιλαμβάνεται τα διάφορα επίπεδα του έργου και της παράστασης και ανακαλύπτει το χιούμορ. Ναι, η επαφή σκηνής και πλατείας είναι έντονη. Είναι κάτι που το επιβεβαιώνουν και οι ίδιοι οι θεατές κατά την διάρκεια των συζητήσεων που έχουμε με το κοινό μετά την παράσταση. Τώρα ως αναφορά το πολιτικό θέατρο και αν αυτή η παράσταση είναι πολιτικό θέατρο, τι είναι πολιτικό θέατρο στην εποχή μας? Αν δούμε το «ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ» μέσα από το τι συμβαίνει στον κόσμο αλλά και γύρω μας αυτή τη στιγμή, αν σκεφτούμε τι έχει βιώσει η ανθρωπότητα τα τελευταία χρόνια, ακόμα κι αν το περιορίσουμε στην πατρίδα μας και μόνο, αν δούμε τον παράγοντα άνθρωπος μέσα από την σημερινή κοινωνική αβεβαιότητα ,θα έλεγα ότι το έργο σήμερα, στον 21ο αιώνα, μέσα από τον υπαρξιακό και μινιμαλιστικό του χαρακτήρα, είναι ένα έργο βαθιά κοινωνικό.
– Δεδομένου ότι γίνεται συνεργασία ξένων και Ελλήνων ηθοποιών πόσο εύκολο θα λέγατε ότι είναι η σύμπραξη ηθοποιών από διαφορετικά πολιτισμικά περιβάλλοντα σε μια παράσταση;
Νίκος Διονύσιος: Υπάρχουν 2 πλευρές εξίσου δυναμικές. Από την μία, ναι, είναι δύσκολο να φέρεις μαζί πάνω σε μια σκηνή ανθρώπους, καλλιτέχνες, από διαφορετικούς πολιτισμούς, από περιβάλλοντα που πολλές φορές συγκρούονται μεταξύ τους και να τους ζητήσεις να συμπράξουν από κοινού για την δημιουργία μιας άποψης. Από την άλλη όμως ζούμε σε μια παγκόσμια πλέον πολυπολιτισμική κοινωνία όπου αυτές οι διαφορές και αυτού του είδους οι αντιθέσεις αρχίζουν να ξεπερνιούνται δίνοντας χώρο στη συνύπαρξη και στις κινούμενες και εναλλασσόμενες ΙΘΑΚΕΣ. Θα ήθελα λοιπόν να ολοκληρώσω λέγοντας ότι αυτή η πολιτισμική συνύπαρξη δημιουργεί ενθουσιώδεις αισθητικές, και όχι μόνο αναμετρήσεις, που πολλά μπορούν να προσφέρουν στην τέχνη και στο θέατρο ειδικότερα.
– Επιλέξατε να ανεβάσετε το έργο του Μπέκετ εξαιτίας της αγγλόφωνης κατεύθυνσης του θεάτρου σας; Θεωρείτε ότι η αγγλική γλώσσα θα βοηθήσει στην καλύτερη ανάδειξη του κειμένου;
Yoel Wulfhart: Αρχικά είναι ευρέως γνωστό ότι το έργο «Περιμένοντας τον Γκοντό» είναι ένα αριστούργημα, είναι ό,τι πρέπει να είναι το θέατρο. Το επιλέξαμε για αυτό τον τον λόγο καθώς ταυτίζεται και για το όραμά μας για το τι είναι το θέατρό μας. Ειλικρινής, προκλητικός και προκαλεί σκέψη. Το άλλο βράδυ, ρωτήσαμε οκτώ μέλη του κοινού τι πιστεύουν ότι ήταν το έργο, λάβαμε εννέα διαφορετικές απαντήσεις.
Νίκος Διονύσιος: Το έργο μεν γράφτηκε στα Γαλλικά, μεταφράστηκε όμως στα Αγγλικά από τον ίδιο τον Μπέκετ. Άρα είναι στην πρωτότυπη γλώσσα του, κατά κάποιο τρόπο. Η αγγλική γλώσσα αποτελεί μέρος της παιδείας του Μπέκετ, άρα έπαιξε ρόλο και στην ανάπτυξη της σκέψης του, ακόμα κι αν το δούμε σαν αντίθεση ή αντίσταση ενός Ιρλανδού διανοουμένου απέναντι σε μια Βρετανία – κατακτητή.
Πιστεύω λοιπόν ότι η αγγλική γλώσσα έχει τα δικά της κλειδιά που βοηθούν στην κατανόηση των συμβολισμών της παράστασης. Βέβαια δεν επέλεξα να σκηνοθετήσω το έργο του Μπέκετ λόγω της Αγγλικής γλώσσας. Το επέλεξα γιατί είναι ένα συγκλονιστικό έργο, ίσως το σημαντικότερο έργο που μας πρόσφερε ο 20ος αιώνας και θα το επέλεγα σε οποιαδήποτε γλώσσα. Το ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ είναι πανανθρώπινο. Ένα έργο όπου το ΤΙΠΟΤΑ ίσως να είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που μας λέει η λέξη.
– Πως επιλέξατε να αποδώσετε σκηνικά το έργο του Μπέκετ; Εστιάσατε περισσότερο στα συμβολικά στοιχεία του έργου και την κίνηση ή στο λόγο και την ερμηνεία;
Νίκος Διονύσιος: Και στα τέσσερα στοιχεία που δίνετε. Οι συμβολισμοί πολλοί και αιφνίδιοι υπάρχουν κάτω από τον λόγο αλλά και τις σιωπές. Αποκαλύπτονται μέσα από τις σχέσεις και τις μη σχέσεις. Από επαναλαμβανόμενους διαλόγους και παύσεις και μια δυσκίνητη κίνηση απομόνωσης και φόβου. Πιστεύω είναι αναγνωρίσιμα στοιχεία της κοινωνίας του σήμερα.
– Θεωρείτε το έργο του Μπέκετ επίκαιρο για τον σύγχρονο άνθρωπο και γιατί;
Νίκος Διονύσιος: Το έργο είναι πολύ επίκαιρο και ο Μπέκετ είναι σίγουρα διαχρονικός. Το κείμενο γράφτηκε μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, σήμερα βιώνουμε πολέμους και αβεβαιότητα σε όλη της τη διάσταση. Οι πόλεμοι φέρνουν τον φόβο και την απομόνωση. Φτώχεια και παραίτηση αλλά και μικρές λάμψεις για κάτι καλύτερο από αυτό που δίνεται ως δεδομένα απροσπέλαστο.
– Κατά τη γνώμη σας το έργο του Μπέκετ “Περιμένοντας τον Γκοντό” θα μπορούσε να χαρακτηριστεί δράμα ή κωμωδία και γιατί;
Νίκος Διονύσιος: Είναι δράμα; Είναι κωμωδία; Τίποτα;
Το “Περιμένοντας τον Γκοντό” είναι κάτι περισσοτερο από αυτά. Έχει παντελώς δική του προσωπικότητα, όπου πρέπει να ψάξουμε για να βρούμε το δράμα και την κωμωδία, την συνύπαρξη τους αλλά και την αντίθεση τους.
– Τι μήνυμα θα θέλατε να δώσετε μέσα από αυτή την παράσταση;
Νίκος Διονύσιος: Ότι το ΤΙΠΟΤΑ μπορεί να είναι ένας πλούτος αναγέννησης, αγάπης, γνώσης και επικοινωνίας. Ότι το τίποτα μπορεί να είναι ελπίδα τελικά.
– Ποια είναι τα επόμενα προσωπικά επαγγελματικά σχέδια σας αλλά και του Theatre Of The No; Σκέφτεστε την καινοτομία της συζήτησης πριν και μετά την παράσταση να την κρατήσετε και για τις επόμενες?
Νίκος Διονύσιος: Οι συζητήσεις είναι αναπόσπαστο μέρος του θεάτρου μας και θα το διατηρήσουμε για όλες μας τις παραστάσεις.
H επόμενη παράσταση είναι το «The Last Lunch,» του Yoel Wulfhart, παρουσιάζεται για πρώτη φορά εκτός Αμερικής από την Πέμπτη 17 Μαΐου. Μια σουρεαλιστική, New Age φαρσοκωμωδία. Απεικονίζει τις ζωές που ζούμε μέσα από ένα γεύμα πέντε πιάτων από την παιδική ηλικία μέχρι το νεκροταφείο. Μια παράσταση που αποτυπώνει με χιούμορ και βαθιά σημασία τα διλήμματα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Επιπλέον στο θέατρο θα φιλοξενηθούν και μουσικές εκδηλώσεις.
Κάθε Πέμπτη από τις 2 Μαΐου, ο Κων/νος Μητρόπουλος και το Gypsy Jazz Trio σε ένα αφιέρωμα για τον θρυλικό Γάλλο τσιγγάνο κιθαρίστα Django Reinhardt.
Κάθε Τετάρτη, από τις 8 Μαΐου και για δέκα εβδομάδες η Όπερα «Προμηθέας Δεσμώτης» του Έλληνα συνθέτη Παναγιώτη Καρούσου.
Όλες οι μουσικές ζωντανές παραστάσεις θα πραγματοποιηθούν μετά τις θεατρικές παραστάσεις στις 23:30. Όποιος έρθει στο θέατρο από τις 19:30 θα έχει μια απίστευτη βραδιά θεάτρου και μουσικής.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Σκηνοθεσία: Νίκος Διονύσιος
Βλαντιμίρ: David Gilliam
Έστραγκον: Βασιλείου Βάσια
Πότζο: Γιώργος Χουσάκος
Λάκι: Αναστασία Μπουγιάκα
Αγόρι : Sebastian Pouentes
Κοστούμια: Bianca Nikolareizi
Βοηθός Σκηνικά – Κουστούμια: Iris Emilsntotir
Σχεδιαστής Φωτισμού: Fernanda Balcells
Βοηθός Παραγωγής: David Rawstron
Φωτογραφία: Νίκος Παγωνάκης
Social media: Πέτρα Τσέλιου
Επικοινωνία – Δημόσιες Σχέσεις: Ελευθερία Σακαρέλη
Παραγωγή: FAIL BETTER PRODUCTIONS – Yoel Wulfhart
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:
Από 18 Απριλίου έως 13 Μαΐου
Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα στις 20.30
Διάρκεια: 120’
Εισιτήρια: 15€ https://www.more.com/theater/waitingforgodot/
Social Media:
https://www.facebook.com/TheatreoftheNO
https://www.instagram.com/theatreoftheno/
https://theatreoftheno.com/?fbclid=IwAR23cvt18XT-O2r2n3SNhT0W6CKIQf788oYTfIwAWJeC1CdEsZJ6BSptQdc_aem_AUp_Em81dralpKL_bngzVTkHdbNw5Y56BPcz4_R3pUrAf9DPcmTg2J180gyoXVDUp1cXqAD226ZHcW84cIIx_GYQ