Η Άποψή μας για την παράσταση «No exit» στο Μικρό Θέατρο Κεραμεικού
Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
01/12/22
«Μήπως η κόλαση δεν είναι οι άλλοι, αλλά εμείς οι ίδιοι;»
Στο Μικρό Θέατρο Κεραμεικού παρουσιάζεται το θεατρικό έργο Κεκλεισμένων των Θυρών του Jean – Paul Sartre, όχι με την κλασική μορφή μιας θεατρικής παράστασης, αλλά υπό μορφή χορογραφίας όπου οι λέξεις έχουν αντικατασταθεί από την κίνηση των σωμάτων και την έκφραση των προσώπων. Πρώτη παράσταση στο θέατρο Vieux-Colombier τον Μάιο του 1944.
Για τον Sartre τα σταθερά όρια έχουν χαθεί, δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο. Εμείς οι ίδιοι, οι συνάνθρωποι μας, ο κόσμος, το σύμπαν ολόκληρο αποτελούν ένα αέναο στροβίλισμα όπου η ατομική ελευθερία έχει αντικατασταθεί εις τον αιώνα των αιώνων από «την κόλαση των παραδείσων των άλλων».
Στο συγκεκριμένο έργο τρεις άνθρωποι, ένας άντρας (Γκαρσέν) και δύο γυναίκες (Ινέζ, Εστέλ) συναντιούνται «στην κόλαση», οι οποίοι δημιουργούν ένα αλλόκοτο τρίγωνο. Εισήλθαν οικειοθελώς (;) αλλά, αν αλλάξουν γνώμη δεν μπορούν να φύγουν. Το Κεκλεισμένων των Θυρών έχει χαρακτηριστεί «ελεγεία του ανέφικτου» και αυτό το τρίγωνο δεν είναι ένα συνηθισμένο ερωτικό τρίγωνο με τη στενή έννοια του όρου. Ουσιαστικά, είναι ένα τρίγωνο πόνου και κακοτυχίας αφού τα τρία πρόσωπα δεν βρίσκουν ανταπόκριση από το αντικείμενο του πόθου του. Η Ινέζ ενδιαφέρεται για την Εστέλ, η Εστέλ για τον Γκαρσέν, ο Γκαρσέν για την Ινέζ. Αν και το ενδιαφέρον της Ινέζ είναι ερωτικό, το ενδιαφέρον των άλλων δύο έχει διαφορετικό υπόβαθρο, της Εστέλ υπαρξιακό και του Γκαρσέν ιδεολογικό. Αυτοί οι τρεις δεν πρόκειται να «συναντηθούν», τα «θέλω» τους δεν θα ενωθούν, αν και κάνουν ότι μπορούν.
Η Αγγελική Τρομπούκη υπογράφει τη δραματουργική επεξεργασία του θεατρικού, συλλαμβάνει τα τρία επίπεδα που κινείται η πλοκή, τόπος, χρόνος, Άλλο και δημιουργεί μία χορογραφία που τα σώματα μεταμορφώνονται σε ανείπωτα λόγια. Οι εσωτερικές συγκρούσεις αποτυπώνονται στα πρόσωπα των χορευτών.
Οι τρεις χορευτές Πλωτίνος Ηλιάδης (Γκαρσέν), Λαμπρινή Γκόλια (Ινές) και Εμμανουέλα Πεχυνάκη (Εστέλ) έχουν κατανοήσει τον ψυχισμό των ρόλων τους, υπάρχει έντονη επικοινωνία μεταξύ των σωμάτων τους, ο συγχρονισμός τους είναι άψογος και μας συνεπαίρνουν μαζί τους σε αυτή την αέναη προσπάθεια αν βρουν μία «πόρτα» διαφυγής.
Ο Ανδρέας Κουρέτας (Γκαρσόνι) υποδέχεται τους θεατές και τα τρία πρόσωπα με την έντονα ατμοσφαιρική του μουσική και τα κρατά σε μία εγρήγορση όπου τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία έχουν χαθεί και μαζί τους χάνονται και τα τρία σώματα στη δίνη της προσπάθειας να ικανοποιήσουν τα δικά τους θέλω.
Ο Βασίλης Παπατσαρούχας έχει επιλέξει τρεις άνετες πολυθρόνες για τον χώρο υποδοχής που τελικά καταλαβαίνουμε ότι είναι ο τελευταίος τόπος κατοικίας για τους Γκαρσέν, Ινές και Εστέλ. Για τα κοστούμια επιλέγει το μαύρο χρώμα με πινελιές λευκού και γκρι και ελάχιστα κοσμήματα, εξάλλου ο χορός προτιμά την ομοιομορφία και την άνεση.
Huis clos ο πρωτότυπος τίτλος, No exit σε αγγλική μετάφραση, που χρησιμοποιείται στην παραγωγή που παρουσιάζεται στο Μικρό Θέατρο Κεραμεικού, υποδηλώνοντας πως δεν υπάρχει διαφυγή, αν και δεν είναι το αδιέξοδο το πραγματικό δράμα των ηρώων του Sartre, κατά τη γνώμη μας. Μένουν εγκλωβισμένοι στα απραγματοποίητα θέλω τους, στην «κόλαση» που δημιουργήσαν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους και όχι οι άλλοι. Αδυνατούν να επικοινωνήσουν επειδή δεν θέλουν να επικοινωνήσουν. Καλή σας θέαση!
Συντελεστές:
Χορογραφία – Δραματουργική Επεξεργασία: Αγγελική Τρομπούκη
Δημιουργία – Ερμηνεία: Λαμπρινή Γκόλια, Πλωτίνος Ηλιάδης, Εμμανουέλα Πεχυνάκη
Μουσική Σύνθεση – Μουσικός επί σκηνής: Ανδρέας Κουρέτας
Σκηνικά – Κοστούμια – Βίντεο: Βασίλης Παπατσαρούχας
Φωτισμοί: Στέβη Κουτσοθανάση
Δημιουργία προωθητικού βίντεο/Φωτογραφίες και βίντεο προώθησης: Cumana dance
Παραγωγή: Olympia Culture
Διεύθυνση παραγωγής: Ναυσικά Παπαδασκαλοπούλου