Η Άποψή μας για την παράσταση “Το δρακοδόντι” στο Θέατρο Ροές
Το Σάββατο 4 Ιανουαρίου βρεθήκαμε στο Θέατρο Ροές, όπου παρακολουθήσαμε την παράσταση «Το δρακοδόντι», τη νέα συνεργασία των Χαΐνηδων με την ομάδα Ελλήνων ακροβατών «Κι όμως κινείται».
«Το δρακοδόντι» είναι ένα έμμετρο παραμύθι, ένα μουσικό αφήγημα σε στίχους και μουσική του Δημήτρη Αποστολάκη και συμπεριλαμβάνεται στο δίσκο των Χαΐνηδων «Ο Γητευτής και το Δρακοδόντι».
Είναι ίσως από τις λίγες φορές που αυτό που βλέπεις είναι δύσκολο να το περιγράψεις και ταυτόχρονα τα λόγια μοιάζουν φτωχά. Από την πρώτη στιγμή που μπαίνεις στο θέατρο δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από το σκηνικό στην οροφή, μια μορφή, η ραχοκοκαλιά ενός παράξενου όντως, του Δράκου, νιώθεις πως έρχεται να σε κατασπαράξει και οι χορευτές ακίνητοι.
Κι όλα ξεκινούν κι όλα κινούνται. Άψογα χορογραφημένο «Το Δρακοδόντι» σε παρασέρνει στη φωλιά του δράκου κι ο ήρωας μαζί με σένα περιπλανιέται και μάχεται να ξεφύγει να μη γίνει δρακολέπι.
Για τα μάτια της αγαπημένης του ο ήρωας φεύγει για να της φέρει το δόντι του δράκου, όπως της έταξε. Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με μιαν αλήθεια ίσως απόκοσμη για τη μοίρα του ανθρώπου.
Κάθε λέξη του παραμυθιού γίνεται κατανοητή μέσα από την χορογραφία. Ο ήρωας που φεύγει, που μάχεται με το θηρίο, αλλά και η μάχη του Δράκου με τον ίδιο του τον εαυτό και παράλληλα ο συσχετισμός του ανθρώπου με το Δράκο και το Θεό.
Ένα μουσικό και άρτια χορογραφημένο παραμύθι σε γεμίζει με συναισθήματα και ερωτήσεις γύρω από την ύπαρξη του ανθρώπου. Ποιος είσαι αλλά και πόσο κακό μπορείς να κάνεις στον ίδιο σου τον εαυτό.
Είναι συγκλονιστικός ο τρόπος που χρησιμοποιούσαν οι χορευτές το σκηνικό, σε σημείο που κρατούσες την ανάσα σου μέχρι να δεις την επόμενή τους κίνηση. Η Χριστίνα Σουγιουλτζη δημιούργησε μια ξεκάθαρη παράσταση χορού με στοιχεία ακροβασίας. Η μουσική σε συνδυασμό με το λόγο σε παρέσερναν μαζί τους και στα μάτια σου παρουσιάζονταν εικόνες που στην πραγματικότητα δεν έβλεπες. Ήταν η μουσική, η έντασή της και η κίνηση που έδιναν τροφή.
Η στιγμή της αποδόμησης του δράκου σου έδινε ξεκάθαρα την εντύπωση ότι ήταν μια μάχη με τον εαυτό του. Στο μυαλό μου έρχεται ο φοίνικας που αναγεννιέται από τις στάχτες του, έτσι στα μάτια μου μοιάζει ο δράκος και ο άνθρωπος και κάπως έτσι συνειρμικά συνδέω το γκρι χρώμα στα ρούχα των χορευτών με το στοιχείο της δρακολεπίδας , με τη στάχτη. Όπως την παρασέρνει ο άνεμος έμοιαζε η κίνηση του. Ένα ταξίδι, απόκοσμο, μια εσωτερική αναζήτηση και μια μάχη με το θηρίο. Ίσως όλα να ήταν στο μυαλό του ήρωα, ίσως ήταν ένας εφιάλτης που ξυπνώντας τον έκανε να δει την αλήθεια. Ότι καλό ή ότι κακό κάνεις είσαι εσύ. Θεός, δράκος και άνθρωπος είσαι εσύ.
Της Κατερίνας Μπουκάλα, 17/01/20
Θεατρολόγος